Jij kunt het verschil maken!

Daar loop ik als 16-jarige scholier voorop in een optocht tegen Kruisraketten. Ik houd een vlag vast met een getekende raket en draag een sjaal met regenboogkleuren. De foto staat in de krant van 6 november 1985. Het was de tijd dat een regenboog louter een mooi natuurverschijnsel was.

De nacht voor het protest had ik niet geslapen. Ik zat in het organiserend comité en was bang dat er niemand op zou komen dagen. Mijn angst bleek ongegrond. Er deden zo’n 750 scholieren mee ondanks het feit dat leerlingen van andere scholen toestemming nodig hadden van hun ouders en er gedreigd werd met straf in verband met spijbelen. Wat was ik trots, opgelucht en blij!

Mijn school was vooruitstrevend. Ik voelde me gezien en gewaardeerd. Mijn stem en die van mijn klasgenoten werd gehoord. Ik hoop dat datzelfde geldt voor leerlingen van het Lodestein College in Amersfoort. Dat zij ook gehoord worden want ik denk dat veel leerlingen van die school toleranter zijn dan hun ouders of schoolleiding.  Dat ze het verschrikkelijk vinden dat er zo’n identiteitsverklaring is ondertekend. 

Zij weten vast wel dat twee van hun klasgenoten behoren tot de LHBT+ groep. Dat die pittige tante uit hun klas op meiden valt of dat het stille meisje achterin liever een jongen was geweest. Hopelijk laten ze hen weten dat ze er niet alleen voor staan. Misschien kunnen ze een regenboogvlag ophangen op school of gewoon tegen hun klasgenoot zeggen dat ze er voor hem of haar zijn. En als dit te spannend is kunnen ze regenboogveters dragen of een regenboogsjaal. 

Het is goed soms uit je comfort-zone te stappen om duidelijk te maken waar je voor staat. Een scholierenstaking is misschien een brug te ver, maar zelf zorgen voor een veilig schoolklimaat kan wel. Samen bereik je meer dan je denkt. Zo had ik niet gedacht dat er echt geen kruisraketten zouden komen in Nederland. Wie weet wordt die identiteitsverklaring uiteindelijk ook wel afgeschaft. Dat zou toch mooi zijn! 

Rood Rondje

Ik weet nog waar het was, die eerste keer dat ik mocht stemmen. Ik was net 18 geworden, woonde in Bolsward en ging samen met mijn moeder naar ‘De Doele’. Waar normaal feesten werden gehouden mocht ik het hokje in. Een beetje zenuwachtig was ik. De medewerkers van het stembureau keken streng en intimiderend. Het was een plechtig moment. Met het potlood kleurde ik een rondje rood.

Hoe betrokken ik was bij de lokale politiek? Niet heel erg denk ik. Annemarie Jorritsma was gemeenteraadslid voor de VVD en mijn aardrijkskundeleraar Stef de Haas was wethouder. Meer lokale politici kende ik niet. Welke zaken er destijds in de stad speelden? Geen idee.

Dan zijn dertig jongeren van het Vathorstcollege beter geïnformeerd. Zij hebben een lijst met onderwerpen gemaakt waarover ze afgelopen week in de raadzaal debatteerden met onder meer burgemeester Bolsius en de wethouders Buijtelaar en Houwing. Onderwerpen die aan bod kwamen waren onder andere het coffeeshopbeleid, gevaarlijke rotondes en een werkplek voor kunstenaars. Zouden ze zenuwachtig zijn geweest? De burgemeester en wethouders?

De jeugd heeft de toekomst en het is natuurlijk prachtig om hen te betrekken bij de lokale politiek. Politiek die invloed heeft op je leefomgeving. Nog een paar maanden en dan mag u ook weer uw stem laten gelden. Om ook u te betrekken bij de lokale politiek is AmersfoortKiest.nl in het leven geroepen. Dat is een website, een soort platform, waarop filmpjes, foto’s en verhalen over het lokale beleid en de politici staan.

Samen met andere enthousiastelingen probeer ik de Amersfoortse bevolking met dit platform te interesseren voor de lokale politiek zodat kiezen ietsje makkelijker wordt tijdens de gemeenteraadsverkiezingen op 21 maart. Naast de informatie op de website organiseren we debatten en komen er activiteiten in de bibliotheek aan het Eemplein.

En heeft u het debat in de raadzaal met de Vathorst-scholieren gemist? Geen punt. Verslaggever Rob Lampe was er bij en het moet gek lopen wil er niet binnenkort op www.amersfoortkiest.nl een filmpje verschijnen met beelden uit dit debat.

Bizar trouwens dat in een tijd waarin de jongeren beter weten hoe ze een telefoon moeten bedienen dan hoe ze een potlood moeten vasthouden, het stemmen nog steeds gebeurt met een rood potlood. Hopeloos ouderwets!

