Met je kop boven het maaiveld

Lucas Bolsius zit thuis achter zijn laptop. Via ‘uitzending gemist’ kijkt hij Nieuwsuur terug. Hij bekijkt de uitzending van vorige week waarin hij geïnterviewd werd over de avondklok. Over zijn eigen aandeel is hij redelijk tevreden; hij kreeg genoeg ruimte om te vertellen waarom hij geen voorstander was van de avondklok. Dat optreden bij Nieuwsuur heeft veel aandacht opgeleverd, zowel landelijk als in zijn eigen gemeente. Het lukt hem steeds beter om boven het maaiveld uit te komen en dat heb je toch nodig als je iets wil bereiken in je leven. Met kleurloosheid en saaiheid kom je niet verder. 

Inmiddels is hij  62 jaar en als hij nog een stap wil maken qua carrière dan moet het nu. Jammer dat Utrecht al een nieuwe burgemeester heeft want hij was zichzelf net zo lekker aan het profileren. Het interview met hem in het AD in december was flink opgevallen. Zijn uitspraak over dat hij heel Amersfoort als eerste grote stad gevaccineerd wilde hebben werd niet zo groot opgepikt als gehoopt. Gelukkig had hij de afgelopen jaren “The Passion” en “Koningsdag 2019″ naar Amersfoort kunnen halen. Sinds deze grote evenementen was Lucas Bolsius geen onbekende meer in het land. 

 Collega Aboutaleb van Rotterdam had zich deze week ook duidelijk uitgesproken. Over de rellen in zijn stad. Bolsius kijkt dat filmpje nog eens terug. Wat een man. Wat een gezag.  Wat een uitstraling. Een collega merkte op dat Aboutaleb net zo relaxt voor de camera stond als hij. Dat zijn naam en die van Aboutaleb in één zin genoemd werden beviel hem wel. De burgemeester van Rotterdam verdient een ministerspost. Hij zou het goed doen als minister van Binnenlandse Zaken. Dat zou een prachtige overstap voor zijn collega Aboutaleb zijn. En als Aboutaleb minister wordt … 

Bolsius zijn echtgenote komt binnen en zet een kop koffie op tafel.  Terwijl ze zich omdraait en de kamer uit loopt vraagt Lucas: ,,zou je het leuk vinden om weer in Rotterdam te gaan wonen?”

KNALFEEST

Probeer het je eens voor te stellen. Dat we leven in een wereld waarin vuurwerk nog niet is uitgevonden. In een schuurtje in de wijk Kruitkamp zijn een paar mannen aan het rommelen met magnesium, koper, zwavel en sacharose. Avond na avond zijn ze bezig. Na een tijdje komen ze glunderend uit de schuur en laten de burgemeester zien wat ze hebben bedacht; vuurwerk. Ze vragen de burgemeester om een vergunning af te geven om dit vuurwerk af te mogen steken tijdens de jaarwisseling.

Burgemeester Bolsius gaat langs de verschillende partijen om informatie in te winnen. ,,Weg met die rotzooi”, zegt de brandweer. ,,Veel te gevaarlijk. Het kan brand veroorzaken en ook de opslag van dat vuurwerk wordt wel een dingetje, voor je het weet vaag je een hele wijk weg.” Bolsius vraagt het aan medici. ,,Dit gaat ogen, vingers en handen kosten”, zeggen de chirurgen van het Meander. ,,Dat niet alleen’’, voegen de longartsen er aan toe: ,,dit is echt vreselijk voor mensen met COPD en andere longziekten.” ,,Ja”, roept wethouder Kees Kraanen ,,dit is niet alleen slecht voor de longen, maar ook slecht voor het milieu!” De ROVA ziet het niet zitten om alle rode smurrie op te ruimen na afloop van het feest en ook de dierenvrienden laten zich horen. ,,Honden en katten zullen dagen van slag zijn door alle herrie, dat moeten we toch niet willen als samenleving?” De burgemeester komt bij de mannen terug en zegt; het is een bijzondere uitvinding, maar u krijgt geen vergunning.

