Kortsluiting in mijn hoofd…

‘Festival van Inzicht’ gaat het heten. Bij mij veroorzaakt het een soort kortsluiting in mijn hoofd. Ik begrijp het niet. Eind maart wordt een deel van de Stadsring afgesloten en wordt er op die afgesloten rijbanen een festival georganiseerd. De gemeente heeft al een ton toegezegd.

De initiatiefnemers D66 en GroenLinks willen kijken wat er gebeurt met de verkeersstroom wanneer je een deel van de stadsring afsluit. Huh? Daar heb je toch geen festival voor nodig? Als je dat echt wil testen dan sluit je de Stadsring toch gewoon af?  En dan doe je dat toch juist tijdens de spits en niet in een weekend?

Ik denk dat het experiment ‘Festival’ wordt genoemd om draagvlak te creëren bij de Amersfoorters. Ik zou echt geen andere reden weten. ,,Laten we voor verschillende groepen wat organiseren dan krijgen we iedereen mee”, zal er wel zijn geopperd.,,Om dertigers te trekken regelen we muziek en voor kinderen organiseren we wat stoepkrijt”, zei het ene raadslid. Een ander voegde daar aan toe, ,,we moeten ook iets sportiefs inplannen”. En vanaf de achterste bankjes riep iemand,,O ja, laten we straattheater niet vergeten” Kortom: Het wordt een soort potpourri aan festiviteiten, zonder visie. Ik vind het raar. Voor cultuur hebben we al prachtige locaties zoals De Hof, de Nieuwe Stad of het Eemplein. Sporten kan op de velden en stoepkrijten kun je, de naam zegt het al, gewoon op de stoep doen in de straat waar je woont.

Dit bijzondere experiment wordt gehouden om te kijken of de Stadsring in de toekomst omgevormd kan worden tot een stadsgracht met park. Prachtig idee natuurlijk, maar volgens mij heeft Amersfoort momenteel urgentere zaken die aandacht vragen: De enorme kosten van het nieuwe stadhuis, de woningnood en de claim van Vahstal.

Festival van Inzicht. Het kwartje, of in dit geval de ton, is bij mij nog niet gevallen. O, wacht eens…maart 2022,  was er dan niet iets met gemeenteraadsverkiezingen? Hmm…een bijzondere timing D66 en GroenLinks, maar een waardeloos idee! 

Kopje Thee

Een paar weken geleden zat ik een kop thee te drinken toen Puck ineens vroeg: ,,Wat is jouw favoriete seizoen van het jaar?”. Ik keek verstoord op en antwoordde; de lente. Ik geniet enorm van het moment waarop de eerste zonnestralen weer warm genoeg zijn om lekker in de tuin te zitten. Uit de wind en in de zon”. Daarna vroeg ik haar waarom ze de vraag stelde. Ze antwoordde; staat op het theezakje. Ik had de vraag op het label dat aan het zakje zat niet eens gezien.

Hoe anders is het deze week. Bij elk kop thee kijk ik even op het label. “Wat is jouw favoriete sport” en “Kies je voor een stedentrip of een strandvakantie”. Vragen die kortgeleden nog gewoon waren maar waar ik nu toch anders naar kijk. Mijn favoriete sport is momenteel een rondje wandelen rond de stad, ’s avonds zodat ik niet teveel mensen tegenkom. En zowel stedentrips als strandvakanties zitten er voorlopig niet in.

Op de vraag ‘Wat is voor jou belangrijk in een relatie?’ kan ik wel antwoord geven: elkaar steunen en elkaar de ruimte geven. Dat laatste is momenteel niet altijd makkelijk. Ons huis is niet groot. We spreken aan het begin van de dag af wie waar mag zitten en de indeling hangt af van de plannen van die dag. Een vraag als ‘Wat is je favoriete herinnering’ staat ook ineens in een heel ander daglicht. Een paar weken geleden zou ik nog geantwoord hebben; het jaar backpakken in Australië. Nu denk ik aan een moment waarop ik met vriendinnen een wijntje dronk nadat we naar de film waren geweest.

