Uitmaken? Ik was er nooit goed in….

Ik kon er uren naar staren. Even loskomen van alles en genieten van de vlammen die steeds hun eigen weg zochten. Een kampvuur.  Het waren de mooiste momenten tijdens de vakantie. Een dag later rook je het nog in je kleding, heerlijk! Ook thuis brandde de open haard geregeld. Het bracht gezelligheid en warmte en was onlosmakelijk verbonden met een glas wijn en een toastje met kaas. Het had ook iets romantisch. Zo gaf ik mijn man ooit een pallet openhaardhout voor zijn verjaardag. Gewoon, omdat ik met dit symbolische cadeau het vuurtje letterlijk en figuurlijk wilde laten branden. En natuurlijk ook uit eigenbelang want ook ik genoot van die prachtige vlammen in de open haard.

Zo onbezorgd stoken als vroeger zal niet meer gaan. De gemeente Amersfoort wijst ons op de negatieve effecten van houtrook met de slogan “Hout stoken? Maak het toch uit!”  We moeten het uitmaken omdat het zoveel risico’s met zich meebrengt. Bij het opstoken van hout komen fijnstof en andere schadelijke stoffen vrij. Die veroorzaken problemen aan de luchtwegen, longen, hart en bloedvaten.

Tien jaar geleden was ik me hiervan nog niet bewust. Pas sinds een paar jaar ben ik op de hoogte van de gezondheidsrisico’s. Onze open haard heeft al tijden geen hout meer gezien en de vuurkorf wordt ook niet meer gebruikt, maar eerlijk is eerlijk; we barbecueën nog wel op houtskool. In de houtoven die mijn man van vrienden kreeg worden ook nog heerlijke gerechten bereid. Sinds kort hebben we ook een barbecue op gas. Die wordt steeds vaker gebruikt maar toch mis ik dan wel die typische rooksmaak.

We zijn dus al aan het afkicken, mijn man en ik. Maar helemaal stoppen lukt nog niet. Ik betrapte mezelf erop dat ik afgelopen week naar campings in Frankrijk zocht waar je een kampvuurtje mag maken. Dat blijft voor mij toch belangrijk. De laatste trekjes van een verslaving waar ik misschien wel nooit helemaal van af kom. Uitmaken. Ik ben er nooit goed in geweest.

 

 

Hou op met al die regels!

Wat een teleurstelling. Het etentje in de Mannenzaal is afgelast. Mijn man en ik hadden ons er zo op verheugd. Lekker eten in een mooie ambiance, helemaal coronaproof. We wilden hiermee onze lokale ondernemers steunen, maar helaas. Hoewel alle vergunningen kloppen past het diner niet binnen het bestemmingsplan. Hallo gemeente…het is crisis!

Veel ondernemers hebben creatieve oplossingen verzonnen om ondanks alles hun hoofd boven water te houden. Zo zijn bij Queens tijdelijk mondkapjes te koop. Ideaal wanneer je geen knoop aan kunt naaien en niet zo’n handige schoonzus hebt als ik. Johnny’s Burger Company aan de Stadsring maakte ook van de nood een deugd en plaatste een ijscorner voor de winkel. De heiligenbeelden die over zijn bij cafe ’t Nonnetje worden binnenkort te koop aangeboden in een tijdelijk curiosawinkeltje in het restaurantgedeelte en Flint start met Festival Sessies op hun terras. Kortom; ondernemers zitten niet stil, ondanks alle beperkingen.

Maar het lijkt wel alsof ze niet altijd alle ruimte krijgen van de gemeente. Waar de een wel een live-concert mag organiseren, wordt het bij de ander verboden. Terwijl de een wel een winkel mag beginnen in zijn café, mag de ander geen diner organiseren omdat dat niet binnen het bestemmingsplan past. Volgens mij is het nu niet de tijd om alle regels en de vergunningen onder een vergrootglas te leggen.

Het kan toch niet de bedoeling zijn dat regels creatieve ondernemerschap in de weg zitten waardoor een hardwerkende ondernemer uiteindelijk failliet gaat? Dat kost de gemeente op langere termijn toch veel meer geld? Wat heb je aan het strikt handhaven van vergunningen wanneer die geen positieve bijdrage leveren tijdens deze onverwachte crisis? Juist nu moeten alle kansen die er liggen gepakt worden.

Alleen samen krijgen we corona  onder controle. Samen. De inwoners van Amersfoort, de lokale ondernemers én de gemeente. Maar wat meer flexibiliteit is dan wel op zijn plaats.

