Brand!

Mijn hartslag was hoger dan normaal en ik kreeg weer een beetje het gevoel dat ik als kind ook had wanneer er een brand in de stad was. In die tijd moest je er op je fiets achter aan om de brand te zien, maar nu kon ik het allemaal volgen terwijl ik op de bank zat met mijn computer op schoot. Brand! Op nog geen vijfhonderd meter van ons huis.

Via twitter en Facebook had ik contact met vrienden, collega’s en kennissen uit de buurt. Een vriendin uit de Koppel had wel sirenes gehoord, maar realiseerde zich niet dat de brand zo groot was. Een kennis vroeg zich af of wij het niet warm hadden omdat hij vanuit zijn slaapkamerraam in Schothorst een rode gloed zag in de buurt van onze straat. We hielden elkaar op de hoogte van de laatste ontwikkelingen en stuurden foto’s over en weer. Ik voelde me virtueel omringd door lotgenoten.

Terwijl ik van alles over de brand te weten probeerde te komen zat meneer Enzofoort rustig op de bank. Hij luisterde beleefd naar mijn updates, maar zijn hartslag bleef normaal. Tot de NL-Alert binnen kwam om 22.45 uur. Wat een herrie! De informatie was duidelijk; ramen en deuren sluiten. Ook verwezen ze naar de website van de gemeente. Waarom was mij een groot raadsel want er stond niets over de brand.
Pas om 01.55 kwam er een summiere update.

Jammer dat er geen informatielijn beschikbaar was, want mijn collega wilde weten of ze het bruine water dat uit de kraan kwam wel kon gebruiken voor haar broodmachine. En een scholier twitterde dat hij uit ging slapen omdat hij dacht dat er geen les gegeven zou worden in het naastgelegen Vakcollege. Weer iemand anders was benieuwd of hij met zijn auto de wijk Koppel in kon komen. Logisch dat al die vragen niet meteen beantwoord konden worden, maar ook wel jammer. Mijn collega at muesli voor het ontbijt terwijl dat niet had gehoeven en de scholier kreeg straf omdat hij niet op kwam dagen. Toch eens nadenken over hoe we dat kunnen ondervangen. Met zoveel communicatiemogelijkheden zou dat toch niet al te ingewikkeld moeten zijn?

 

In de War

Eind Maart 1977, ik ben 8 jaar. Het is midden in de nacht. Ik word wakker van het geluid van rennende voetstappen op de trap. Mijn moeder komt mijn slaapkamer binnen. ,,Er is brand in de binnenstad!” Nog wankelend van de slaap loop ik naar het raam en doe de gordijnen open. Vanuit mijn kamer zie ik één grote vuurzee. Het lijkt wel of de hele binnenstad van Bolsward in de fik staat.

Een kwartier later zit de huiskamer vol. De brand is begonnen in de meubelzaak en het woonhuis van vrienden. Hun kinderen zitten stilletjes op de bank. Om de angst en onrust te beteugelen doen we een spelletje. Het vuur is inmiddels overgeslagen naar drie andere panden. Het gezin blijft bij ons logeren tot er een ander huis beschikbaar komt. Binnen no-time worden er schoolspullen aangeboden, komen er tassen vol kleding binnen en brengen mensen overtollig huisraad zodat het gezin een nieuwe start kan maken. Het is bijzonder om te zien hoe snel mensen toen in beweging kwamen na de verschrikkelijke brand waarbij onze vrienden echt alles kwijtraakten.

Hetzelfde gebeurt nu, min of meer, na de brand in het Knopjesmuseum. Diana Wildschut en Harmen Zijp, twee kunstzinnige Amersfoorters waren jarenlang bezig met hun museum. Het zou een mengeling worden van wetenschapsmuseum, sprookje en escaperoom. De opening zat er al aan te komen en de laatste puntjes werden op de i gezet. Tot die fatale avond; 5 februari. Toen ontstond er brand in het gebouw. Een flinke. In tegenstelling tot het pand van onze vrienden ging niet alles in vlammen op. Hetzelfde weekend kwamen veel mensen spontaan helpen om de beschadigde spullen schoon te maken en te redden wat er te redden viel. Het knopjesmuseum moest hoe dan ook weer opgebouwd worden!

Al snel ontstond het idee voor een benefietfestival. Dat resulteerde in het initiatief: In de brand? Uit de brand! Een festival met live muziek, optredens, kunst en een veiling. Mooi dat dit kan. Ik ben er bij maandag 7 maart in de Flint. En u? Overigens is de meubelzaak van de vrienden van mijn ouders destijds opnieuw opgebouwd en hebben zij een nieuwe start kunnen maken. Ik gun Diana en Harmen hetzelfde.