Kortsluiting in mijn hoofd…

‘Festival van Inzicht’ gaat het heten. Bij mij veroorzaakt het een soort kortsluiting in mijn hoofd. Ik begrijp het niet. Eind maart wordt een deel van de Stadsring afgesloten en wordt er op die afgesloten rijbanen een festival georganiseerd. De gemeente heeft al een ton toegezegd.

De initiatiefnemers D66 en GroenLinks willen kijken wat er gebeurt met de verkeersstroom wanneer je een deel van de stadsring afsluit. Huh? Daar heb je toch geen festival voor nodig? Als je dat echt wil testen dan sluit je de Stadsring toch gewoon af?  En dan doe je dat toch juist tijdens de spits en niet in een weekend?

Ik denk dat het experiment ‘Festival’ wordt genoemd om draagvlak te creëren bij de Amersfoorters. Ik zou echt geen andere reden weten. ,,Laten we voor verschillende groepen wat organiseren dan krijgen we iedereen mee”, zal er wel zijn geopperd.,,Om dertigers te trekken regelen we muziek en voor kinderen organiseren we wat stoepkrijt”, zei het ene raadslid. Een ander voegde daar aan toe, ,,we moeten ook iets sportiefs inplannen”. En vanaf de achterste bankjes riep iemand,,O ja, laten we straattheater niet vergeten” Kortom: Het wordt een soort potpourri aan festiviteiten, zonder visie. Ik vind het raar. Voor cultuur hebben we al prachtige locaties zoals De Hof, de Nieuwe Stad of het Eemplein. Sporten kan op de velden en stoepkrijten kun je, de naam zegt het al, gewoon op de stoep doen in de straat waar je woont.

Dit bijzondere experiment wordt gehouden om te kijken of de Stadsring in de toekomst omgevormd kan worden tot een stadsgracht met park. Prachtig idee natuurlijk, maar volgens mij heeft Amersfoort momenteel urgentere zaken die aandacht vragen: De enorme kosten van het nieuwe stadhuis, de woningnood en de claim van Vahstal.

Festival van Inzicht. Het kwartje, of in dit geval de ton, is bij mij nog niet gevallen. O, wacht eens…maart 2022,  was er dan niet iets met gemeenteraadsverkiezingen? Hmm…een bijzondere timing D66 en GroenLinks, maar een waardeloos idee! 

Gehakketak

,,De lokale politiek, is dat niet iets voor jou”, die vraag is mij al een paar keer gesteld. En ja… Misschien is het wel iets voor mij, maar dan wel om te beschouwen en niet om zelf te bedrijven. Ik kan slecht tegen mijn verlies, mijn koppigheid zou mij in de weg zitten en ik heb een hekel aan het gehakketak over en weer op twitter of facebook. Maar wat me helemaal erg lijkt; wanneer je binnen je eigen partij niet wordt gewaardeerd.

De afgelopen periode zijn enkele kieslijsten bekend geworden en weten we op wie we kunnen stemmen tijdens de gemeenteraadsverkiezingen op 21 maart 2018. Maar zonder slag of stoot ging dat opstellen van die lijsten niet.

Zo had ik Maria Ballast-Tatarian van het CDA in de top vijf verwacht. Ze is betrokken bij de stad en liet zich vaak zien bij verschillende activiteiten. Volgens mij is zij echt iemand die de afstand tussen politiek en burgers prima kan overbruggen door haar enthousiasme, kennis en toegankelijkheid. Maar helaas. Ze krijgt de rol van lijstduwer toebedeeld.

En wat te denken van Ida Bromberg van Groen Links. Over haar werd door de partij in eerste instantie geschreven dat ze haar ‘nog niet stevig genoeg achten voor een direct verkiesbare plaats’. Ik denk dat ik na zo’n opmerking de handdoek in de ring had gegooid. Gelukkig heeft Ida meer doorzettingsvermogen en is ze van nummer twaalf naar nummer acht gegaan.

Maar helemaal bont maken ze het bij D66 waar ze Jacques Happe op een onverkiesbare dertiende plaats hebben gezet. Hij lijkt mij een gedreven, kundig en mondig politicus. Vinden ze die kwaliteiten niet belangrijk binnen D66? Ik zou hevig teleurgesteld zijn wanneer ik voorbij gestreefd zou worden door een 18-jarige, die door de leden op de negende plaats is gezet. Tja…met sommige vrienden heb je geen vijanden meer nodig. Misschien wordt Jacques nog met voorkeursstemmen gekozen, maar of hij daar op zit te wachten?

Lokale Politiek. Je doet het nooit goed. Je krijgt commentaar van politieke tegenstanders, de inwoners van de stad hebben een mening over je en met een beetje pech ontbreekt ook de waardering van partijgenoten. Je moet er maar zin in hebben. Ik schrijf er liever over.