Met vertrouwen en samenwerken kom je verder

,,Het was geweldig!” Pien gooit haar tas in de hoek, doet haar jas uit en loopt naar de keuken. ,,Het is Bram vandaag gelukt om op de bal te lopen. Hij hield zich nog wel vast aan mij maar hij was zo trots”,  roept Pien enthousiast.  ,, En Lieke stond de hele tijd in haar handen te klappen om hem aan te moedigen.”

Dochter Pien is net teruggekomen van Circus Amersfoort. Daar geeft ze op zondagochtend circusles aan kinderen die niet zo goed kunnen meekomen in reguliere clubs. De groep heet Drempelloos en dat is precies de goede naam. Ondanks hun beperkingen leren ze allerlei circusdingen zoals ballopen, acrobatiek of jongleren. 

Met een glas water in haar hand komt Pien de kamer weer binnen. ,,Het is zo fijn om te merken dat elk kind zijn eigen talenten ontdekt . Ze durven echt dingen uit te proberen omdat ze weten dat ze wel opgevangen worden.” Pien ratelt enthousiast door; ,,Er is nog ruimte voor nog meer kinderen, ik gun het ze zo!”

Vallen en opstaan, samenwerken, zorgen voor elkaars veiligheid, je talenten ontdekken en je grenzen verkennen. Daar gaat het om bij de lessen van Circus Amersfoort. Verder bepalen de kinderen zelf of ze puur voor de gezelligheid komen of juist heel goed willen worden in een circusonderdeel.

Dochter Pien begon tien jaar geleden met circusles en ze heeft er veel aan gehad. Niet alleen fysiek, maar ook wat zelfvertrouwen betreft. Ze is er qua persoonlijkheid gegroeid en heeft er vriendschappen gesloten. Met veel doorzettingsvermogen heeft Pien leren eenwieleren. Ze kan de ballen hooghouden tijdens het jongleren en tijdens koorddansen kijkt ze vooral vooruit. Ze houdt haar rug recht tijdens acrobatiek en doordat ze vertrouwt op de anderen durft ze uitdagingen aan te gaan en grenzen te verleggen.

Hadden Mark, Sigrid en Wopke maar circusles gehad. Dan was er niet al een half jaar lang aangeklooid en was de formatie zo gefikst. Op een eerlijke en oprechte manier. Het had zo mooi kunnen zijn…

Ritme…

Hopeloos ouderwets ben ik, maar ik vind het fijn; een papieren agenda. De laatste weken lag hij stilletjes in een la, maar vorige week heb ik hem weer tevoorschijn gehaald. Reden? Het eind van de vakantie is aangebroken, het nieuwe schooljaar begint. Langzaam vullen de dagen zich weer met afspraken. Er komen steeds meer notities in te staan.  Ik zoek in mijn mail op wanneer Circus voor Pien weer begint en check meteen hoe het ook alweer zat met de eerste lesdag van Teun. Dinsdag is het zover. Even kennismaken met zijn nieuwe klasgenoten, wat opdrachten doen en dan woensdag naar school volgens het nieuwe lesrooster. Dochter Pien begint haar derde jaar met een sportieve kennismakingsbijeenkomst.

Terwijl de één best alweer zin heeft in school, moet de ander daar nog niet aan denken. Leuk ook om te zien hoe verschillend ze naar de komende week kijken. Waar de één de doos met boeken nog nauwelijks bekeken heeft, heeft de ander al het lesmateriaal al uitgebreid bestudeerd, nieuwe schriften gekocht, boeken gekaft en gekeken wie de klasgenoten zijn.

Ik blader door mijn agenda en zie wat vergaderingen en andere afspraken staan. Aan de ene kant heb ik wel zin om weer aan de slag te gaan, aan de andere kant word ik altijd wat weemoedig van het feit dat de vakantie ten einde is. Ik hou wel van vrijheid. Zes weken lang bijna geen verplichtingen. Zes weken lang geen wekker. Ze zijn omgevlogen. Vanaf volgende week gaan we weer mee in het ritme van de wereld om ons heen.

Maar een beetje reuring is ergens ook wel weer fijn. Vakantiegangers zijn inmiddels weer terug en in de stad zie je steeds meer bekende koppen. Vorige week was ik bij “kannen en kruiken” en heb ik gekeken naar een voorstelling van Theaterterras. Donderdagavond bekeek ik met vriendinnen een bijzondere film op het Lieve Vrouweplein en straks ga ik samen met mijn 88-jarige buurman Atze naar Theater de Lieve Vrouw om een film over Rodin te bekijken.

