Ik verlang stiekem naar vuurwerk…

Ik heb mijn zin gekregen, maar of ik er nu zo blij mee ben… Al jaren roep ik dat we moeten stoppen met het zelf afsteken van vuurwerk. Gevaarlijk voor ogen, oren en handen. Slecht voor het milieu en vervelend voor dieren. Dus eigenlijk moet ik nu blij zijn; geen vuurwerk vanavond en dus ook geen rotzooi op straat morgen. Maar nu het zo ver is voelt het leeg. Ik wil dit onwerkelijke rotjaar graag afsluiten en wat ik niet had verwacht;  ik verlang stiekem naar vuurwerk. Mooie pijlen om het afgelopen jaar te vergeten en wat knallen om de boze geesten voor het komende jaar te verdrijven. 

Voorgaande jaren werd er altijd een klein feestje gevierd in onze straat. Na middernacht liepen we naar buiten met een fles bubbels en wat extra glazen en wensten elkaar een goed nieuw jaar toe. Mijn buurman van over de negentig kwam steevast naar buiten met twee proppen watten in zijn oren, die hij er even uit haalde om mijn nieuwjaarswens te kunnen horen. Daarna een dikke knuffel en dan duwden we ook hem een glaasje in zijn handen. Mijn buurjongetje stond binnen met slaperige ogen tegen het raam geplakt om het vuurwerk te zien. Door binnen te blijven hoorde hij de knallen niet zo hard. 

Maar zoals het er nu naar uitziet blijft het vanavond stil op straat. Geen omhelzingen, hoogstens wat knalerwten.  Ik heb nog even overwogen om mijn buren te vragen met wat pannen en houten lepels naar buiten te komen om zo het oude jaar uit te luiden en de boze geesten te verdrijven, maar dan lijken we net wappies en dat wil ik te allen tijde voorkomen.

Ergens hoop ik dat de kerken om middernacht hun klokken luiden en dat de moskee achter ons huis een geluidsband laat horen met vuurwerkgeluiden. Niet die keiharde knallen, maar het gefluit van vuurpijlen met wat lichte plofjes. Dan denk ik zelf de oh’s en ah’s er wel bij. Hopelijk komt er volgend jaar een vuurwerkshow op het Eemplein en mogen we elkaar dan weer omhelzen. Dat zou toch heerlijk zijn!

Scheve Schaats

Ik denk dat wethouder Hans Buijtelaar niet zo van schaatsen houdt. Wel om naar te kijken, maar niet om zelf te beoefenen. Hoewel… Misschien houdt hij wel van schaatsen op natuurijs maar vooral niet in een hal op het Eemplein. Daar is het misschien te druk voor hem. Stel je voor; al die enthousiaste kinderen die daar gillend van plezier hun rondjes rijden. Of die oudere Amersfoorters die vertederend naar hun schaatsende kleinkinderen kijken terwijl ze zelf warme chocolademelk drinken. Of misschien vindt wethouder Buijtelaar het niet leuk om te zien hoe nieuwkomers voor het eerst voorzichtig over het ijs schuifelen. Het valt natuurlijk ook niet mee om je op glad ijs te begeven tussen vijfentwintig duizend bezoekers die wel de lol inzien van zo’n ijsbaan op het Eemplein.

Of er volgend jaar weer een ijsbaan op het plein komt is nog maar de vraag. Exploitant André van Gelderen is er wel klaar mee. Jaar na jaar investeert hij in deze ijsbaan en jaarlijks moet hij er op toeleggen. Dit jaar had hij een tekort van zo’n vijfduizend euro. Een bijdrage van de gemeente heeft hij niet gekregen en wanneer er volgend jaar weer geen subsidie wordt verstrekt wordt de stekker eruit getrokken.

Er moet toch potverdikkie wel een sport-potje zijn waaruit dit soort activiteiten betaald kan worden! De wethouder wil toch ook graag dat jongeren meer gaan sporten? De raadsleden zien toch ook graag dat nieuwkomers meedoen aan de maatschappij? De gemeente wil toch ook dat mensen die weinig geld te besteden hebben de kans krijgen om hun zorgen opzij te zetten door te schaatsen op de tijdelijke baan?

