Cultuurtempel of eigen sfeertje?

Ik heb bewondering voor mensen die durven te dromen. Die grootste plannen hebben en kijken naar de mogelijkheden in plaats van naar onmogelijkheden. Harold Warmelink, directeur van theater Flint is zo iemand.

Hij droomt over een cultuurtempel op de plek waar nu nog het stadhuis staat. Zijn droom wordt gevoed door het feit dat voor 2030 gebouwen die in het bezit zijn van de gemeente duurzamer moeten zijn en dat verduurzamen brengt veel kosten met zich mee. Dat geldt dus ook voor De Lieve Vrouw en Fluor. Regeren is vooruitkijken, dacht Warmelink, dus waarom niet de handen ineenslaan en er iets moois van maken?

Een culturele verzamelplaats, ik zag het al helemaal voor me. Een prachtig nieuw gebouw met een grote concertzaal. Maar ook met een creatieve broedplaats voor jong talent en ruimte voor bands en beeldend kunstenaars. Van de naam die Warmelink had verzonnen was ik minder gecharmeerd.  ‘Podium033′ dekt wel de lading maar is mij niet spannend genoeg.

Ik mijmerde verder. Is het echt wel zo’n goed idee? Nu vind je verspreid door de stad verschillende culturele instellingen. Met elk zijn eigen uitstraling en sfeertje en daardoor ook zijn eigen unieke publiek.  

De Lieve Vrouw is misschien niet zo’n handig gebouw qua indeling, maar het heeft wel charme. Ik geniet van de wachtrij voor de grote zaal waardoor de hele bar geblokkeerd wordt. De vierkante tafeltjes waar ik met vriendinnen na afloop van een film na zit te praten. De smalle trappen naar de verschillende kleine zaaltjes.  En zo geldt dat ook voor het gevoel dat Fluor oproept; dat gebouw brengt me terug naar mijn jeugd. Flint is wat dat betreft meer inwisselbaar.  

Hoe dan ook. Dromen is fijn, want als niemand droomt gebeurt er ook niets. En over de investering? Geen zorgen. Ik weet nog wel een projectontwikkelaar die nog wat te goed heeft van de gemeente. Kunnen we meteen zijn standbeeld voor het nieuwe gebouw zetten. Of we noemen de concertzaal naar hem.

Passievol

Ik zie het al helemaal voor me. De Onze Lieve Vrouwetoren als mooi verlicht middelpunt van het decor. Daarvoor een podium met het koor van de Oratoriumvereniging SoliAmersfoort en de 37 professionele musici en zangers zodat alle mensen op het plein hen goed kunnen zien. En dan genieten van de prachtige mix van de klassieke Matthäus Passion gecombineerd met de rockopera Jesus Christ Superstar.  De Passie vrij toegankelijk voor alle Amersfoorters. Dat zou toch geweldig zijn?

Zelf zag ik De Passie woensdag in Theater Flint. Ik was zwaar onder de indruk en wilde meteen alweer een kaartje voor volgend jaar bestellen. Maar omdat het theater flink moet bezuinigen, minder subsidie krijgt en een dure verbouwing achter de rug heeft kiest Flint volgens organisator en dirigent Teun van Essen eerder voor producties met bekende Nederlanders dan voor Amersfoortse producties.

Dat doet me denken aan de gemiddelde winkelstraat. Daar vind je een Hema, een Rituals en misschien nog een Hudson’s Bay, maar daarmee is alles gezegd. De authentieke sfeer verdwijnt wanneer alleen grote winkels in de straat blijven zitten en de echte Amersfoortse winkeltjes zouden vertrekken. Zo zie ik dat ook gebeuren met Flint wanneer alleen gekozen wordt voor het bekende werk.

De geruchten gaan dat Teun van Essen misschien een doorstart wil maken in theater Orpheus in Apeldoorn. Ik zag directeur Mirjam Barendregt al glimmen na afloop van de voorstelling woensdag. Natuurlijk gun ik haar zo’n waanzinnige productie, maar liever nog houd ik die in Amersfoort.

Maar goed, als Flint geen optie meer is dan moeten we verder kijken. De gemeente is goed in grote projecten. Ze draaien hun hand niet om voor Koningsdag, hebben drie jaar geleden The Passion aangetrokken, dan lijkt het me ook wel logisch dat ze een Amersfoortse productie als De Passie binnen de stadsmuren proberen te houden.

Daarom deze oproep. Misschien kan wethouder Fatma Koser Kaya iets betekenen. Steun dit culturele pareltje en zorg alsjeblieft dat heel Amersfoort er kennis mee kan maken!  Het lijkt me super wanneer ik volgend jaar niet hoef af te reizen naar Apeldoorn maar dat ik gewoon op een vol plein kan genieten van de unieke theaterproductie De Passie. Dat gun ik iedere Amersfoorter.