Geen probleem

Badend in het zweet werd Hans van Wegen wakker. Hij had gedroomd dat de hele binnenstad van Amersfoort vol stond met bierfietsen. Langs de Lange Gracht, op de Hof en zelfs op het Stadhuisplein was geen doorkomen meer aan. Hans keek op de klok. Het was nog maar vijf voor twaalf en hij kon de slaap niet meer vatten. Hij dacht terug aan de raadsvergadering. Daar probeerde hij politieke medestanders te vinden tegen die bierfietsen. Hans wist dat er nu al zeker twee keer per week zo’n fiets door de stad trok met alle gevolgen van dien. Geen enkele andere partij maakte zich zorgen. Sieta Koet van Amersfoort 2014 vond ook dat er geen probleem was: ,,En als er geen probleem is, waarom zouden we dan een oplossing bedenken?”  Een uitspraak naar mijn hart.

Hans Buijtelaar schrok wakker. Hij had gedroomd dat de hele Westelijke Rondweg vol stond met auto’s. Grote auto’s, kleine auto’s, zelfs hybride exemplaren stonden vast. Ze konden geen kant meer op. Hans keek op de klok. Vijf voor twaalf. De woorden van Sieta Koet galmden als een soort mantra door zijn hoofd: ,,als er geen probleem is, waarom zouden we dan een oplossing bedenken.”

Kees Kranen werd tevreden wakker. In Nieuwland was een bewoner die parkeerde zijn auto waar het niet mocht. Hij kreeg daarvoor een bekeuring maar de geparkeerde auto gaf geen overlast. Wethouder Kraanen, voortvarend als altijd, besloot dat er geen probleem was en toverde de bekeuring weg. Kees dacht: ,,Als er geen probleem is, bedenk ik wel een oplossing.’’ Een man naar mijn hart!

Toen het ging om de bierfietsen van Hans van Wegen was de raad het met Sieta eens. Waar het gaat om de overvolle wegen van Hans Buijtelaar zwijgen ze. En hoe ze over Kees Kraanen zijn actie denken? Geen idee.

Regeren is vooruitzien. Maar soms kijk je gewoon niet goed vooruit en blijkt je verwachting niet te kloppen. Voortschrijdend inzicht heet dat. Bij Van Wegen lach ik besmuikt, bij Buijtelaar denk ik aan 67 miljoen. En aan Kees Kraanen zal ik denken wanneer ik zelf een bon onder mijn autoruit vind omdat ik ,zonder overlast te geven, illegaal in mijn eigen straat parkeer.

 

Mobiel in de wijk

Daar zit ze dan. Haar lievelingsstoel geparkeerd voor het raam. Ze kijkt naar buiten en ziet dat de wereld beweegt. Jongeren fietsen naar school, een meisje zwaait.  Een moeder heeft een kleuter achterop de fiets en steekt de weg over. In de verte wandelt een man met zijn hondje. Zelf kan ze niet meer fietsen en een eindje wandelen zit er ook al niet meer in.

Daar komt hij aan. Mevrouw Jansen, 82 jaar, staat op en pakt haar stok. De tas met het cadeautje voor haar vriendin die in de Koperhorst woont staat al klaar en ze loopt voorzichtig naar de deur. De chauffeur van de wijkmobiel helpt haar over het tuinpad richting het elektrische wagentje.

Vanaf januari kunnen senioren uit de wijken Zielhorst en Schothorst zich voor twee euro met de wijkmobiel naar hun afspraak, hobbyclub of buurtactiviteit laten rijden. Ik vind het een top-idee. Wanneer ouderen niet meer mobiel zijn slaat de eenzaamheid vaak toe.

Het is zo’n goed idee dat het gek is dat het niet eerder is verzonnen. Of misschien was het wel eerder verzonnen maar werd er direct gedacht dat het niet kon. Ik kan me voorstellen hoe die gesprekken gingen: ,,Wat zou het fijn zijn wanneer we een brommobiel hadden waarmee we ouderen naar hun afspraak kunnen brengen.” ,,Ja, maar het is te duur. Niet realiseerbaar. Onmogelijk.”

Deze keer is er niet in beperkingen gedacht maar in mogelijkheden. De gemeente Amersfoort heeft 30-duizend euro startsubsidie gegeven en het initiatief is ondersteund door Indebuurt033. In de wijk zijn ook al sponsoren gevonden die het logo op de auto terugzien en er zijn vast ook al genoeg vrijwilligers die in dit kekke autootje willen rondrijden om de senioren naar hun bestemming te brengen. Wat ook zo gaaf is; bij de MBO Amersfoort op de Hoef wordt de wijkmobiel gestald. Studenten techniek zullen het wagentje onderhouden. Dat is toch een geweldige win-winsituatie? En een elektrische auto is ook nog eens duurzaam.

