Tranentrekkers

Zouden er deze week extra veel papieren zakdoekjes verkocht zijn bij de supermarkten? Zouden er veel paracetamolletjes geslikt zijn? En is er meer wijn en bier geschonken ’s avonds voor het slapen gaan? Het waren namelijk hectische weken voor heel veel mensen. Iets met laatste loodjes. Om eerlijk te zijn duizelt het mij ook een beetje.

Voor mij was de voorstelling van dochter Pien in “Het oneindige verhaal” van de toneelgroep van ’t Hooghe Landt het hoogtepunt. Mijnheer Enzofoort en ik waren onder de indruk van het hoge niveau van het stuk. De spelers, de techniek, het decor… het was één groot feest. En als trotse moeder had ik aan het eind van het stuk een papieren zakdoekje nodig, zo’n sentimentele muts ben ik dan ook wel weer.

Ik denk dat veel ouders van toekomstige brugklassers ook een traantje hebben weggepink want hun kinderen schitterden in de eindmusicals. Je laat je blik nog eens gaan langs al die kinderen, die klasgenootjes die allemaal een andere weg in zullen slaan en slikt. Het is toch een tijdperk dat wordt afgesloten. Sommige ouders zagen met een brok in hun keel hun kind een diploma ophalen. Anderen hadden het druk met het achter de vodden aanzitten van hun kinderen die boeken moesten inleveren, of hadden nog even contact met de mentoren over het wel of niet overgaan van hun kroost. Neem nog een paracetamolletje.

Opa’s en oma’s werden ingevlogen om toch vooral te komen kijken naar de einduitvoeringen bij bijvoorbeeld Scholen in de Kunst of andere muzikale clubjes. En naast deze bescheiden optredens waren er dan ook nog al die andere grotere festivals en muziekoptredens. Zelf ben ik zondag nog gaan Struinen in de Tuinen en heb ik maandag genoten van het Spaanse jeugdorkest in de Xaveriuskerk. Dias Latinos heb ik wegens tijdnood moeten laten schieten. Het is een drukke periode. Sportdagen op school, barbecues bij verschillende bedrijven, verjaardagen die alvast worden gevierd, zaken die moeten worden afgerond.

De laatste loodjes zijn bijna voorbij. De jeugd in onze regio heeft officieel vakantie! Dus ook tijd voor de ouders om alvast wat te relaxen. Geniet van de relatieve rust en haal even adem. Voor je het weet zit je weer in de vakantie-inpak-stress.

Druk, drukker, drukst

,,Adem in, adem uit”. Een paar maanden geleden deed ik een training mindfulness. Ik hoopte dat ik hierdoor bewuster zou leven en meer rust zou krijgen in mijn hoofd. Die hoop kwam uit. De training heeft een aantal maanden goed geholpen, want ik was best ‘zen’. Maar ik heb de boel een beetje laten versloffen. ‘Zen’ voel ik me op dit moment helemaal niet meer. Ik heb het gevoel alsof ik achter mezelf aanhol. Eén blik in mijn agenda en ik zie dat ik de komende weken rammetje vol zit. ,,Wat is er mis gegaan?”, gaat het door mijn hoofd. ,,Waarom heb ik dit niet aan zien komen, ik weet toch dat december een drukke maand is?” Het antwoord ken ik eigenlijk wel; ik heb gewoon niet vaak genoeg ‘nee’ gezegd.

Pakjesavond, daar kunnen we niet omheen, ook niet in huize Enzofoort. Dat betekende tussen de bedrijven door de cadeaus kopen en op het laatste moment nog de laatste zaken bij elkaar scharrelen. De gedichten schieten er dit jaar helaas bij in.

Dochter Pien doet mee in het kinderkoor bij de voorstelling “Suikertantes” van Holland Opera en gaat zo’n twaalf keer optreden in de Veerensmederij. Hartstikke leuk, maar dat betekent ook veel repetities en die moeten worden ingepast binnen de andere activiteiten in ons gezin.

Muziek maken is een van die activiteiten en meneer Enzofoort heeft me er min of meer ingeluisd; Tijdens ‘Gluren bij de Buren’ gaan we samen Nederlandstalige liedjes zingen. Echt enorm leuk en spannend maar er moet natuurlijk nog flink gerepeteerd worden; volgende week is het al zo ver.

Binnenkort ga ik samen met Rolf van As en Sander van Mil tien Amersfoorters selecteren die uiteindelijk gekozen kunnen worden tot ‘Amersfoorter van het Jaar’. Toen ik na de zomervakantie hiervoor gevraagd werd zei ik enthousiast ja, niet wetende hoe hectisch de komende weken zouden worden.

Naast mijn baan, mijn gezin en het huishouden heb ik ook nog met mijn collega’s een teamuitje. Een boekpresentatie van “ontmoetingen met Amersfoorters” heb ik al laten zitten en ook de eindejaarsborrel van mijn werk schrap ik uit mijn agenda. Aan de foto-opdrachten voor mijn cursus fotografie kom ik niet toe en aan de invulling van Kerstmis heb ik nog helemáál niet gedacht. Het ontbreekt dus een beetje aan ‘zen’ in mijn leven maar ik realiseer me ook wel dat ik niet moet mopperen. Als ik dit allemaal zo eens op een rijtje zet heb ik eigenlijk een heel leuk leven. Alleen een beetje druk…

Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen…..