 

 

 

Vreugdevuur

Ze zijn teleurgesteld. En niet zo’n beetje ook. Jongeren uit de Kruiskamp die van plan waren maandag naar het vreugdevuur bij de brug bij Flint te gaan kunnen thuisblijven want dit jaar komt er geen vreugdevuur in de wijk. Vorig jaar was de laatste keer. Dat hadden de organisatoren van het vreugdevuur destijds al aangegeven. Ze waren niet verplicht te stoppen, maar vonden het zelf ook wel welletjes. Zo gaat dat, er is een groep enthousiaste mensen die zich ergens voor in zet en na een aantal jaar is het klaar.

Ook het vreugdevuur dat eerder gehouden werd voor de kerk op de Noorderwierweg is afgeschaft. De laatste keer dat daar een stapel hout in de fik ging was drie jaar geleden.Dat vreugdevuur werd te gevaarlijk en er werd geen vergunning meer voor afgegeven; veiligheid voor alles. Dit jaar komt er in plaats van dit vreugdevuur een feest in de wagenwerkplaats. Ook leuk.

Liefhebbers van een groot vuur kunnen zullen dit jaar moeten uitwijken naar Schuilenburg, want daar is dit jaar het enige grote georganiseerde vuur te zien bij de Verdiweg. Voor dit vuur is een vergunning aangevraagd en afgegeven. Om het wegdek niet te beschadigen plaatst de gemeente een container.Dat was inderdaad wel een dingetje bij het vreugdevuur bij schouwburg Flint. Elk jaar was het wegdek flink beschadigd, ondanks een flinke ondergrond van zand. Om nu te zeggen dat ik jaarlijks naar de brug liep om het vreugdevuur van dichtbij mee te maken. Nee… daar was ik veel te schijterig voor. Toen de kinderen nog klein waren vond ik het vuur te groot en toen ik een paar jaar geleden wel moed had verzameld om naar het vuur te gaan kwam er van alle kanten vuurwerk op mij af.

Maar toch had het ook wel iets magisch. Het was wel een plek waar mensen uit de wijk samen kwamen om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen. En het had wel wat: de bedrijvigheid op de dagen ervoor. Hoewel ik er niet elk jaar naar toe ging keek ik wel altijd even om het hoekje om te kijken hoe groot het vuur weer was. Die warme gloed, die ga ik missen.

 

 

 

 

 

 

Youp

Hoe oud zou ik geweest zijn? Ik denk zo’n jaar of 16. Ik zat op de middelbare school in Bolsward en samen met wat klasgenoten ging ik naar Youp van het Hek in de Amacitia in Sneek. Omdat een vriend van mij, Hein, na een grap iets harder lachte dan de rest werd hij het pispaaltje van Youp. Hein kreeg telkens wat opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd waardoor bijna de hele zaal in een deuk lag.  Na afloop kreeg hij wel een hand van meneer Van ’t Hek, dat dan weer wel. Ik ben het nooit vergeten.

Gisteravond ging mijn man naar Youp. Het was een voorstelling in de Flint, dus hier om de hoek. Hij kon nog een kaartje krijgen en vroeg me of ik mee ging. Nee dus, ik had Youp al gezien en ik heb niet het idee dat hij in die jaren nou heel iets anders is gaan doen. Tuurlijk, nog steeds scherpe grappen en ontroerende momenten die je aan het denken zetten, maar waarschijnlijk ook weer dat treiterige. En ja hoor, ook gisteravond zocht hij weer een persoon uit het publiek die het moest ontgelden. Kortom; niets nieuws onder de zon. Youp staat al minstens veertig jaar op de planken met eenzelfde soort voorstelling

Ergens heb ik bewondering voor mensen die hun hele leven hetzelfde kunstje kunnen doen en zelf nooit uitgekeken raken. Mensen die gewoon weten dat ze tot hun pensioen hetzelfde werk blijven doen. Mensen die daar hun geld mee verdienen en tevreden zijn.  Ik kan het in ieder geval niet en heb toch echt afwisseling en uitdaging nodig. Youp kan het wel. Knap hoor!

Zevende Hemel

De telefoon gaat. Ik praat kort met Marcoen die bij de Flint in de rij staat voor een concert van De Dijk. Een uitverkocht concert. Toch had hij via twitter een kaartje kunnen regelen voor zichzelf en nu had hij ook een kaartje kunnen krijgen voor Pim.

Ik kijk naar mijn elf-jarige zoon en vraag hem of hij zin heeft om naar De Dijk te gaan. Pim schrikt, hij wist van niets. Een mengeling van verlangen en spanning zie ik op zijn gezicht. Schoenen aan, jas aan en gaan. Een beetje onverwacht.

Hoe zal hij het vinden? Zijn ‘eerste’ concert van De Dijk, de band waar wij zo van houden. De liedjes die Pim feilloos mee kan zingen. Het wordt vast een ervaring die hij zijn leven lang niet vergeet.

Meer over Pim en De Dijk kun je lezen in mijn weblog van 8 juni “We beginnen pas”