Mooi Werk

“Ik heb een kleindochter”, zegt mijn cliënte blij. Haar zoon heeft een dochter gekregen met een prachtige naam die ik, dat moet ik toegeven, alweer vergeten ben. Mijn cliënte heeft moeite met het Nederlands omdat ze tot voor kort vooral Papiaments en Spaans sprak, maar de Nederlandse gewoonten kent ze al goed en daarom stond er even later een beschuit met muisjes voor mijn neus. Het was een goed begin van een werkdag waarop er nog meer leuke nieuwtjes tot me kwamen.

Toen ik weg reed bij mijn blije oma kwam ik een oud-cliënte tegen die aan het wandelen was. Ze zag er goed uit en vertelde dat ze de baan die ze had gevonden enorm leuk vond, dat het goed ging met haar kinderen en dat ze toch echt wel uit de depressie was waar ze jaren in had gezeten; de balans was weer terug.

Zij vertelde me ook dat een vriendin van haar, ook een oud-cliënte van mij, inmiddels was vertrokken om drie maanden vanaf een boot het evangelie te verkondigen. Ik had de hele weg daar naar toe meegemaakt, maar omdat ik al een paar maanden geleden afscheid had genomen wist ik niet of mijn cliënte deze stap ook echt had gezet. Nou, dat had ze dus, want afgelopen donderdag was ze het vliegtuig ingestapt op weg naar het avontuur.

Toen ik daarna nog even langs een cliënt fietste om een nieuwe afspraak te maken vertelde hij me dat hij bij de voedselbank was geweest en dat hij erg blij was met het eten dat hij daar had gekregen.

Daarna fietste ik naar mijn laatste cliënt van vandaag. Samen hebben we de keukenkastjes opnieuw ingedeeld, iets waar ze al lange tijd tegen aan hikte. Toen haar zoontje van 8 maanden zijn pas doorgekomen tanden bloot lachte wist ik weer waarom ik zo van dit werk houd. Vaak ontmoet ik mensen in moeilijke omstandigheden en af en toe vind ik het werk best zwaar, maar de verhalen van vandaag zijn de lichtpuntjes van mijn werk. Nou, lichtpuntjes. Vandaag was het een vette zonnestraal……

TOEVOEGING: Nog vergeten, toen ik thuiskwam kreeg ik een telefoontje van een cliënte waar ik vrijdag was. Ze had vrijdagmiddag een sollicitatiegesprek en die ochtend hebben we een beetje geoefend samen. We hebben haar positieve eigenschappen doorgenomen en bedacht welke vragen er gesteld zouden kunnen worden. Ze vertelde vandaag dat ze door was naar de tweede ronde en dat het leek alsof het al rond was. Binnenkort kan ze waarschijnlijk weer aan het werk, tijdens schooluren zodat ze geen oppas hoeft voor haar kinderen. Het voelt bijna alsof ik zelf door die eerste ronde heen ben!

Update

Aan sommige blogs zit nog een vervolg. Vandaar vandaag een update van de blogs van de laatste twee weken.

*De Meerkoeten (blog 3 juni) zijn zoek. Een dag nadat de foto’s genomen waren zat moeder Meerkoet niet meer met haar jongen op het nest. Ze zijn waarschijnlijk ‘uitgevlogen’. Wel vervelend dat we ze nog niet ergens hebben zien zwemmen. Leven alle jonkies nog of zijn er een paar ten prooi gevallen aan de blauwe reigers die vaak geduldig aan de kant van het water zaten te wachten? We weten het niet en zullen er waarschijnlijk nooit achter komen.

*We hebben nieuwe matrassen gekocht (blog 7 juni)  Niet meer bij Ikea, maar bij Totaalbed. Na lang wikken en wegen gaan we voor twee nieuwe matrassen met –volgens mij- een traagschuim bovenlaag. Ik ben benieuwd. De komende week lig ik nog op een kindermatras van Ikea, want mijn matras is eergisteren geruild voor twee kindermatrassen. Volgende week worden onze nieuwe matrassen bezorgd en gaan we ervaren hoe ze liggen. Wie weet word ik dan wel een keer wakker zonder tintelende handen, dat zou wel fijn zijn. Maar misschien levert het ook wel slapeloze nachten op omdat het bed toch niet zo lekker ligt.  

