Ik loop het gebouw van ‘Fornhese’ uit en bedenk me dat ik nu twee kinderen heb met een afkorting”. Niet alleen Pim heeft ADD, maar ook onze dochter krijgt dit ‘etiketje’. Het kwam natuurlijk niet als een verrassing en ik ben ook niet zo verdrietig als toen ik was toen Pim zijn diagnose kreeg, maar het is wel even slikken.
Als je kinderen geboren worden hoop je dat het bijzondere kinderen zijn; dat ze anders zijn dan al die andere kinderen. Zodra ze geboren waren wist ik het al; ze waren inderdaad anders. Tijdens hun kleuterjaren merkten we het al. Ze waren origineel en taalgevoelig, grappig en vol mooie uitspraken. En gelukkig. Maar dat werd steeds een beetje minder. Wat bleek; op school konden ze zich niet concentreren. Pim raakte vreselijk gefrustreerd en bozig, Puck werd er vooral verdrietig van.
Toen we ruim twee jaar geleden de diagnose van Pim kregen hebben we wel geaarzeld om onze zoon medicijnen te geven, maar het was één van de beste beslissingen ooit. Nu is het een heerlijk joch dat goed in zijn vel zit. Hopelijk wordt Puck binnenkort een meisje dat lekker in haar vel zit, want haar zelfvertrouwen is op dit moment ver te zoeken. Ze is volgens mij best slim, maar door het gebrek aan concentratie kost school haar enorm veel energie en frustratie.
Ook Puck krijgt binnenkort medicatie. Overigens is dat niet het enige. Ze krijgt ook fysiotherapie… want naast ADD heeft ze nog een afkorting gekregen: DCD oftewel; onhandige motoriek. Van wie zou ze dat nou hebben……
k,
enzofoort 