Ik begrijp er helemaal niets meer van. Terwijl er jaarlijks tienduizenden euro’s extra door de gemeente wordt bijgelegd om de Amerena draaiende te houden kan er geen geld af voor een evenement als het WinterparadIJS. De schaatsbaan op het Eemplein bereikt een hele andere doelgroep dan de Amerena en dat is juist zo waardevol! Dat moet de gemeenteraad toch ook wel zien? Je mag geen appels met peren vergelijken maar ergens klopt het niet. Vloeibaar water mag wat kosten maar zodra het bevriest…. Kom op gemeente Amersfoort. Wees sportief. Verzin een list. Doe iets. Zodat wij weer kunnen schaatsen volgend jaar.

Kermis

Zes jaar was ik. Vol verlangen keek ik naar het lichtblauwe vliegtuigje. Daar wilde ik in. Mijn moeder kocht een ticket en daar ging ik. Na één rondje had ik al spijt. Terwijl ik hoog in de lucht ronddraaide zag ik mijn moeder naar mij zwaaien. Ik durfde niet terug te zwaaien. Mijn handen klemden zich om het stuur in een poging controle te houden. Wat voelde ik mij beroerd! Ik was blij toen het ritje afgelopen was en ik uit kon stappen. Terwijl ik met mijn moeder richting de suikerspinnen-kraam liep, voelde ik hoe het plein onder mij bewoog. Die dag hoefde ik geen zoetigheid.

Nu, ruim veertig jaar later, sta ik op de kermis op het Eemplein. Gek wel dat er zo weinig is veranderd. Nog steeds is er een spookhuis, kun je touwtje-trekken en ruik je de zoete geur van suikerspin. Nog steeds staan jongens zich uit te sloven voor hun leeftijdsgenootjes. De attracties zijn alleen groter, hebben meer knipperende lampjes en het geluid is harder dan in mijn herinnering. En er zijn camera’s om te zorgen dat onruststokers niet anoniem blijven.

De Booster draait met een enorme snelheid rond, als de driftige wijzers van een klok. Een groepje meiden gaat een paar keer over de kop terwijl ze zo’n vijftig meter de lucht in gaan. Het gegil van de dames is waarschijnlijk tot ver in de Kruiskamp te horen. Ik loop door. Bij de snoepkraam worden nog steeds zuurstokken en dropballen verkocht. Alleen is er nog veel meer keus dan veertig jaar geleden. De churros die ik ruik waren er toen nog niet.

Helemaal achteraan staan de vliegtuigjes. Ze zijn wat opgepimpt met lampjes en verschillende kleuren, maar ze werken nog hetzelfde. ,,Stuur naar beneden duwen, dan ga je omhoog” , zegt de medewerker door de microfoon. Het meisje dat beteuterd keek omdat alle andere kinderen wel omhoog gingen duwt haar stuur naar beneden en gaat de lucht in. De blijdschap straalt van haar gezicht. Een jongetje achter haar kijkt minder blij. Terwijl de vliegtuigjes vaart minderen stromen de tranen over zijn wangen. Zijn bleke huid neigt naar groen. We zijn veertig jaar verder. Er is weinig veranderd.

It giet oan

Een meisje was ik nog, met blonde krullen en rode wangen. Vanaf de gracht voor ons huis kon je eindeloos schaatsen en dat had ik gedaan. Ik zat op de steiger en probeerde met steenkoude vingers de veters van mijn Friese doorlopers los te maken. Het ging moeilijk, de veters waren bevroren. Mijn voeten voelde ik niet meer. Winters in Friesland. Ondanks de koude ledematen heb ik er mooie herinneringen aan. Als ik terugdenk lijkt het wel of er elk jaar ijs lag. Gegarandeerd ijsplezier, zo voelde het. Dat ijsplezier hebben we de afgelopen drie jaar ook gehad door het WinterparadIJS Amersfoort op het Eemplein. Vanaf volgende week kan er weer geschaatst worden en ik weet zeker dat dochter Pien en haar vriendinnen er van zullen gaan genieten. Maar de ijsbaan krijgt concurrentie want ook op het het Lieve Vrouweplein komt een baan, op een idyllische plek onder de toren.

