Ik trek de voordeur achter mij dicht. Even mijn hoofd leegmaken. De koude lucht en mijn warme adem botsen. Ik trek de sjaal rond mijn nek wat strakker en begin mijn wandelrondje. In mijn oren muziek van Diggy Dex. De maan zorgt voor extra licht.
Ineens zie ik hem zitten. Onder dezelfde lantaarnpaal, op hetzelfde bankje, met dezelfde muts op. Naast hem een klein transistorradiootje. Ik vertraag mijn pas en haal mijn dopjes uit mijn oren. ,,Mag ik je wat vragen?” Het is eruit voordat ik er erg in heb. De jongen knikt vriendelijk. ,,Ben je dakloos?” Wat klinkt dat lomp, ik schrik er zelf een beetje van. ,,Ja”, antwoordt hij.
Ik vertel hem dat ik wel vaker een rondje loop en hem al een paar keer heb zien zitten. ,,Kan ik iets voor je doen?” Weer zo’n banale vraag. Ik voel me een beetje stom. ,,Nee hoor”, antwoordt hij. ,,Ik heb een slaapplaats verderop bij de daklozenopvang op het Smallepad, maar omdat het zo druk is binnen zit ik liever buiten.”,,Maar heb je nog andere dingen nodig? Een nieuwe muts of jas of zo?”. Hij schudt zijn hoofd en wijst op zijn dunne jas. ,,Deze heb ik van de kledingbank gekregen.” ,,Gelukkig maar…heb je het niet koud?”. Hij schudt zijn hoofd.
Hij vertelt dat hij kou niet erg vindt. Integendeel. Hij heeft lange tijd in Spanje gewoond, maar de 35 graden daar vond hij veel te heet. Binnenkort hoopt hij een kamer te kunnen huren. ,,Kan ik je echt nergens mee helpen?”, vraag ik. ,,Nou, ik moet nog wachten op mijn leefgeld en ik zou wel geld willen voor een scheermesje. Die zijn 60 cent.” Ik voel in mijn zakken en kom een euro tegen. Hij neemt hem dankbaar aan. ,,Fijn, dan kan ik me morgen weer scheren”.
Ik neem afscheid en loop verder. Dit gebeurt gewoon anno 2017. In Amersfoort! Het is raar om te bedenken dat deze jongen iemands zoon is. Of iemands broer. Ik stop mijn oordopjes weer waar ze horen. Diggy Dex zingt: ,,Ik hoor mijn engelen daarboven, duivels om me heen. Ik vocht met mijn demonen en ik kon nergens heen, nergens heen. Ik kon nergens heen”. Langzaam loop ik naar huis.
enzofoort 