Denk niet aan een rode sjaal

,,Hoe krijgt hij het toch steeds weer voor elkaar om iedereen op de kast te jagen met zijn twitterberichtjes.” Ik smeer wat boter op mijn cracker en pak de kaasschaaf ,,Hij schrijft de meest vreselijke dingen maar voelt zich totaal niet aangesproken.” Ik zucht en kijk naar mijn dochter Pien die tegenover me zit.

,,Wat twitterde hij dan”, vraagt ze. Mijn man schenkt melk in en antwoordt: ,,Al die donkere mensen komen graag naar het lichte land, om daarna te klagen of te mopperen over al die lichte mensen.” Hij zet het pak weg. ,,En dan vraagt  Van Wegen zich ook nog af of je witte of blanke mensen moet zeggen.”

Pien kijkt me met grote ogen aan: ,,Zit deze man in de gemeenteraad, dat kan toch niet? Dit is toch een racistische opmerking?”  Ik knik, ja deze man zit in de gemeenteraad en ja dit is racistisch. Het is niet de eerste keer dat hij opmerkingen maakt die niet door de beugel kunnen, maar ja, vrijheid van meningsuiting is ook een groot goed.

,,Gelukkig heb ik hem al jaren geleden geblockt op twitter en dat bevalt me prima”, zegt mijn man.” Nou heb ik dat zelf ook gedaan maar ik heb niet het gevoel dat dat voldoende is. ,,Misschien kunnen de Amersfoorters die zijn uitspraken ook zo erg vinden hem ook blocken en daarnaast de komende week de hashtag #iknegeerhans toevoegen aan al hun twitterberichten”, opper ik.

Mijn zoon Teun pakt een boterham. ,,Dan negeer je hem dus niet. Dan geef je hem juist heel veel aandacht. Laat hem toch.” Ergens heeft mijn zoon gelijk. Had deze column er ook helemaal niet moeten komen. Maar hoe lang laat je iemand zijn gang gaan, waar ligt de grens, wat kun je doen?

Ik mijmer: ,,Het is als vissen. Vaak dobbert Hans mee in de gemeenteraad. Meestal kun je die bewegingen wel negeren, maar soms trekt hij de dobber zo onder de oppervlakte dat je wel móet reageren.” Terwijl hij hagelslag op zijn brood strooit zegt Teun; ,,Je kunt ook gewoon niet gaan vissen.”  Was het maar zo makkelijk.

Afrekenen

Hij valt mij op. Zijn rode jack is verkleurd, zijn lange haren hangen slordig om zijn gezicht. Hij pakte een rol koekjes en doet die in zijn mandje. Daarin ligt ook een blikje bier. Wanneer ik aan de kassa zou zitten zou ik hem er misschien wel tussenuit pikken voor een tassencontrole. Ik schrik van mijn eigen gedachten. Ook ik heb mijn vooroordeel al klaar.

\Als een kip zonder kop loop ik door de Dirk van der Broek bij de Nieuwe Poort. Ik kom hier nooit maar raadslid Youssef el Messaoudi twitterde dat zijn tas was gecontroleerd bij de kassa. Op zich vond hij dat geen punt want het beleid is alle tassen te controleren, maar de vier mensen voor hem hoefden hun tas niet te laten zien. Youssef baalde dat het beleid selectief werd toegepast.

Ik wilde wel eens zien hoe dat in zijn werk ging en besloot tot participerende journalistiek. Aan het begin van de winkel staat inderdaad een bord met: “Onze medewerkers vragen u aan de kassa de inhoud van uw boodschappentas te laten zien” Het idee dat ze mijn tas controleren vind ik heel onprettig. Deels omdat het in mijn tas vaak net zo’n chaos is als in mijn hoofd en deels omdat ik altijd bang ben om per ongeluk iets mee te nemen.

Na een rondje winkel sta ik met broccoli en ontbijtgranen bij de kassa. Ik doe extra verdacht maar ik word niet gecontroleerd. De mensen voor en na mij ook niet. Waarom zou de caissière Youssef wel hebben uitgekozen voor een tassencontrole? Was dit omdat hij raadslid is en je die sowieso niet zomaar kunt vertrouwen of had het te maken met zijn licht getinte uiterlijk?

Om alle schijn van discriminatie of vooringenomenheid te voorkomen heb ik een oplossing. Alle klanten krijgen bij de kassa drie dobbelstenen. Wanneer je drie dezelfde getallen gooit wordt je tas gecontroleerd. Maar wanneer je drie keer zes gooit heb je mazzel; dan krijg je het duurste product dat op de lopende band ligt cadeau. Zo heeft iedereen even veel kans om zijn tas te moeten laten controleren en zit er ook nog een feestelijk element aan. Reken je meteen af met willekeur!