 

 

 

Tien

 

Tien kaarsjes staan er op een taart. Een taart van jaren met leegheid. Tien jaar een lege stoel in de kamer. Al tien jaar niemand meer voor de televisie tijdens het NK-Schaatsen. Vroeger lag hij zelfs voor de tv op de grond en hield met potlood de rondetijden bij.

Een gemis tijdens verjaardagen, kerstdagen of oud & nieuw. Wanneer we met zijn allen zijn op zo’n dag, zijn we toch niet helemaal met zijn allen. Meestal een gemis op een gewone doordeweekse dag. Zomaar ineens een herinnering in mijn hoofd en een steek in mijn hart.

Al tien jaar geen vader die met een kennersoog naar onze nieuwe houten vloer kijkt of advies geeft tijdens een bouwklus. Geen Pake die vol trots naar zijn kleinzoon kijkt die nu groter is dan hij zelf  ooit was. Geen vader meer die op rustige toon zegt dat ik me geen zorgen moet maken of die een discussie begint over de grote zaken in de wereld.

Tien jaar. Het klinkt als een jubileum. Maar een jubileum is iets feestelijks. Toch steek ik vanavond tien kaarsjes aan. Om het leven te vieren en mijn vader te gedenken. Tien jaar…..

In de War

Eind Maart 1977, ik ben 8 jaar. Het is midden in de nacht. Ik word wakker van het geluid van rennende voetstappen op de trap. Mijn moeder komt mijn slaapkamer binnen. ,,Er is brand in de binnenstad!” Nog wankelend van de slaap loop ik naar het raam en doe de gordijnen open. Vanuit mijn kamer zie ik één grote vuurzee. Het lijkt wel of de hele binnenstad van Bolsward in de fik staat.

Een kwartier later zit de huiskamer vol. De brand is begonnen in de meubelzaak en het woonhuis van vrienden. Hun kinderen zitten stilletjes op de bank. Om de angst en onrust te beteugelen doen we een spelletje. Het vuur is inmiddels overgeslagen naar drie andere panden. Het gezin blijft bij ons logeren tot er een ander huis beschikbaar komt. Binnen no-time worden er schoolspullen aangeboden, komen er tassen vol kleding binnen en brengen mensen overtollig huisraad zodat het gezin een nieuwe start kan maken. Het is bijzonder om te zien hoe snel mensen toen in beweging kwamen na de verschrikkelijke brand waarbij onze vrienden echt alles kwijtraakten.

Hetzelfde gebeurt nu, min of meer, na de brand in het Knopjesmuseum. Diana Wildschut en Harmen Zijp, twee kunstzinnige Amersfoorters waren jarenlang bezig met hun museum. Het zou een mengeling worden van wetenschapsmuseum, sprookje en escaperoom. De opening zat er al aan te komen en de laatste puntjes werden op de i gezet. Tot die fatale avond; 5 februari. Toen ontstond er brand in het gebouw. Een flinke. In tegenstelling tot het pand van onze vrienden ging niet alles in vlammen op. Hetzelfde weekend kwamen veel mensen spontaan helpen om de beschadigde spullen schoon te maken en te redden wat er te redden viel. Het knopjesmuseum moest hoe dan ook weer opgebouwd worden!

Al snel ontstond het idee voor een benefietfestival. Dat resulteerde in het initiatief: In de brand? Uit de brand! Een festival met live muziek, optredens, kunst en een veiling. Mooi dat dit kan. Ik ben er bij maandag 7 maart in de Flint. En u? Overigens is de meubelzaak van de vrienden van mijn ouders destijds opnieuw opgebouwd en hebben zij een nieuwe start kunnen maken. Ik gun Diana en Harmen hetzelfde.

16 Mei, Brief aan mijn vader

Hi Pa,

Van Harte Gefeliciteerd! Je zou vandaag 86 geworden zijn. Ik heb aan je gedacht en ik ben vast niet de enige geweest. Echt vieren doen we het niet meer, maar aan je denken is natuurlijk wel het minste…

Je bent inmiddels ruim acht jaar dood. Acht keer lente, zomer, herfst en winter. Acht keer oud- en nieuw. Negen verjaardagen waar je zelf niet lijfelijk bij bent. Af en toe doe ik mijn ogen dicht en zie weer voor me hoe je afscheid van ons nam. Hoor ik weer hoe stil het werd toen de zuurstoftank stop werd gezet omdat hij niet meer nodig was. En soms voel ik hoe ik hand en hand met je zat die nacht voor je stierf. Mijn handen om jouw grote ruwe hand.