Nu was Economie was nooit mijn sterkste vak, maar ik heb toch wat geleerd over vraag en aanbod. De vraag naar bijvoorbeeld een ijsbaan, is ondermeer afhankelijk van de prijs van het product, het aantal consumenten en de voorkeur van de consument. Beide ijsbanen vragen 6 euro, dus dat zal het verschil niet maken. Dan het aantal consumenten. De organisatie van de baan op het Lieve Vrouweplein zegt dat ze niet in dezelfde vijver vissen, maar dat lijkt me stug. Je schaatst op de ene óf op de andere baan. Tja, dan gaat het dus vooral om de voorkeur van de consument. Ik heb het idee dat ouders van jonge kinderen eerder naar de baan op het Lieve Vrouweplein gaan. De wat oudere jeugd en volwassenen zoeken hun vertier denk ik meer op de grotere baan op het Eemplein. Hoe dan ook; Ik hoop van harte dat beide ijsbanen succesvol zijn en dat ze voldoende schaatsliefhebbers trekken.
Toch is er nog een derde concurrent. Het is nu bijna niet voor te stellen met het zachte weer van de afgelopen dagen, maar wie weet wordt het echt winter en kunnen we op de Eem schaatsen. Dan weet ik wel wat ik kies; ik trek mijn Friese doorlopers aan en schaats op natuurijs. Hoe dan ook; it giet oan!

Knalzooi

Hoe sneu kun je zijn. Hoe stoer ben je wanneer je op het Eemplein tijdens de kermis nitraatbommen tussen het publiek gooit. Zou je dat vuurwerk ook naar je eigen broertje of zusje gooien? Zou je ook lachen wanneer je eigen oma wekenlang een harde piep in haar oor heeft omdat jij zo nodig de boel moest gaan verstieren? En ben je er trots op dat je het hebt verkloot voor een groot deel van de Amersfoorters? Ik begrijp er helemaal geen barst van. Eikels!

Nu ben ik sowieso al geen voorstander van particulier vuurwerk en na het incident woensdag op de kermis vind ik dat de gemeenteraad toch eens na moet denken over een vuurwerkverbod voor de hele stad. Niet dat je daardoor zulke idioten kan tegenhouden, maar gewoon om een statement te maken. Wat dat aangaat heeft Hiske Land het voorstel om meerdere vuurwerkvrije zones in te stellen net een dag te vroeg gedaan. Ik denk dat veel raadslieden zich nu achter de oren krabben en wellicht van gedachten veranderen. Ze vonden een vuurwerkvrije zone rondom het ziekenhuis voldoende.

Vuurwerk kost naast ergernis en gevaarlijke situaties zoals op het Eemplein ook nog eens veel geld. Een gemiddelde Nederlander geeft zo’n vijftig euro uit aan het vuurwerk. En die vuurpijlen, Romeinse kaarsen, grondbloemen en knallers zijn binnen een paar minuten afgestoken. Het zorgt niet alleen voor ah’s en oh’s maar ook voor overuren bij de ziekenhuizen in verband met brandwonden, afgerukte ledematen en oogletsel. Verder durven de stoerste honden de straat niet meer op en schieten katten onder de bank van angst. Mensen met astma kunnen rondom de jaarwisseling beter binnenblijven en dat geldt ook voor hartpatiënten die zich rot schrikken als groepen jongeren een duizendklapper naast hun fiets laten ontploffen.

En dan dat afval dat er achter blijft.Toen ik vorige jaar via de facebookpagina van de wijk Kruiskamp mijn medebuurtgenoten opriep om hun eigen vuurwerkafval op te ruimen kreeg ik echt van alles naar mijn hoofd geslingerd: ,,Rot op naar Verwegistan”, en ,,Ga zelf vegen, trut.” Dat ik al menigmaal mijn straatje had schoongeveegd was sommige van mijn buurtgenoten ontgaan.
Al met al genoeg argumenten om vuurwerk voor particulieren te verbieden. Het liefst nog voor de jaarwisseling!

