Wat zegt ze nou?

,,Fiets kopen?!” Ik fiets door de Methorststraat en word ingehaald door een vrouw die in een flink tempo langs rijdt. Ze zegt het nog een keer; ,,Fiets kopen?”. Ik had het dus toch goed gehoord. De vrouw zit op een prachtige grijze cortina met een rek aan de voorkant. ,,Mooie fiets” zeg ik en ik vraag hoe ze eraan komt. ,,Het is mijn fiets, dertig euro” . 

Voor ik het weet is ze weg. Ik blijf verbijsterd achter en besluit 0900-8844 te bellen. Het nummer van de politie wanneer het gaat om niet urgente zaken. Ik vertel wat ik net heb gezien en geef een signalement van de dame.  ,We zullen naar haar uitkijken”, zegt de persoon aan de andere kant van de lijn. Hij bedankt me hartelijk voor het doorgeven.

Fietsendiefstal. Ik merk dat ik me er mateloos aan erger. Vorige maand werd de cortina van mijn buurjongen gestolen en Teun zijn fiets is ook al eens gejat. Irritant toch!?

Een paar dagen later zit ik boven aan mijn bureau en hoor ik een bekende stem buiten. Ik steek mijn hoofd uit het raam. Het is dezelfde dame, op een andere fiets. Haar tekst is hetzelfde. ,,Fiets kopen?” vraagt ze aan een voorbijganger.  Ik sta perplex. Het is zeker lopende band werk voor haar? Ik besluit de politie nog een keer te bellen.

Ik lees in de krant dat er veel fietsen zijn gestolen afgelopen week. Vooral in de binnenstad en je raadt het al; het gaat vooral om cortina’s. Volgens de politie is het handig om het framenummer van je fiets op te schrijven. Mocht de fiets gestolen worden dan kan er gekeken worden of hij in een andere stad opduikt. En natuurlijk moet je hem op slot zetten. Liefst nog met een tweede slot. Bizar toch…

Wat ik eigenlijk nog vreemder vind; ik voel me een klikspaan. Alsof ik iemand verlink. Misschien zit die vrouw wel vreselijk in de shit en ik vraag me af of zo’n telefoontje naar de politie überhaupt helpt. Het voelt toch niet helemaal goed. Ik weet dan ook niet zeker of ik de volgende keer weer mijn mobieltje pak…

Boe!

Mijn hart klopte in mijn keel. Stilletjes stond ik in een steegje uit te hijgen. Ik was 15 jaar en fietste met twee vrienden richting huis na een avondje theater op school. Een politieauto kwam de hoek om en en ineens riep Jan: ,,Wegwezen, ik heb geen licht”. Terwijl ik een sprint inzette en naar rechts stuurde, ging Jan linksaf. Marieke nam de weg rechtdoor. Mijn enige doel was; een boete ontlopen want ik wist dat mijn licht het niet deed. Het ijzerdraadje van mijn dynamo naar het lampje zat los en een boete moest ik zelf betalen.

Inmiddels heeft Teun de leeftijd die ik toen had. Hij heeft geen dynamo op zijn fiets want in zijn lamp zit een batterij. Meneer Enzofoort en ik vragen geregeld aan de kinderen of hun licht het nog doet. Dit om boetes, maar vooral ook ongelukken te voorkomen want zonder licht ben je zo slecht zichtbaar in het donker.

Om ongelukken te voorkomen wordt ook aangestuurd op een app- en bel-verbod voor fietsers. Minister Schultz van Haegen werkt aan een wet hiervoor. De vader van de dertienjarige Tommy-Boy, leerling van het Vathorst College, is één van de drijvende krachten achter dit verbod. Zijn zoon keek vorig jaar net even op zijn mobiel toen hij een weg overstak. Hij werd geschept door een auto en overleed. Je moet er toch niet aan denken dat het je eigen kind overkomt!

Ik fiets vaak op het fietspad langs de Holkerweg in Schothorst en roep dan wel eens “boe!” naar tegemoetkomende fietsers die op hun mobieltje zitten te turen. De verbaasde blikken die je dan krijgt! Toch moet ik eerlijk toegeven dat ik zelf ook wel eens de neiging heb om mijn mobiel te pakken. Dan hoor ik een piepje in mijn jaszak en moet ik moeite doen om niet tijdens het fietsen toch even op het schermpje te kijken. Een verbod is wel zo duidelijk; geen mobiel op de fiets en anders een flinke boete. Ik heb wel mijn twijfels over handsfree bellen met oortjes in, want dat mag straks nog wel. Als ik dan hard  “boe!” roep, horen de fietsers het niet eens. Toch jammer.

Top Tas

Wauw, hij is echt mooi geworden! Collega Cilly heeft mijn fietstas ‘anoniem’ gemaakt.  Ik kreeg de tas ruim een half jaar geleden toen de nieuwe naam van het bedrijf waar ik werk bekend werd gemaakt. Stichting Welzijn Amersfoort en de afdeling Maatschappelijke Zorg en Dienstverlening van Beweging 3.0 gingen fuseren en daar kwam de naam “Welzin” uit.