*Mijn cliënt die naar de detox is gegaan ivm alcoholprobleem (blog 29 mei) is inmiddels 10 kilo aangekomen. Hij kan weer een half uur wandelen, terwijl hij twee maanden geleden amper 5 minuten kon lopen. Zijn dochter vertelde me dat het goed gaat met hem en dat hij weer ideëen heeft voor de toekomst. Dat doet me goed, daar doe je het voor als thuisbegeleider. Jammer dat ik zijn dossier heb moeten afsluiten.

*Ik heb de per ongeluk meegenomen handdoek (blog 27 mei) toch niet teruggestuurd. Sterker nog; ik heb er helemaal niet meer achter aan gebeld. Dat komt vooral omdat ik er nu pas weer aan denk. Kortom; mijn hoofd is nog steeds een zeef. En tot zover even deze update. Wil je nog updates van eerdere blogs, dan lees ik het graag!

GOD

“Ik heb vannacht inderdaad wel een poosje wakker gelegen”, vertelt Klaas, de man van mijn cliënte. Zij heeft begin januari gehoord dat ze uitgezaaide longkanker heeft en gisteren vertelde de longarts dat de levensverwachting maximaal vijf jaar is. Dat kwam hard aan, want hoewel ze wel wisten dat het in principe nooit helemaal weg zou gaan, was zo’n termijn van vijf jaar te concreet en erg onwerkelijk. “Ik kan me er niets bij voorstellen”, zegt mijn cliënte. “Ik heb ook nog steeds niet het idee dat ik kanker heb. Ik weet het wel, maar het voelt nog zo onwerkelijk”. De tweede chemokuur zit er nu op, en de longfoto’s vertonen een lichte verbetering. Maar een echte toekomst, die heeft ze nu niet meer.

En zo komt het dat ik op een gewone dinsdagochtend praat over leven en dood. Ik vraag of ze nog dingen heeft die ze echt wil gaan doen als ze nog maar vijf jaar zou hebben. Ze weet het niet en stelt dezelfde vraag aan mij. “Ik zou in de winter met de hele familie naar een zonnig vakantieland gaan”, antwoord ik. “En ik zou mijn kinderen brieven schrijven over mijzelf en de toekomst die ik in gedachte had voor hen, en….. ik zou toch maar eens beginnen aan het schrijven van een kinderboek.” Mijn cliënte kan niets verzinnen, het nieuws is nog te vers.

Klaas vertelt over de uren die hij wakker had gelegen. Hij had liggen piekeren, maar ging uiteindelijk met een goed gevoel slapen; “Ik geloof niet dat ze nog maar vijf jaar heeft.” En hij vertelt een verhaal over een wonderbaarlijke genezing aan zijn been door God, via een predikant.  Klaas gelooft in een God die kan zorgen dat zijn vrouw nog heel lang blijft leven. Helaas ken ik die God niet, maar ik zou hem best willen leren kennen….

Biecht

Voor de digitale nieuwsbrief op mijn werk als thuisbegeleidster schrijf ik maandelijks een column. Deze keer over Arend….

“Je had gelijk Nienke”, Arend kijkt me schuldbewust aan. Even hap ik naar adem want dit had ik niet verwacht. Vorige week vroeg ik hem op de man af of hij een alcoholprobleem had. Hij reageerde toen heel rustig en zei dat dat niet zo was. Mijn onderbuikgevoel dacht daar anders over, maar ik wilde het graag geloven. “Ik gun je achtjarige dochter een gezonde vader, vandaar deze vraag”, en daarmee sloot ik dit onderwerp af.

De vraag kwam niet uit de lucht vallen. Deze cliënt was vaak erg wankel en kon enorm last hebben van het trillen van zijn handen. We hebben het een tijdlang gedacht dat dit kwam door zijn zwakke gezondheid. Hij gebruikt medicijnen voor zijn nieren en –jawel- zijn lever. Voor zijn ondergewicht gaat hij maandelijks naar een diëtiste, maar op de een of andere manier ging zijn gezondheid er maar niet op vooruit.

