Het is ruim 30 jaar geleden maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Mijn diploma-uitreiking in de Broerekerk in Bolsward. Twee jaar na mijn Havodiploma kon ik mijn papiertje voor het VWO in ontvangst nemen. Het was prachtig weer en het dak van de kerk ontbrak door een brand, jaren daarvoor. De zon scheen en ik weet nog hoe bijzonder ik het vond. De ruïne-achtige setting verhoogde de sfeer.
Vorig jaar slaagde dochter Puck Cum Laude voor haar Mavodiploma. Hoewel ze wist dat ze het wel zou halen was het verlossende telefoontje toch heel spannend. De diploma-uitreiking was heel bijzonder. Haar opa en oma waren er beide een deel van de uitreiking bij. Tijdens de pauze bracht Marcoen hen weer naar huis omdat mijn schoonvader het niet langer volhield. Het zijn mooie herinneringen voor Puck. Herinneringen die niemand haar meer afpakt.
Dit jaar zou Pim zijn eindexamen doen. Maar geen idee hoe hij over een paar jaar terugkijkt. Hij was afgelopen weken heel hard aan het werk om helemaal klaar te zijn voor zijn Centraal Schriftelijk Examen. Hij was flink aan het blokken om volgende week zijn herkansingen te maken. En nu? Het is gissen hoe het verder gaat. Een ding is duidelijk; het Centraal Schriftelijk gaat niet door en hoe zijn herkansingen eruit zullen gaan zien is nog niet duidelijk.
Gelukkig is Pim vrij laconiek. Hij trok zijn schouders op en zei ‘ik zie wel’. Ik hoop maar dat hij dat niet alleen uitstraalt, maar dat hij dat ook echt zo voelt. Het is niet anders. Hopelijk kan hij later aan zijn kinderen vertellen dat hij examen deed in het jaar van Corona. En dat hij uiteindelijk toch geslaagd was, ondanks de hobbelige weg.
enzofoort 