Boodschappenjongen

 

,,Hij is er bijna”. Meneer Enzofoort loopt met zijn mobiel in zijn hand de kamer in en kijkt mij verwachtingsvol aan. Ik zit achter mijn computer en kijk waarschijnlijk een beetje onnozel want ik heb geen idee waar hij het over heeft. ,,Kijk”, zegt hij en hij draait zijn telefoon naar mij toe. ,,Ze zijn nu op de Schimmelpenninckkade”. Langzaam dringt het tot mij door; de jongen van de bezorgservice Picnic is in aantocht. Sinds kort kun je via een app kijken waar het wagentje is. Mij doet het niet zoveel, maar meneer Enzofoort wordt daar heel blij van.

Het is wat. Sinds het begin zijn wij al klant bij Picnic maar ik moet zeggen dat meneer Enzofoort een stuk enthousiaster is dan ik ben. Hij vindt het gewoon leuk om via een app boodschappen te doen en dan thuis vol verwachting te wachten op de plastic zakken met boodschappen. De eerste keer was het nog lachen ook. Miniverpakkingen melk omdat we niet goed hadden gekeken naar de inhoudsmaat. En een reuzenfles ketchup waar we nog jaren mee toe kunnen door dezelfde fout. Na die eerste keer zaten er ook geen kapotte eieren meer bij de bestelling.

De bel gaat. David van Picnic staat voor de deur. ,,zo, dat was een consternatie”, zegt hij. Ik kijk hem vragend aan. ,,Ik stond in de Schimmelpenninckstraat boodschappen af te leveren en toen werd er een auto klemgereden door de politie. Heeft u niets gehoord?”. Nee, ik had niets gehoord. Toch grappig. Een soort nieuwe dorpsomroeper, iemand die het laatste nieuws én de boodschappen brengt. Ik bedank David en breng de spullen naar de keuken.

Toch is het niet echt mijn ding. Op zondag voer je boodschappen in op je app en die worden op maandagavond bezorgd. Op maandag moet je dus toch nog naar de winkel. Of je moet op donderdag al je boodschappen voor maandag hebben geregeld, maar dat is voor mij echt een stap te ver. Eigenlijk komt het er op neer dat ik dan toch weer op mijn fiets naar het Neptunusplein ga om daar de benodigde boodschappen te halen. Maar toegegeven; het scheelt een hoop gesjouw.

En het laatste nieuws krijg je er gratis bij!

Hele Klus

Er staan drie auto’s voor me te wachten om de parkeerplaats bij het Neptunusplein op te rijden. Er is geen doorkomen aan en ineens zie ik een bord: “Druk op de parkeerplaats? Ga naar de parkeergarage onder de Jumbo, eerste 2 uur gratis”. Dat is het, denk ik en ik rijd richting parkeergarage. 

Gek wel, die garage is er al een paar jaar, maar ik ben er nog nooit geweest. Normaal doe ik mijn boodschappen met de fiets, maar omdat ik last heb van mijn schouders en ik inschat dat ik met zware tassen naar huis ga neem ik, bij hoge uitzondering, de auto.

Ik moet even omrijden en dan zie ik de ingang van de parkeergarage. Na een druk op de knop komt mijn kaartje eruit en gaat het hek open. Ik heb het niet zo op parkeergarages, waarom weet ik eigenlijk niet. Het eerste stukje van de garage loopt flink schuin naar beneden, gelukkig is er genoeg ruimte en hoef ik hier niet naar een plekje te zoeken. Gek wel, want buiten staan auto’s in de file te wachten op een parkeerplaats. 

Na het parkeren loop ik naar de voetgangersuitgang. Om bij de winkel te komen moet ik een trap op en buiten om richting de winkel lopen. Heb ik de lift soms gemist? Want hoe moet ik straks met mijn karretje naar de auto? Een mevrouw die me tegemoet loopt biedt uitkomst: “ Je kunt je karretje achterlaten bij het personeel van de Jumbo en dan vóór de Jumbo parkeren en dan zetten zij de boodschappen in je auto.” Wat omslachtig, wil ik dat eigenlijk wel? Inmiddels heb ik al spijt dat ik niet gewoon op de fiets boodschappen ben gaan doen.

Na de bakker, de kaasboer en de slager loop ik eerst maar weer eens naar de parkeergarage om in ieder geval deze tassen weg te zetten. Daarna loop ik weer naar de Jumbo en zie ik dat het flink druk is op de plek waar ik straks moet gaan staan om mijn boodschappen in ontvangst te kunnen nemen.  Het is me duidelijk; ik ga niet eerst mijn boodschappen achterlaten, de auto halen en dan daar staan wachten op mijn karretje.  

Ik zoek mijn boodschappen bijelkaar, betaal en besluit met het karretje via de ‘auto-ingang’ naar de auto te lopen. Dat valt nog niet mee, want met volgeladen karretje loopt het eerste gedeelte wel heel schuin naar beneden. Ik ben blij dat ik mijn naaldhakken niet aan heb en het karretje niet richting geparkeerde auto’s dendert.  

Ik laad mijn boodschappen in de auto en loop naar de betaalautomaat, tenslotte wil ik gewoon weer door het hek naar buiten. Daar zie ik het volgende briefje hangen:

 

Ik kijk nog eens om me heen. Dit is een mislukte garage; ik denk dat nog geen tiende van de garage bezet is en ik begrijp het ook goed. Geen lift, gedoe, vandalisme….

De auto start en ik rijd de garage weer uit. Tenminste….ik doe een poging. Het hek blijft dicht terwijl ik bovenaan het schuine gedeelte sta te wachten. In mijn spiegel zie ik dat ik een verkeerslicht beneden gemist heb en ook de automaat waar het uitrijkaartje in moet. Langzaam laat ik de auto achteruit zakken en rijd ik langs de automaat. Natuurlijk sta ik nets iets te ver weg zodat ik me flink uit moet rekken om het kaartje in de gleuf te doen. Het licht gaat op groen, het hek gaat open en ik rijd naar boven. Dit was de eerste en de laatste keer, volgende keer gewoon weer de fiets!