Maar het vuurwerk is wel uitgevonden. Heel lang geleden. Er wordt jaarlijks voor miljoenen de lucht in geschoten en zoiets draai je niet zo makkelijk terug. Het Amersfoortse GroenLinks en D66 doen wel een poging. Zij willen volgend jaar een grote centrale vuurwerkshow in de stad. Volgens de partijen heeft onderzoek uitgewezen dat de hoeveelheid consumentenvuurwerk dat afgestoken wordt door zo’n show met ongeveer een kwart daalt. Dat zou mooi zijn. “Ik wil absoluut niet aan de traditie komen”, benadrukt Youssef El-Messaoudi van Groen Links in een interview. Hij vindt dat mensen ook zelf vuurwerk af horen te steken. Jammer. Halfslachtig ook. Youssef, beken kleur; dit is een mooie eerste stap richting afschaffing van het consumentenvuurwerk. Ik ben voor. Top!

Stoelendans

Als kind vond ik het enorm spannend. Stoelendans. Lopen om een kring met stoelen en wanneer de muziek stopt snel naar een lege stoel rennen. Dat gevoel wanneer je net wat eerder was dan je klasgenootje. Of die teleurstelling omdat één van de jongens zo hard tegen je aan liep dat je wankelde waarna hij snel op het stoeltje ging zitten.

De gemeenteraadsverkiezing is ook een soort stoelendans. Een stoelendans in de klas van meester Bolsius. Sommige kinderen delen flinke rake klappen uit om maar met alle macht een stoeltje te veroveren, andere klasgenootjes verdwijnen stilletjes uit beeld. Er komen nieuwe, onbekende kinderen bij en andere vertrekken met veel bombarie. Maar er zijn ook slimme meiden die met goede argumenten een plekje in de klas veroveren.

Toen de muziek woensdag rond middernacht uitging bleven een paar stoeltjes over. Voor een paar leerlingen was het even afwachten. Konden ze nog plaatsnemen in de klas? Hadden ze genoeg voorkeurstemmen? Kwam er toch nog een zeteltje bij? Vandaag zal duidelijk worden wie er allemaal in de klas zitten. Daarna moet er nog een klassenverdeling gemaakt worden. Wie mag er dicht bij de burgemeester zitten, en wie krijgt een plekje achterin de klas? Welke leerlingen krijgen een extra taak en welke staan aan de zijlijn? Meester Bolsius staat straks voor een nieuwe klas. Sommige branieschoppers zitten er nog steeds en zullen er met gestrekt been in gaan. Er komt een nieuwe einzelgänger die nog weinig aansluiting heeft met de anderen. En er zijn dromers. Dat zijn de besten. Die dromen van een betere wereld en hebben nog idealen.

Ik hoop dat het geen klas wordt met een zesjes-cultuur. Dat de volksvertegenwoordigers gaan voor een dikke voldoende. Dat ze elkaar inspireren, uitdagen, motiveren. Weg met het vileine getwitter. Stop met het elkaar publiekelijk afkraken, zoals in het verleden vaak gebeurde. Veel stemmen heeft dat niet opgeleverd. Integendeel zou ik juist zeggen. Burgemeester Bolsius, vertel uw klas over het pestprotocol. Wijs hen op het feit dat je respectvol met elkaar om moet gaan en niet de poten onder elkaars stoelen moet wegzagen. Dan krijg je een stoelendans met brokken en daar schiet de Amersfoortse bevolking niets mee op.

Examentijd

Dat examen Nederlands was een makkie gisteren. Lucas Bolsius denkt aan de vragen die hij kreeg over de muurgedichten die op diverse plaatsen in Amersfoort te zien zijn. Gedichten van bekende en onbekende dichters. Appeltje eitje, was dat. Lucas pakt zijn rood-geel-blauw gekleurde schooltas en doet er een flesje water in. Hij kijkt op de klok en ziet dat hij moet opschieten om op tijd bij geschiedenis te zijn. Dat examen gaat over Johan Van Oldenbarnevelt, ook niet al te moeilijk.