Vanaf volgende week weer de wekker op zeven uur. De lunchboxen komen weer uit de la. Slingerende schooltassen. Drukte rondom de wastafel omdat we allemaal rond dezelfde tijd onze tanden willen poetsen. Gelukkig hebben we volgende week nog theaterfestival Spoffin om onze zinnen te verzetten en vieren we nog een verjaardagsfeest. Maar dan wordt het menes. Dan zitten we weer in het ritme, ik kijk er nog niet naar uit.

 

 

 

Een diepe buiging

Zou hij het halen of niet? Ik houd mijn adem in terwijl ik naar de jongen bovenop het koord kijk. Voetje voor voetje gaat de tiener van het ene plateau via het koord naar de andere kant. Het koord hangt hoog, op ruim anderhalve meter. Gekleed in streepjes-shirt en als dief geschminkt beeldt hij samen met andere circuskinderen een verhaaltje uit. Twee ‘agenten’ zitten ‘de dief’ achterna. Hij probeert uit hun handen te blijven. Wanneer de jongen de andere kant van het koord bereikt gaat er een gejuich op in het publiek.

Ik kijk naar de jaarlijkse voorstelling van Circus Amersfoort. Dochter Pien zit nu voor de derde jaar op deze circusschool en elk jaar ben ik weer onder de indruk van de prestaties die de kinderen, hun docenten en de vrijwilligers neerzetten. Dit jaar is het thema ‘Streetlife’ en ik ben gewoon ontroerd wanneer ik al die kinderen, ieder op hun eigen niveau, hun circusact zie uitvoeren.

Pien doet deze keer mee aan de eenwieler-act. Het gaat in vliegende vaart, er is constant wat te zien en ik vind het knap hoe de kinderen precies weten wat het volgende onderdeel is van hun optreden. De eenwielers draaien met het grootste gemak om elkaar heen en de kinderen hebben er duidelijk plezier in. Wat ben ik trots op hun prestatie! De verschillende acts volgen elkaar in hoog tempo op. Trapeze, jongleren, acrobatiek; het is een feest om te zien.

Tegen het eind aan de voorstelling klimmen twee circuskinderen in doeken die aan het plafond hangen. Tissue heet deze vorm en het ziet er spectaculair uit. De kinderen klimmen als aapjes in de doeken, winden in hoog tempo de doeken over hun benen, buitelen, draaien en laten zich soms een stukje vallen. Af en toe slaat mijn hart een beetje sneller, zo spannend is het. Ik weet nu wat mijn overbuurvrouw heeft gevoeld kortgeleden. Zij zag zoon Teun boven op ons dak balanceren en kreeg bijna een hartverzakking. Hij zelf zag geen gevaar en vond onze preek na afloop echt onzin. Nu is het dak niet zo smal als het koord van de koorddansers, maar misschien moet Teun toch eens naar de circusschool voor wat tips en techniek. Hoewel…

Trots

Ongelooflijk. Zulke jonge kinderen en dan al zo’n wervelende show. Puck had vandaag haar afsluitende Circusvoorstelling en ik moet zeggen dat ik er erg blij van werd. Er zat tempo in de show, het was grappig, het zag er prachtig uit en het was zelfs op sommige momenten super spannend. Dit jaar deed Puck mee aan de trapeze-act. Ze was zelfverzekerd en deed trucks die ik haar absoluut niet na zou kunnen doen. Wat me opviel was het feit dat de kinderen elkaar goed hielpen, op elkaar letten en dat ze er best relaxed uitzagen.

Hulde aan al die trainers van Circus Amersfoort die zich steeds weer inzetten om al die verschillende kinderen te helpen hun angsten te overwinnen en die ervoor zorgen dat de kinderen stuk voor stuk boven zichzelf uit kunnen stijgen. Puck ging elke dinsdagmiddag met veel enthousiasme richting de Circusschool aan de Soesterweg en kwam meestal moe maar zeer voldaan terug. Nu ik deze voorstelling heb gezien begrijp ik ook waarom!

Voor Puck was het ook erg fijn dat -naast haar papa, mama en broer- ook oma en opa, haar twee beste vriendinnen en hun moeders er bij waren. Na afloop kreeg ze bloemen en thuisgekomen moest ze wel even slikken; jammer dat het weer voorbij was. Maar…. volgend jaar; nieuwe ronde, nieuwe kansen.


Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen…..

Waarom worden zoveel activiteiten gepland in de week voor de kerstvakantie? Het begon gisterochtend; Puck had een optreden met haar koortje op een school in de buurt. Dat hoorde ik pas zaterdag. Zij wist het wel eerder want de brief die ze daarover had gekregen zat al twee weken in haar tas. Tijdens het ontbijt kreeg ik via de sms nog wat laatste instructies van de zangjuf over tijdstip en lokatie en ook belde nog een juf van Puck’s school om te checken of het allemaal wel klopte. Ik vertelde dat ik het ook pas van het weekend had gehoord en verontschuldigde me voor de onrust die alles teweeg had gebracht. 