“Wanneer heb je jezelf voor het laatst uitgedaagd”. Het antwoord daarop is makkelijk. De afgelopen twee weken. Het is een hele uitdaging om normaal te leven in deze rare tijd. Om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Om elkaar de ruimte te geven. Om niet naar mijn moeder te rijden om haar te knuffelen. Om vanuit huis te werken, terwijl mijn werk eigenlijk voornamelijk bestaat uit mensen ontmoeten.

De vragen zetten me aan het denken. Ik realiseer me hoe de wereld is veranderd. Hoe ik -met terugwerkende kracht- blij had moeten zijn met de dingen die zo vanzelfsprekend waren. Een soort herwaardering van de normale dingen in het leven. Ik hoop dat ik dat gevoel de rest van mijn leven vast kan houden.

IMG_0381 (1)

Niet over mij

Hoeveel mensen lezen dit blog eigenlijk, en wie zijn het? Soms krijg ik wel een reactie op het schoolplein of merk ik dat mijn vriendinnen al op de hoogte zijn van onze familie-perikelen omdat ze mijn weblog hebben gelezen. 

Maar ik kan soms ook zien ‘wie’ mijn weblog leest door de informatie via wordpress, het programma waarmee ik mijn blog maak.Zo kan ik zien vanuit welk land de weblog wordt bekeken. Laatst zag ik ineens Italië oplichten. Waarschijnlijk kijken Marije en dochter Feije af en toe. Zij wonen in Italië en bij hen hebben we een heerlijke vakantieweek gehad (zie ‘Paradijs’ op 9 augustus). Soms zie ik dat er vanuit Zwitserland wordt gekeken. In Zwitserland woont mijn nicht Irene (lees ‘Biel’ op 8 augustus) Spanje was een toevalstreffer dacht ik laatst, tot bleek dat vriendin Nicky daar een paar dagen was.

Het kan ook gekker, soms lezen mensen uit Amerika mijn blog. Maar dat kunnen onbekenden zijn die op mijn weblog terecht zijn gekomen omdat ze via google bij mijn weblog uitkwamen. Als je bijvoorbeeld “klavertje drie” googled, of “boeken grijze jager”, dan kun je ook op enzofoort.nl terecht komen. Ja, google zorgt dus voor extra, onbekende lezers. Zo lazen ook veel mensen mijn blog over mijn buurman Atze Haytsma, toen hij een expositie had in Amsterdam en toen ik met hem naar Laren ging. (Kunst 4 oktober en Atze 29 september)

Verder weet ik dat een aantal mensen een berichtje krijgt wanneer ik weer een nieuw stukje heb geschreven, zogenoemde “emailvolgers”, ondermeer twee collega’s en een vriendin uit Hilversum ;-). Door de berichtjes die achter worden gelaten weet ik dat mijn nichtjes Boudestein, mijn moeder, zus en broer/schoonzus en neef af en toe kijken wat ik te vertellen heb. 

Wat ik niet kan zien is hoeveel mensen mijn weblog lezen. Wel kan ik zien hoe vaak een bepaald verhaal is aangeklikt en welk verhaal veel is gelezen. Zo is het verhaaltje over de Miljoenenjacht (18 oktober) vaak bekeken en is op de drukste dag 86 keer op een onderwerp in mijn blog geklikt, wat weer niet wil zeggen dat 86 mensen mijn blog lazen. Misschien is er door 1 persoon wel 20 keer een tekst aangeklikt. 

Ik ga voorlopig nog wel even door, want het bijna dagelijks schrijven inspireert me. Je moet namelijk toch nadenken over het onderwerp en welke foto je daarbij plaatst. Af en toe heb ik geen tijd en baal ik dat ik niets nieuws op mijn blog zet. Dan ben ik bang dat ‘vaste lezers’ afhaken.

Zo, genoeg nu over dit blog. Wat ik me nu echt realiseer; als je alles bij elkaar optelt weten jullie meer over mij, dan ik over jullie! Afbeelding