Dinsdag 24 maart, Eindexamens

Het is ruim 30 jaar geleden maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Mijn diploma-uitreiking in de Broerekerk in Bolsward. Twee jaar na mijn Havodiploma kon ik mijn papiertje voor het VWO in ontvangst nemen. Het was prachtig weer en het dak van de kerk ontbrak door een brand, jaren daarvoor. De zon scheen en ik weet nog hoe bijzonder ik het vond. De ruïne-achtige setting verhoogde de sfeer.

Vorig jaar slaagde dochter Puck Cum Laude voor haar Mavodiploma. Hoewel ze wist dat ze het wel zou halen was het verlossende telefoontje toch heel spannend. De diploma-uitreiking was heel bijzonder. Haar opa en oma waren er beide een deel van de uitreiking bij. Tijdens de pauze bracht Marcoen hen weer naar huis omdat mijn schoonvader het niet langer volhield. Het zijn mooie herinneringen voor Puck. Herinneringen die niemand haar meer afpakt.

Dit jaar zou Pim zijn eindexamen doen. Maar geen idee hoe hij over een paar jaar terugkijkt. Hij was afgelopen weken heel hard aan het werk om helemaal klaar te zijn voor zijn Centraal Schriftelijk Examen. Hij was flink aan het blokken om volgende week zijn herkansingen te maken. En nu? Het is gissen hoe het verder gaat. Een ding is duidelijk; het Centraal Schriftelijk gaat niet door en hoe zijn herkansingen eruit zullen gaan zien is nog niet duidelijk.

Gelukkig is Pim vrij laconiek. Hij trok zijn schouders op en zei ‘ik zie wel’.  Ik hoop maar dat hij dat niet alleen uitstraalt, maar dat hij dat ook echt zo voelt. Het is niet anders. Hopelijk kan hij later aan zijn kinderen vertellen dat hij examen deed in het jaar van Corona. En dat hij uiteindelijk toch geslaagd was, ondanks de hobbelige weg.

Maandag 23 maart, ik hap naar adem

Ik hap naar adem. Het duurt even tot het doordringt. 1 juni. Tot 1 juni zit het land op slot. Ik had wel verwacht dat 6 april niet haalbaar was maar nog 9 weken voornamelijk binnen blijven, dat is een hele lange tijd. De tijd vliegt vaak voorbij wanneer je het druk hebt en van hot naar her rent, maar hoe zal het de komende weken gaan?

Ik mag nog in mijn handen knijpen. We wonen op een prettige ontspannen manier met zijn vieren in een fijn huis, zijn nog gezond, hebben voorlopig geen financiële problemen, zijn creatief en hebben al wat plannen om de weken door te komen.

Maar hoe zit het met al die mensen die naast deze vreselijke corona-crisis zelf ook nog andere problemen hebben? Zo moeten mensen hun geliefde begraven terwijl er maar een paar familieleden bij zijn, wacht een buurman op een operatie om kanker tegen te gaan, worstelt een naaste met psychische problemen. Zijn er kennissen die nu al de bodem van hun weinige spaargeld zien en zijn er vrienden die hun bedrijfjes in rook zien opgaan. Ik denk aan de kinderen die geen veilige thuishaven hebben of aan de mensen die hun partner al tijden niet zien zitten maar met veel activiteiten buitenshuis het nog net redden samen.

In gedachten ga ik de komende weken na. Het is afwachten of zoon Pim, neef Jasper en nicht Dyonne hun examens kunnen doen. Dochter Puck is in ieder geval terneergeslagen. Haar theaterkamp, circuskamp en circusvoorstellingen zijn gecanceld. Verder ken ik meerdere stellen waarvan de trouwerij wordt uitgesteld.

Het klonk zo mooi; 2020. Het blijkt gewoon een rot-jaar. Wie had dit nou kunnen verzinnen….

Schooltas

Kikkers die kwaakten in de vijver naast de gymzaal. De tafels en stoelen op een rij, de krakende schoenen van de surveillant en toch ook wel de gezellige sfeer die er hing.En de hitte, want het was dat jaar erg warm tijdens de examenperiode. Ruim dertig jaar geleden was ik zelf eindexamenkandidaat. Het was het jaar dat het LAKS, het Landelijke Actiecomité Scholieren, was opgericht en dat je daar voor het eerst kon klagen over het examen.

Eigenlijk bizar dat er in die dertig jaar maar zo weinig veranderd is. De leerlingen moeten nog steeds alles opschrijven, terwijl ze voor school vooral veel gebruik maken van de computer. Ze moeten nog steeds veel feiten kennen, terwijl ze in het dagelijks leven vaak snel iets opzoeken via google.  De scholieren kunnen nu wel meteen na het examen via internet kijken wat het antwoord had moeten zijn. Wij konden alleen multiplechoicevragen checken via teletekst en antwoorden uitwisselen met klasgenoten.

Dochter Pien doet dit jaar ook eindexamen. Gisteren had ze haar eerste vak. Biologie. ,,Ging wel’’, was haar antwoord toen ik ernaar vroeg. Ik durfde niet door te vragen. Alles om stress te vermijden. Een extra knuffel geven, haar lievelingseten maken, er zijn. Meer kan ik niet doen. Helemaal vrij van stress ben ik zelf ook niet. Toen ik Pien gisteravond laat hoorde hoesten dacht ik; als ze maar niet de hele nacht wakker ligt. Dat viel gelukkig mee.

Ik ben niet zo’n moeder die haar kinderen vaak heeft overhoord en precies weet waar ze op school mee bezig zijn. Zo’n moeder die zelf examen zou kunnen doen omdat ze helemaal op de hoogte is van de lesstof en de exameneisen. Ik sta meer aan de zijlijn. De keren dat ik magister heb geopend om te kijken naar de cijfers van Pien en Teun zijn op een hand te tellen. Wat dat betreft slaat de twijfel nu toch lichtjes toe; heb ik de goede keuze gemaakt of had ik er meer bovenop moeten zitten?

Op 12 juni zullen we het weten. Dan hangen door heel Amersfoort de vlaggen uit. Hopelijk ook eentje bij huize Enzofoort. Een vlag met daaraan de schooltas van Pien. We zullen het zien.