Hulp vragen

,,Nee hoor, ik krijg juist heel veel aandacht”, zegt mijn 93-jarige tante aan de andere kant van de telefoon. ,,Veel mensen sturen kaarten en je neef komt steeds een tas boodschappen brengen en doet er vaak wat lekkers bij.” Mijn tante klinkt enthousiast. ,,Hij mag helaas niet naar binnen maar als ik vanuit mijn slaapkamer naar buiten kijk kunnen we net naar elkaar zwaaien.” Wat is ze krachtig! Na een half uurtje nemen we afscheid. Het was fijn haar even te horen.

De crisis heeft ons wakker geschud. Veel mensen denken aan een ander en we bellen elkaar wat vaker. Ook wordt er hulp aangeboden. In onder meer de wijken Liendert en de Koppel zijn deze maand burenhulp-diensten opgezet omdat die daar nog ontbraken. Er worden kaartjes gestuurd naar eenzame ouderen, bloemen bezorgd en er zijn organisaties die muziekoptredens verzorgen in binnentuinen van senioren-complexen. Maar wat wel bijzonder is: er zijn veel meer mensen die hulp aanbieden, dan dat er mensen zijn die hulp vragen.

Een vriendin van mij is kinderwerker en zij vertelde me dat ze een moeder had gebeld bij wie het allemaal een beetje boven het hoofd was gegroeid. Na een fijn en intensief gesprek zei de moeder:,,Ik zou zelf niet zo snel aan de bel trekken of je bellen, maar ik ben blij met je telefoontje”.

Wat is dat toch een gek mechanisme; zelf niet om hulp willen vragen. Doe je dat niet omdat je denkt dat andere mensen het meer nodig hebben? Heb je het gevoel dat je dan kwetsbaar overkomt? Waar ben je bang voor?  Volgens mij vergeten veel mensen dat diegene die hulp aanbiedt dat ook doet omdat hij of zij er zelf blij van wordt. Dat ze graag een praatje maken omdat ze dat zelf ook zinvol vinden. Dat het afgeven van boodschappen hen ook een goed gevoel geeft.

Op http://www.indebuurt033.nl zijn alle initiatieven uit de hele stad verzameld. Uit alle hoeken van de samenleving wordt hulp aangeboden. Zet je trots, angst, of wat het dan ook is overboord en vraag hulp als dat nodig is. Waarschijnlijk maak je daar ook iemand anders blij mee.

De telefoon gaat. Ik kijk en zie dat het een vriendin uit Haarlem is. Ik neem op. Ze zegt: ,,Hi, ik wil even horen hoe het met je gaat. Ik heb je al zo lang niet gesproken….”.

 

Kopje Thee

Een paar weken geleden zat ik een kop thee te drinken toen Puck ineens vroeg: ,,Wat is jouw favoriete seizoen van het jaar?”. Ik keek verstoord op en antwoordde; de lente. Ik geniet enorm van het moment waarop de eerste zonnestralen weer warm genoeg zijn om lekker in de tuin te zitten. Uit de wind en in de zon”. Daarna vroeg ik haar waarom ze de vraag stelde. Ze antwoordde; staat op het theezakje. Ik had de vraag op het label dat aan het zakje zat niet eens gezien.

Hoe anders is het deze week. Bij elk kop thee kijk ik even op het label. “Wat is jouw favoriete sport” en “Kies je voor een stedentrip of een strandvakantie”. Vragen die kortgeleden nog gewoon waren maar waar ik nu toch anders naar kijk. Mijn favoriete sport is momenteel een rondje wandelen rond de stad, ’s avonds zodat ik niet teveel mensen tegenkom. En zowel stedentrips als strandvakanties zitten er voorlopig niet in.

Op de vraag ‘Wat is voor jou belangrijk in een relatie?’ kan ik wel antwoord geven: elkaar steunen en elkaar de ruimte geven. Dat laatste is momenteel niet altijd makkelijk. Ons huis is niet groot. We spreken aan het begin van de dag af wie waar mag zitten en de indeling hangt af van de plannen van die dag. Een vraag als ‘Wat is je favoriete herinnering’ staat ook ineens in een heel ander daglicht. Een paar weken geleden zou ik nog geantwoord hebben; het jaar backpakken in Australië. Nu denk ik aan een moment waarop ik met vriendinnen een wijntje dronk nadat we naar de film waren geweest.

“Wanneer heb je jezelf voor het laatst uitgedaagd”. Het antwoord daarop is makkelijk. De afgelopen twee weken. Het is een hele uitdaging om normaal te leven in deze rare tijd. Om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Om elkaar de ruimte te geven. Om niet naar mijn moeder te rijden om haar te knuffelen. Om vanuit huis te werken, terwijl mijn werk eigenlijk voornamelijk bestaat uit mensen ontmoeten.

De vragen zetten me aan het denken. Ik realiseer me hoe de wereld is veranderd. Hoe ik -met terugwerkende kracht- blij had moeten zijn met de dingen die zo vanzelfsprekend waren. Een soort herwaardering van de normale dingen in het leven. Ik hoop dat ik dat gevoel de rest van mijn leven vast kan houden.

Spookhuis

Wel verkocht of niet verkocht. Dat is de vraag….. Een paar weken geleden was het hekwerk ineens weggehaald, werden er luxaflex opgehangen en was een hovenier actief in de tuin. Afgelopen week stond de schilder de voordeur bij te werken, maar een nieuwe bewoner? Ik denk het niet. Er brand geen licht ’s avonds, en de luxaflex worden constant dicht gehouden. Eigenlijk denk ik dat de eigenaar van Kruiskamp 108  een laatste poging doet om het huis, waar hij al zo’n 14 jaar aan geklust heeft, te verkopen. Het hoekhuis staat te koop voor 269.500 euro, terwijl ik mij meen te herinneren dat het huis eerder al voor 324.000 te koop stond. Dat was voor de crisis en toen zag het er ook nog eens een stuk minder mooi uit door het onkruid en het bouwhek dat er omheen stond. Veertien jaar leegstand, echt leuk voor de buren was het niet. Als er ooit nog mensen in komen wonen ga ik hen hartelijk welkom heten in onze straat. Want het is een gezellige straat, helemaal wanneer ook het hoekhuis oftewel het spookhuis bewoond gaat worden . 

Ik schreef al eerder over dit huis: 14 september, “House for Sale”

Welvaart

Het lijkt wel een reclame, het is gewoon onze badkamer. Zoon Pim had een douche genomen en liet de badkamer zo achter.  Ik moest er wel om lachen….

Maar ergens is het ook belachelijk. Hebben we echt zoveel shampoo nodig? Perzik voor Puck, Anti-Roos voor mijn man. Hair-repair voor mezelf. Antiklit voor allemaal. Dan nog wat spullen van Rituals en zonnebrand in verschillende maten en sterktes.

Hoezo crisis….. ik voel iets van schaamte.