We kregen na de onthulling van de naam een fietstas en ik was er blij mee. Mijn oude rode fietstas was vies en kapot en deze tas bleek functioneel; goed groot, dus handig voor mijn tas met mappen die ik elke dag meeneem naar mijn cliënten. Ik had ook geen problemen met de tas totdat een cliënte van me een keer mee liep naar buiten en daar mijn fiets zag staan. Ik zag haar kijken en vroeg wat er was. Aarzelend vertelde ze dat ze het toch wel vervelend vond dat haar buren nu zagen dat ze wekelijks hulp kreeg van iemand van Welzin. Zo had ik het nog niet eerder bekeken. Toen ik het aan een andere cliënt vroeg antwoordde die; “Het kan mij niet zoveel schelen, maar ik snap best dat anderen het vervelend vinden.” Ik fietste gewoon door met mijn Welzin fietstas en vond het wel grappig om tijdens mijn ritjes collega’s tegen te komen. Die kende ik niet allemaal persoonlijk, maar door de fietstas wist ik dat diegene een collega moest zijn.

Kort geleden maakte een nieuwe cliënt een opmerking over de de tekst op de tassen. Op dat moment besloot ik om te kijken of er iets aan te doen was. Stickers? Nieuwe fietstas kopen? Gelukkig kwam Cilly met een oplossing: zij had -om dezelfde redenen- haar eigen tassen omgetoverd tot een persoonlijke fietstas. Ze bood me aan te helpen. Ik vond een mooie draagtas voor één euro en die hebben we gebruikt om er een persoonlijke, anonieme,  tas van te maken. Ik ben er enorm blij mee. En mijn cliënte waarschijnlijk ook. 

Mijn ‘oude’ fietstas

 

Blij

Ik zie hem nog staan, mijn nieuwe roodbruine fiets, in de serre achter de keuken. Het was een reuze verrassing. Hoe oud zal ik zijn geweest? Ik denk een jaar of elf. Ik was jarig en wat was ik blij; zo’n groot cadeau had ik niet verwacht.  Het kinderzadel dat er op zat, zat op de laagste stand. Eigenlijk zag dat er heel gek zo’n grote fiets met zo’n klein zadel.

Mijn eerste nieuwe fiets, ik heb hem gekoesterd. Hij is meegeweest op fietsvakantie, op schoolreis en later naar Kampen en Zwolle, waar ik studeerde. Ik had hem inmiddels paars geverfd zodat ik hem altijd makkelijk zou herkennen. Dat kwam ook van pas toen hij in Zwolle gestolen was voor ons huis en een paar dagen later een straat verder stond. Ik belde aan bij het studentenhuis waar de fiets voor stond en vroeg of ik mijn fiets terug mocht. De inmiddels nieuwe eigenaar sputterde nog even; “ik heb hem van een vriend gekocht”. Toen ik hem vroeg naar de naam en het adres van die vriend werd het stil. Terwijl hij mij het sleuteltje overhandigde zei hij nog; “Hij fietste zo lekker”. Daarin gaf ik hem gelijk. De fiets was weer van mij. Daarna ging hij mee naar Rotterdam, waar ik een tijdje woonde en tenslotte naar Hilversum. Helaas is hij daar gestolen op het station. Ik was er goed ziek van. 

Ik moest er aan denken toen ik Pim zag glunderen. Vrijdag kreeg hij voor het eerst een nieuwe fiets. Voorheen fietste hij op de fietsen van zijn neven, maar toen het laatste exemplaar bijna uit elkaar viel werd het  tijd voor een andere. Volgend jaar zal hij dagelijks een half uur van en naar school moeten fietsen en daarom kozen we voor een nieuwe in plaats van weer een tweede hands.. Samen met Marcoen ging hij naar de fietsenzaak om de hoek. En hij viel als een blok voor een batavus. Ondanks de snijdende wind ging hij gisteren op pad met zijn nieuwe fiets. Drie kwartier later kwam hij glunderend thuis. Hij was naar de andere kant van Amersfoort gefietst. Kleine jongens worden groot.

Vergane Glorie….

Toen ik zo’n vier jaar geleden begon met mijn werk als thuisbegeleidster bij Beweging 3.0 besloot ik mijn fiets op te pimpen. Ik kocht -uit praktische overwegingen- rode fietstassen en versierde mijn stuur met leuke plastic roosjes en groene blaadjes. Het stond vrolijk en bijkomend voordeel was dat ik mijn fiets kon vinden tussen al de andere fietsen die bijvoorbeeld in de fietsenstalling of in de binnenstad stonden. De rode fietstassen zijn door de zon roze geworden en door intensief gebruik van de tassen zitten er inmiddels gaten in de hoeken.  De bloemetjes vielen één voor één uit en in plaats van een weelderige bloemenpracht over mijn hele stuur zijn er nog maar een paar bloemetjes over. Echt blij en vrolijk word ik er niet meer van.  Tijd dus voor vernieuwing. Nieuwe bloemen? Mijn fiets paars verven zoals ik deed toen ik nog 20 was? Een vlaggetje aan mijn stuur? Ik ben er nog niet uit. Niets vind ik saai, en saai vind ik niets…..