Waarom worden zoveel activiteiten gepland in de week voor de kerstvakantie? Het begon gisterochtend; Puck had een optreden met haar koortje op een school in de buurt. Dat hoorde ik pas zaterdag. Zij wist het wel eerder want de brief die ze daarover had gekregen zat al twee weken in haar tas. Tijdens het ontbijt kreeg ik via de sms nog wat laatste instructies van de zangjuf over tijdstip en lokatie en ook belde nog een juf van Puck’s school om te checken of het allemaal wel klopte. Ik vertelde dat ik het ook pas van het weekend had gehoord en verontschuldigde me voor de onrust die alles teweeg had gebracht. 

Puck zat op dat moment, volledig aangekleed, tegenover me een boterham te smeren. Ik vroeg haar of ze nog iets hadden afgesproken over de kleding. Ja, dat was waar ook. Ze moest iets roods of groens aan. Zucht. Best een onhandige kleur wanneer je vooral paars en blauw in je kledingkast hebt liggen. Ik ging met Puck mee naar boven om haar te helpen. Haar paarse shirt en trui gingen uit en rood zomerjurkje met rood vest gingen aan. Het zag er best feestelijk uit. Het optreden bleek erg leuk te zijn geweest en Puck mocht zelfs twee regels solo zingen. Ze straalde toen ze het vertelde.

Vandaag deed Puck mee aan een circusvoorstelling. Puck had geen idee of de voorstelling de hele les in beslag zou nemen of niet en ze had het vorige week ook niet kunnen vragen omdat ze toen niet naar circusles kon. En nee, volgens haar hadden ze het niet verteld. Gisteravond heb ik nog een mailtje naar een andere moeder gestuurd; zij wist het antwoord. Het ging om het laatste kwartiertje van de les. Ik bracht Puck weg, ben meteen pastasaus gaan maken nadat ik terug was en rond half zes gingen we op weg naar de voorstelling. Het was druk op de weg. Marcoen, Pim en ik kwamen nog net op tijd. Dat was optreden twee. Wederom een stralende dochter.

Morgen moet Puck twee keer zingen. Eerst aan het begin van de middag een voorleesfeestje, waarbij wij ook welkom zijn. Dan heeft ze even anderhalf uur pauze en dan moet ze om vier uur weer terug zijn voor het tweede concert. Ook daarbij worden de ouders -wij dus- uitgenodigd. Gelukkig is dat bij een school bij ons in de buurt. 

Donderdag begint Puck met een Kerstontbijt. Eigenlijk zouden we nog iets moeten bakken, maar ook dit is langs ons heengegaan. De lijst op de deur van de klas staat al helemaal vol. Volgend jaar nieuwe kans. Om half zes moet Puck dan weer in de benen. Ze rijdt tijdens ‘de kerstwandeling’ op haar eenwieler. Afgelopen weken heeft ze daar hard voor geoefend.  Hoe het moet met eten weet ik niet, want we zijn rond half acht weer thuis. Die avond moet Marcoen trouwens ook nog spelen, net als vrijdag en zaterdag. Morgen heeft hij tekstrepetitie.

Wat Pim betreft is het aardig rustig. Hij heeft donderdag een voorstelling. Niet dat hij zelf speelt; hij is publiek en ik hoef hier niets voor te doen, denk ik. Wel moet hij vrijdagochtend nog iets meenemen naar zijn schoolbrunch.Dat moet hij zelf gaan kopen, maar ik denk wel dat het handig is wanneer ik hem er aan herinner donderdag. Zelf werk ik deze week vijf dagen. In totaal twintig uur, dus dat valt nog mee. Gelukkig had ik vorige week het mini-congres, de cursus agressie en het etentje, dat scheelt een hoop planwerk deze week. Ik loop deze week in mijn hoofd nog even door. Volgens mij vergeet ik nog wat. O ja, Puck moet morgen alvast een bord, beker, en bestek meenemen. Met haar naam er op.

 

Tik, tak, tik…..

De tijd haalt me in, mijn hersenen draaien overuren. Zoveel te doen en de dag is al weer om. Mijn to-do lijst wordt langer in plaats van korter. Ik wil vriendinnen bellen, cadeautje kopen, niets vergeten, een afspraak maken bij de kapper, mijn kinderen ondersteunen, goed werk afleveren, mijn buurman bezoeken, een mensendieck-therapeut zoeken, meer bloggen, kleding uitzoeken, een fotoboek maken, mij geen zorgen maken, weer met hardlopen beginnen, prioriteiten stellen, niets vergeten, niet te laat naar bed gaan, prioriteiten stellen. Zucht. Ik denk dat ik maar een wijntje neem…….

 

Zeef

Af en toe word ik gek van mezelf, loop ik achter de feiten aan, heb ik het eigenlijk te druk. In mijn hoofd vooral, want als ik alles op een rijtje heb gezet in mijn ‘things to do’ boekje valt het best mee. 

Vorige week was zo’n week. Veel meer uren gewerkt dan normaal, kinderen moesten naar allerlei clubjes en feestjes, er was een schoolfeest, we hadden net een familieweekend achter de rug en we vierden vrijdagavond Pucks verjaardag met een slaapfeestje.
Afgelopen zondag hoefden we niets. Dat betekende voor mij veel achterstallig onderhoud: koelkast opruimen, ramen lappen en toen ik toch bezig was het gordijn wassen, want daar zat nog steeds een vlek kattenpies in. Vandaag kwam ik tot de ontdekking dat de gordijnen wel gewassen waren, maar zonder zeep. Bij nadere inspectie bleek dat de vlek er inderdaad niet helemaal uitgegaan was. Ik wacht nu tot de poes er weer tegenaan piest, en dan was ik het gordijn opnieuw. Dan wél met zeep.

ze