Puck zat op dat moment, volledig aangekleed, tegenover me een boterham te smeren. Ik vroeg haar of ze nog iets hadden afgesproken over de kleding. Ja, dat was waar ook. Ze moest iets roods of groens aan. Zucht. Best een onhandige kleur wanneer je vooral paars en blauw in je kledingkast hebt liggen. Ik ging met Puck mee naar boven om haar te helpen. Haar paarse shirt en trui gingen uit en rood zomerjurkje met rood vest gingen aan. Het zag er best feestelijk uit. Het optreden bleek erg leuk te zijn geweest en Puck mocht zelfs twee regels solo zingen. Ze straalde toen ze het vertelde.

Vandaag deed Puck mee aan een circusvoorstelling. Puck had geen idee of de voorstelling de hele les in beslag zou nemen of niet en ze had het vorige week ook niet kunnen vragen omdat ze toen niet naar circusles kon. En nee, volgens haar hadden ze het niet verteld. Gisteravond heb ik nog een mailtje naar een andere moeder gestuurd; zij wist het antwoord. Het ging om het laatste kwartiertje van de les. Ik bracht Puck weg, ben meteen pastasaus gaan maken nadat ik terug was en rond half zes gingen we op weg naar de voorstelling. Het was druk op de weg. Marcoen, Pim en ik kwamen nog net op tijd. Dat was optreden twee. Wederom een stralende dochter.

Morgen moet Puck twee keer zingen. Eerst aan het begin van de middag een voorleesfeestje, waarbij wij ook welkom zijn. Dan heeft ze even anderhalf uur pauze en dan moet ze om vier uur weer terug zijn voor het tweede concert. Ook daarbij worden de ouders -wij dus- uitgenodigd. Gelukkig is dat bij een school bij ons in de buurt. 

Donderdag begint Puck met een Kerstontbijt. Eigenlijk zouden we nog iets moeten bakken, maar ook dit is langs ons heengegaan. De lijst op de deur van de klas staat al helemaal vol. Volgend jaar nieuwe kans. Om half zes moet Puck dan weer in de benen. Ze rijdt tijdens ‘de kerstwandeling’ op haar eenwieler. Afgelopen weken heeft ze daar hard voor geoefend.  Hoe het moet met eten weet ik niet, want we zijn rond half acht weer thuis. Die avond moet Marcoen trouwens ook nog spelen, net als vrijdag en zaterdag. Morgen heeft hij tekstrepetitie.

Wat Pim betreft is het aardig rustig. Hij heeft donderdag een voorstelling. Niet dat hij zelf speelt; hij is publiek en ik hoef hier niets voor te doen, denk ik. Wel moet hij vrijdagochtend nog iets meenemen naar zijn schoolbrunch.Dat moet hij zelf gaan kopen, maar ik denk wel dat het handig is wanneer ik hem er aan herinner donderdag. Zelf werk ik deze week vijf dagen. In totaal twintig uur, dus dat valt nog mee. Gelukkig had ik vorige week het mini-congres, de cursus agressie en het etentje, dat scheelt een hoop planwerk deze week. Ik loop deze week in mijn hoofd nog even door. Volgens mij vergeet ik nog wat. O ja, Puck moet morgen alvast een bord, beker, en bestek meenemen. Met haar naam er op.

 

Circus

Vroeger droomde ik ervan om aan een trapeze in een circus te hangen. Zonder angst schommelde ik dan heen en weer en uiteindelijk belandde ik met een mooie, ingewikkelde zwaai in de armen van een sterke man. Het publiek zou zijn adem inhouden en aan het eind van ons optreden zouden de mensen minutenlang klappen. Het is één van de dromen die niet is uitgekomen en die waarschijnlijk ook nooit meer uit zal komen want ik zie me nu niet meer aan zo’n trapeze hangen. Mijn dochter daarentegen zou in de toekomst wel eens die kans krijgen want zij is besmet door het circusvirus. Op school kreeg ze een brief dat ze drie middagen mee mocht doen met circuslessen en op de derde middag mochten ouders, vrienden en opa’s en oma’s langs komen om te kijken naar het optreden. Mijn dochter had zich gestort op het lopen op een houten bal. Als een ballerina stond ze erop, en als een tuimelpoppetje viel ze er af en toe ook weer af. Klasgenootjes schitterden op de trapeze, anderen waren aan het jongleren en er werd zelfs geturnd. Moeders en vaders keken vertederd toe. Toen mijn dochter ’s avonds moe maar voldaan in bed lag, vroeg ze me of ze ook circuslessen mocht nemen volgend jaar. En dat mag….  Komt mijn droom toch een beetje uit.