Dit weekend wordt het nog even flink doorblokken want dinsdag komt het vak waar Lucas het meest tegenop ziet; economie. Wat een rampvak is dat toch! Onderwerpen zijn de overschrijding van de kosten van poppodium Fluor, de extra kosten die gemaakt moeten worden voor de verbouwing van het JvO-gymnasium en de kosten voor het verbeteren van de rotonde bij het Eemplein. En misschien ook nog een vraag over het ingewikkelde horecaplan bij Sportcomplex Amerena. Het vak economie heeft Lucas slapeloze nachten bezorgd en hij verwacht hiervoor een herexamen te moeten doen, net als zijn klasgenoten Bertien en Hans.

Gelukkig gaat aardrijkskunde redelijk. Onderwerp is het klimaat en Lucas moet alles weten over het plaatsen van zonnevelden, over laadpalen voor elektrische auto’s, aardgasvrije woningen en het stoppen van houtrook. Voor duurzaamheid & klimaat verwacht hij, net als klasgenootje Astrid een dikke voldoende.

Volgende week staat ook nog kunst op het programma. Na het tentamen over de broedplaats De War stond hij gemiddeld heel slecht. Gelukkig gaat het examen over “Who’s afraid of Red, Yellow en Blue” dat te zien is in de Kunsthal KAdE. Daar hoeft hij niet veel meer voor te leren.

Lucas ziet wel op tegen maatschappijleer. Dat gaat over de breuk binnen de PvdA. Over wat er gebeurd is tussen El Messaoudi en De la Combé en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn voor de stad. Echt positief voor het beeld van politici is dit niet, en wat hij daar nu van moet vinden… Volgend jaar op 21 maart weten we of de klasgenoten van Lucas geslaagd zijn. Lucas zelf verwacht nog wel een aantal jaar te mogen blijven zitten en hangt binnenkort de vlag uit. Met schooltas. In stijl!

Appeltje

Wat zielig voor de kinderen van Bolsius. Niet dat hun vader burgemeester is, maar het feit dat hij zo weinig thuis is. Onze burgervader heeft naast zijn werk als burgemeester namelijk nog eens drieëndertig bijbanen. Dan houd je natuurlijk helemaal geen tijd meer over voor je gezin en word je een soort vader die alleen op zondag het vlees snijdt. Ook wethouder Buijtelaar houdt weinig vrije tijd over. Hij heeft wel veertien nevenfuncites. Menno Tigelaar heeft vijf bijbanen. Wat ik heel bijzonder vind; ze doen het allemaal voor niets! En dan bedoel ik niet dat hun bijbaan geen enkele zin heeft, nee ze worden er niet voor betaald. Het zijn heuse vrijwilligers!

Zou werken in het college zoveel energie geven dat je al die bijbanen makkelijk aankunt? Ik dacht dat het best zwaar was, wethouder zijn. Wethouder Kemmerling kan dat vast beamen. Ze is niet voor niets weg gegaan. Qua geld hoeft ze zich in ieder geval geen zorgen te maken. Zij heeft recht op wachtgeld ook al heeft ze zelf besloten weg te gaan. Ze krijgt tachtig procent van haar laatstverdiende loon. Omdat ik zelf vanaf 1 maart boventallig ben bij Welzin ben ik extra geïnteresseerd in hoe het zit met uitkeringen. De vertrokken wethouder krijgt het komende jaar bijna zevenduizend euro per maand van de gemeente Amersfoort. Als zij ergens anders gaat werken en ze verdient daar minder dan wordt haar salaris aangevuld. Als ze besluit niet meer te werken krijgt ze tot haar pensioen zeventig procent.

Gewone mensen, daar schaar ik mijzelf maar even onder, krijgen twee jaar lang zeventig procent van het laatstverdiende loon. Als ik ergens anders ga werken en ik verdien minder dan mijn ‘riante’ loon in de zorg heb ik pech. Als ik besluit niet meer te werken of geen baan vind kom ik in de bijstand. Niemand die het aanvult. Ik heb toch ergens iets niet goed gedaan. Maar; nieuwe ronde dus ook nieuwe kansen. Misschien is een bestuurlijke functie wel wat voor mij. Wethouder Zorg bijvoorbeeld. Combineer ik mijn kennis van de zorg met goed om kunnen gaan met een klein budget. Dan laat ik die bijbanen wel zitten. Tenslotte wil ik ook af en toe thuis zijn bij mijn kinderen.