Gek idee; al acht jaar geen contact meer met je. Ik geloof niet in een hemel, maar soms is het toch fijn om net te doen of je in een ander universum bent en daar gewoon voortleeft. En dat je ons dan natuurlijk kunt zien. Glimlach je als Pim op het dak zit te zwaaien met zijn houten zwaard? Was je trots op Puck toen ze op haar eenwieler rondreed tijdens de circus-uitvoering? Heb je gezien hoe ma en ik vorige week op de fiets naar Schettens gingen om wat plantjes te kopen? Heb je kritisch gekeken hoe onze badkamer is verbouwd? En zie je hoe ik hier nu achter de computer zit om dit stukje te typen?

Wat heb ik vaak verlangd naar een teken. Helaas, ik moet het doen met de mooie herinneringen die ik heb. Hoe je ooit met Pim over het Bolwerk in Bolsward liep. Hij was een jaar of twee en jij kon toen nog lopen zonder extra zuurstof. Hoe je moest lachen toen Puck als peuter rondjes draaide in jullie kamer in het Heechhout en bijna omviel. Hoe je hier in huis geholpen hebt bij het afwerken van de zolderverdieping. Verder de vakanties in Vilsteren en Frankrijk. Jij aan het werk in het hok, bezig achter je draaibank. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ook al vieren we je verjaardag niet echt. Je weet het; ik neem vanavond -zoals elk jaar- een extra wijntje op je. Proost!

Buitenbeentje

Ik zie hem nog zitten, achterop de fiets van zijn vader. Tussen de weg waar ze op fietsten en ons klaslokaal lag de gracht. Ze reden richting de brug om de bocht naar school weer te kunnen maken, waardoor ze best lang in beeld waren.

De spanning liep op. In mijn maag zat de welbekende knoop. Niet alleen ik, ook mijn klasgenootjes werden onrustig. Even later kwam hoofdmeester Krijnsen binnen, met in zijn kielzog de vader van mijn klasgenoot. We kregen een donderpreek, en terecht. Wat hadden we Klaas gepest. Op het schoolplein hadden een paar klasgenoten weer eens zijn tas gepakt en over gegooid en voor Klaas was de maat vol; het was niet de eerste keer geweest. Klaas was naar huis gegaan en had zijn vader gehaald. Of het pesten toen is gestopt weet ik niet, maar het was in ieder geval goed dat er aandacht voor was.

Op de middelbare school werd Klaas één van mijn beste vrienden. We deden jaarlijks mee aan de cabaretvoorstelling en maakten samen muziek bij hem thuis in de keuken: Klaas speelde dan piano en ik zong of speelde dwarsfluit. In 1983 organiseerden we samen een protesttocht tegen kernraketten en we schreven mee aan de schoolkrant. Kortom: we werden samen –min of meer- volwassen in die periode.

Ik verloor hem uit het oog tot ik een jaar of twee geleden langs zijn ouderlijk huis in Bolsward liep en zijn moeder toevallig in de deuropening stond. Ze zei dat Klaas thuis was en toen ben ik even naar binnen gelopen. Hij zat in de keuken waar ik zoveel uren had doorgebracht en hij herkende mij vooral nog aan mijn stem, ik vond hem uiterlijk nog maar weinig veranderd. Zijn beide prachtige dochters en zijn vrouw waren bij hem en na een kwartiertje kort bijgekletst te hebben ben ik weer weggegaan.

Nu, ruim 30 jaar na het incident op de lagere school, geeft hij les op de “University of  Oxford” en is hij een autoriteit op het gebied van migratie in Marokko. Hij schrijft vele publicaties en heeft zelfs meerdere boeken geschreven. Iets wat mij in ieder geval nog niet gelukt is….

Hij is goed terecht gekomen. Vroeger gepest, maar nu een sterke persoonlijkheid. Zo ken ik meer mensen in mijn omgeving die vroeger zijn gepest. Allemaal stuk voor stuk mooie sterke mensen. Wat is oorzaak, wat is het gevolg? Zijn ze gepest omdat ze destijds al anders waren, hun kop boven het maaiveld durfden te steken, uniek waren? Of zijn ze nu zulke sterke en unieke persoonlijkheden omdat ze vroeger zijn gepest? Ik ben er nog niet uit.

Oma

Een dagje oma in Bolsward vandaag. Een dag waarbij het maar bleef regenen. Zo erg dat we allemaal geen zin hadden om ook maar een stap buiten de deur te zetten. Wat doe je dan? Dan doe je een spelletje. Oma dook de kast in en kwam terug met “vier op een rij” en “Rummikub”. En Puck, ons spelletjesmonster, speelde vandaag voor het eerst “Rummikub”. Niet dat dat iets uitmaakt; ze won twee keer achter elkaar, alsof ze het “Rummikuppen” al jaren beheerst.