Een nieuwe lente, een nieuw geluid

Wat een bizarre week was het. Terreur in België, de dood van Cruijff en de spanning of The Passion goed zou verlopen. Dat verliep goed, was indrukwekkend en gaf hoop. Met dat optimistische gevoel wil ik open en enthousiast de lente in. Ik ben positief gestemd want ik zie mogelijkheden.
De afgelopen weken heeft burgemeester Bolsius laten zien hoe flexibel de stad is. Als hij ergens ‘ja’ tegen zegt is alles mogelijk. Kijk maar naar de organisatie rondom The Passion. Het hele ambtenarenapparaat werkte mee en binnen no time waren de vergunningen geregeld en was alles rond. Het hele Eemplein werd opgetuigd en als alles weg is, is er weer ruimte voor andere artistieke zaken.
Zo hoop ik dat ‘de zeeboei’ weer teruggezet wordt bij de Kwekersbrug in Amersfoort. Een prachtige lokatie voor dit kunstobject. We worden er vrolijk van, hij staat niet in de weg en het is een echte blikvanger. Een cadeautje voor onze stad! Voor diegene die alle vergunningen heeft geregeld voor The Passion is dit vast een makkie. En dan kan hij of zij meteen een vergunning regelen voor een nieuw tekstbord boven op DARA, want ik mis nog steeds de prikkelende teksten die er tot vorig jaar op stonden. De teksten waren inspirerend en hoopgevend en dat hebben we nodig in deze tijd. Wanneer de vergunning er snel doorkomt kunnen we nog deze lente een nieuwe tekst plaatsen. Bijvoorbeeld de tekst: “Wij zijn met meer”.

Wat mij ook te gek lijkt is een speelfontein op het Eemplein deze zomer. Zo één als vorige jaren in Baarn stond. Waterpret voor groot en klein. Omwonenden gaan vast niet klagen over geluidsoverlast want als ze de muziek bij The Passion geen probleem vonden zullen kinderstemmen ook wel geen probleem zijn. Ik zie het al helemaal voor me; een ijsco-karretje erbij en genieten maar. Zit ik nog wel te denken aan een betere plek voor die kroonluchter die de gemeente jaren geleden onder de Smallebrug heeft laten plaatsen. Tachtigduizend euro kostte het, en bijna niemand die het ziet. Ach, daar komen we ook wel uit. Ideeën genoeg voor het Eemkwartier. Nu nog even een ‘ja’ van Lucas Bolsius.

Lijdensweg

De eerste keer was ik nog onder de indruk; wat een gaaf idee om op deze moderne manier het verhaal van Jezus zijn kruisiging te vertellen. Nummers van De Dijk, van Van Dik Hout en van The Scene vormden de basis en Syb van der Ploeg was een prachtige Jezus.

Nu ben ik er inmiddels helemaal klaar mee. Wat begon als een originele manier van het brengen van het lijdensverhaal is verworden tot een kermis die uit zijn voegen lijkt te barsten. En die ‘Passion-kermis’ wordt dit jaar gehouden in Amersfoort. Dat kan niemand zijn ontgaan, of hij moet achter een steen hebben gelegen. Meer dan drie dagen.

Tsjongejonge, wat een overdaad aan publiciteit. Kranten, televisie, websites en Facebookpagina’s. Het kan niet op. Het begon met de onthulling dat Amersfoort dit jaar was uitverkoren om als decor te dienen. Daarna kwam de digitale zoektocht naar Jezus. Moderner kan het niet. Via Facebook en twitter konden fans er achter komen wie dit jaar Jezus is. Wel bijzonder dat de Evangelische Omroep óns vraagt om Jezus te onthullen!

Vervolgens werden de andere hoofdrolspelers één voor één voorgesteld; ze schoven bijna allemaal aan bij verschillende talkshows of radioprogramma’s. Na weer wat publiciteit hadden 600 mensen zich binnen anderhalf uur aangemeld om mee te lopen met het kruis. En het eind is nog niet in zicht.

Thema dit jaar is ‘Hoop’. Nou, ik vind het een hoop gedoe: het fietspad aan de Kleine Koppel gaat een week lang dicht, de stad wordt afgesloten en het plein is een paar dagen onbegaanbaar.
Maar ik was helemaal verbaasd toen ik zag dat je gratis polsbandjes van The Passion kon aanvragen. De tekst: Never.Lose.Hope. Nou, dat kost mij moeite. En trouwens; is die hype met de gekleurde polsbandjes niet al een beetje passé Passion?

Het enige wat nog lijkt te ontbreken is iets eetbaars. Mij lijkt een Passionkoekjeslijn wel wat. Het Mariakoekje kent u natuurlijk al. Maar wat dacht u van de Hoopwafel, de Barabastogne en niet te vergeten het Judascakeje? Dat moet een cupcake worden die er van buiten heerlijk uit ziet, maar die van binnen erg bitter is. Of de Jezus-aan-het-kruis-lollie het haalt is nog niet bekend.