Kwetsbaar

Ik wilde geen column schrijven over de dood van Savannah en Romy. Wat valt er nu nog over te zeggen? De vermissing van Savannah op donderdag. Het vinden van een lichaam in Achterveld op vrijdagavond. De verwarring omdat dit om een ander meisje ging. De hoop dat Savannah nog op zou duiken en tenslotte het verschrikkelijke nieuws dat ook zij om het leven is gebracht. Beiden gevonden in het water. Dat alles binnen een paar dagen, op nog geen twintig kilometer bij elkaar vandaan.

Het zou zomaar een thriller kunnen zijn van een beroemd schrijver. Met een spanningsopbouw van heb ik jou daar. We zouden het boek in één adem uitlezen en dan tegen elkaar zeggen; twee moorden binnen zo’n korte afstand op twee van die prachtige meiden door twee verschillende minderjarige jongens is iets te toevallig. Dat verzin je niet. Klopt. Dat verzin je niet… het is geen boek. Het is geen film. Het is een nachtmerrie waar je niet uit wakker wordt.

Ik wilde geen column schrijven over de dood van twee prachtige meiden. Maar ik denk aan Kris en Lisanne. Drie jaar geleden vermist in Panama. Een zoektocht. Hoop dat ze nog leefden. En later het verschrikkelijke nieuws dat er resten waren gevonden. Het greep mij bij de strot. En dan Eva en Belle. Twee jaar geleden schuilden zij voor een regenbui in het park Randenbroek. Een bliksemschicht maakte een eind aan hun jonge leven. De stad was in rouw. Hoe is het toch mogelijk dat telkens twee ‘Amersfoortse’ meiden op steeds zulke verschrikkelijke manieren om het leven komen? Kris, Lisanne, Eva en Belle. En nu dus ook Savannah en Romy.

Ik wilde geen column schrijven over twee veertienjarige meisjes.  Maar een ander onderwerp klopte niet. Ik knuffel extra met mijn dochter Pien en omhels mijn zoon Teun die bijna net zo oud is als de vermoedelijke daders.

Ik wil geen column schrijven over de dood. Omdat ik er eigenlijk geen woorden aan kan geven. Ik kan me niet voorstellen hoe het is voor de ouders van Romy en Savannah. Voor de familie van de daders. Voor de politie. Voor klasgenoten. Liever had ik deze column niet geschreven.

Gezocht, eigenaar leren jas

Deel 2 (Lees eerst deel 1, zie 19 mei… dat is wel zo handig)

Wat had ik eigenlijk verwacht? Om eerlijk te zijn had ik gedacht dat de eigenaar van de jas enorm blij zou zijn met mij en mijn actie om zijn jas van het fietspad te rapen. Ik verwachtte dat hij meteen op zijn brommer zou springen en met een grote bos bloemen voor de deur zou staan. Hij zou me omhelzen en zeggen dat ik zo lief was geweest en bij het weggaan zou hij me nogmaals bedankten voor mijn goede daad.

Nu zijn we anderhalve week verder en raak ik geïrriteerd. De leren jas hangt nog steeds op de kapstok en mensen die ons halletje kennen begrijpen vast wel dat de jas daar vreselijk in de weg hangt.

Even terug naar vorige week. Ik kreeg uiteindelijk de eigenaresse van het zalfje te pakken. Zij vertelde dat de jas van een kennis was en ze zou hem wel bellen. Ik had mijn nummer en adres gegeven maar hoorde een paar dagen niets. Toen heb ik haar nogmaals gebeld; “Fijn dat je belt want ik was het papiertje met je nummer en adres kwijtgeraakt”. Zucht. Omdat ik zelf de regie in handen wilde hebben heb ik het nummer van de eigenaar van de jas gevraagd. Het ging om ene Peter. Ik probeerde hem te bellen, maar kreeg in eerste instantie geen gehoor en zelfs geen voicemail. Uiteindelijk stuurde ik hem een berichtje. Niets…. Potverdorie. Ik heb hem afgelopen weekend nogmaals gebeld en toen nam hij op. Ik vertelde dat ik maandag- dinsdag- en woensdagavond wel thuis zou zijn. Hij zou de jas wel komen halen op zijn brommertje. Peter woont namelijk in Spakenburg… of in Bunschoten, dat is mij even ontschoten.

Nu is het woensdagavond en ik heb nog niets gehoord. Ik ga hem een berichtje sturen met de volgende tekst:

 Ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Wordt vervolgd!