Een paar weken geleden waren we voor overleg bij Bureau Jeugdzorg en toen viel het me al op dat Arend zo’n rode kleur had. Na afloop van dit gesprek wilde ik nog een afspraak met hem maken en ineens rook ik alchohol. Mijn collega, die bij deze man en zijn dochter Video Home Training geeft, had het ook geroken en toen we samen buiten stonden hebben we het er over gehad. Ik had wel eerder aan Arend gevraagd of hij veel dronk, maar toen zei hij; alleen in het weekend. Maar om op donderdagochtend om 10 uur naar drank te ruiken, heb je meer nodig dan een paar wijntjes in het weekend.

En nu had hij het toegegeven. “Ik baalde zo van mezelf; jullie ondersteunen me aan alle kanten en ikzelf maak er een zootje van”,  zei Arend.  “Ik ben de hele week zenuwachtig geweest en ik was bang dat je teleurgesteld zou zijn”.

“Ik ben niet teleurgesteld, integendeel. Ik ben alleen maar blij dat je het durft te bespreken en er iets mee wilt gaan doen” was mijn antwoord. Arend vertelde dat hij de afgelopen vier dagen niets had gedronken en zich lichamelijk al veel beter voelde. Omwille van zijn dochter zegt hij dat hij genoeg gemotiveerd is om eraan te werken. Het wordt nog een lange weg, maar de eerste stap is gezet. Binnenkort gaan we samen naar de huisarts om te bespreken hoe we dit verder kunnen aanpakken.

c

Vergeten

Het was alweer een aantal maanden geleden dat ik voor het laatst bij haar was, maar omdat haar huidige thuisbegeleidster op vakantie was mocht ik vandaag invallen. Mevrouw Daalmeijer deed de deur voor me open. Ik zag dat ze wat meer gebogen liep en er wat moeier uitzag dan de vorige keer. “Hallo mevrouw Daalmeijer,  ik ben Nienke. Ik ben hier wel vaker geweest”. Ze keek me aan en zei; “Dat zou kunnen. Ik kan me je niet herinneren.”

Het blijft gek, dementie. Mevrouw Daalmeijer heeft last van vasculaire dementie, ze gaat langzaam achteruit. Toen ik net thuisbegeleidster werd, was ze een van mijn eerste cliënten. Ik kwam er wekelijks om met haar te wandelen en samen een boterham te eten om haar te activeren en de familie een beetje te ontlasten. 

Mevrouw Daalmeijer heeft veel humor en ze draagt tegelijkertijd enorm veel verdriet met zich mee. Haar dochter deed lang geleden een zelfmoordpoging en gaat nu zonder onderbenen door het leven en haar zoon is, toen hij 15 jaar was, onder een trein gekomen en is daarbij gestorven.

Ik ben ruim een jaar bij haar geweest en toen nam een collega het van me over omdat ik een opleiding deed en minder tijd had voor mijn cliënten. En, ik moet eerlijk zeggen, ik kende haar verhalen inmiddels van buiten en vond het fijn dat iemand anders wekelijks naar haar toe zou gaan, want ze vertelde me elke keer dezelfde dingen, zo ook vandaag.  Over dat ze veel  hoofdpijn had gehad vroeger,  over de straten waar ze had gewoond,  over dat ze voor gedrag een 6 had gehad op haar rapport…. Het moeilijke was; ze begon soms een verhaal  en wist het dan even niet meer. Ik had de neiging om haar aan te vullen, ik kende de verhalen  immers al van voor naar achter.

Ze gaat wel  achteruit. Wist ze vorig jaar nog dat ze geboren is op 5 oktober 1922. Nu vertelde ze dat ze wel wist dat ze op 5 oktober is geboren, maar dat ze niet meer wist hoe oud ze zou worden, dat stond wel op haar kalender. Ik heb maar niet gezegd dat ik wist dat ze in 1922 was geboren en dat ze dit jaar dus 90 jaar zou worden.

Voor haar hoeft het leven niet meer zo. De dagen kruipen om, ze vindt eten niets aan, weet nog maar net hoe ze koffie moet zetten, en vergeet bijna alles. En het erge; de traumatische gebeurtenissen uit het verleden vergeet ze niet en die komen juist telkens weer naar boven. Stiekem hoop ik dat ze binnenkort een keer gaat slapen en nooit meer wakker wordt. Ik zal haar in ieder geval niet vergeten.