“Toen moest ik zo’n balkje naar beneden krijgen en eerst lukte dat niet”, buurman Atze zit bij ons op de bank en vertelt hoe hij aan het worstelen was met het digitaal invullen van een formulier voor de belasting. “Even later drukte ik op een knopje en toen was alles weg! Het hele scherm was leeg…..”. Atze neemt een slokje van zijn wijn. “Uiteindelijk kon ik de pagina weer terugvinden. Ik weet helemaal niet hoe dat is gelukt, maar gelukkig kon ik verder. Maar ja, toen las ik dat ik mijn digicode moest invullen”. Een diepe zucht ontsnapt uit zijn keel. “De eerste keer stond er dat het niet het juiste wachtwoord was dus toen heb ik het nog maar een keer ingevuld. Na de tweede keer stond er dat ik het weer fout had gedaan en dat ik minstens een kwartier moest wachten tot ik opnieuw mijn wachtwoord kon intikken. Nou, toen heb ik maar een appeltje gegeten, samen met Basje de cavia”. Marcoen en ik kunnen onze lach niet onderdrukken. Wat een prachtig verhaal. Atze die bijna niets begrijpt van computers doet het toch maar mooi helemaal zelf. Hij vertelt nog meer; over hoe hij steeds meer ging zweten en dat hij iets had gedownload, maar dat hij eigenlijk helemaal niet wist wat dat nou inhield. Hij vertelde dat hij snel alle getallen op een papier had geschreven voor het geval het toch mis zou gaan en dat hij zich ineens herinnerde dat bij het wachtwoord nog een punt moest. “En uiteindelijk is het gewoon gelukt!”. Atze straalt van trots. “Nadat ik klaar was ging ik koffie drinken bij mijn dochter en heb meteen gezegd dat ik haar voortaan wel kon helpen. Ik draai er mijn hand niet meer voor om”. Atze kijkt ons olijk aan. Wij worden helemaal enthousiast; wat een topbuurman hebben we toch. 84 jaar, geen verstand van computers, maar toch doorzetten. Makkelijker kunnen ze het niet maken, maar voor Atze hoeft dat ook helemaal niet!
enzofoort 