Ik wil de bedenkers van dit initiatief nu al nomineren voor Amersfoorter van het jaar 2018. En tegelijkertijd wens ik dat volgend jaar ook in andere delen van de stad zulke wagentjes rondrijden. Dat moet toch lukken in een stad als Amersfoort?

 

Opschudding

Het leek wel een aardbeving. Een flinke. Zo’n 7.8 op de schaal van Richter. Sjonge jonge, wat is het welzijnswerk door elkaar geschud in onze stad. De gemeente Amersfoort had het idee om al het welzijnswerk onder te brengen in één stevige, goedlopende organisatie. Verschillende partijen werd gevraagd een voorstel in te leveren en toe te lichten.

Door een procedurefout was er even onduidelijkheid maar uiteindelijk kwam ‘Indebuurt033’ als winnaar uit de bus. Een organisatie waar Welzin, MEE en B&A in zitten. Dat was een flinke schok voor U Centraal, bestaande uit Ravelijn, SOVEE en Stadsring 51. Zij hadden de champagne al koud staan omdat zij dachten dat zij gewonnen hadden. De chaos leek compleet en heel Amersfoort schudde op haar grondvesten.

Er ontstond een flinke breuklijn in de stad. Mensen waren boos, verdrietig en teleurgesteld. Het betekende namelijk dat een aantal organisaties moest stoppen. Er werd gedreigd met een gerechtelijke procedure, maar deze week liet U Centraal weten dat ze geen rechtszaak gaan aanspannen in het belang van de stad. ‘Dit is onze laatste bijdrage aan een stevig welzijnswerk’, schreven ze in een advertentie. Ik heb daar wel bewondering voor, want bij een aardbeving van deze omvang is het belangrijk om de schade voor de inwoners zoveel mogelijk te beperken. U Centraal wenst Indebuurt033 zelfs veel succes met het inrichten van het welzijnswerk. Misschien bedoelen ze het wat cynisch, maar volgens mij heeft de nieuwe organisatie die steun wel nodig want het is me toch een klus. Buurtnetwerken, buurtbesturen, inwonersvertegenwoordigers, informatiepunten, wijkplannen. De ambities zijn torenhoog en die toren moet stevig gebouwd worden want voor je het weet stort hij weer in tijdens de naschokken en raakt de stad opnieuw verscheurd.
Inmiddels hebben honderden mensen gesolliciteerd bij Indebuurt033 en ik hoop dat alle kennis die aanwezig was binnen andere organisaties nu bij deze organisatie terecht is gekomen. Wel ben ik benieuwd of we uiteindelijk, wanneer het stof is neergedaald, zullen weten hoeveel mensen hun baan zijn kwijtgeraakt. Zij hoeven zich in ieder geval niet te vervelen; Indebuurt033 is nog op zoek naar vrijwilligers en die oud-professionals kennen het welzijnswerk als geen ander. Betere vrijwilligers kun je je niet wensen toch?

In de War

Wat een deceptie! Het kostte mij een paar glazen wijn om mijn hartslag weer normaal te krijgen en echt lekker geslapen heb ik niet. Wat zo’n avond lokale politiek al niet met je doet!

We waren nog hoopvol toen we in optocht van De War naar het stadhuis liepen.
Een optocht voor de broedplaats waar ondermeer kunst, theater en wetenschap bij elkaar komen. Jarenlang is er door creatieve geesten veel tijd geïnvesteerd in deze plek, maar de gemeente verkocht het aan een projectontwikkelaar. In de hoop het tij te keren hadden honderden mensen zich verzameld op het plein voor het gemeentehuis. Van Lois van zes tot Atze van 87. Van betrokken burgers tot Amersfoortse kunstenaars. In de war, enthousiast en gemotiveerd.
Eigenlijk vraag ik me achteraf af waarom. Ik heb niet het idee dat veel raadsleden écht geïnteresseerd waren in onze boodschap: “De War moet blijven”. Zijn de wethouders eigenlijk wel in gesprek gegaan met de mensen op het plein of hebben ze op de wc zitten wachten tot ze veilig binnendoor naar de raadzaal konden? Hans Buijtelaar kwam daar als laatste binnen. Liep met zijn neus in de lucht richting wethouder Bertien Houwing. Die is van cultuur en participatie maar straalde uit dat ze liever niets te maken had met De War.
Ik hoopte op een duidelijk verhaal, maar als leek was het niet te volgen. Het voelde een beetje als de wiskundeles op de middelbare school. Ik deed mijn best, maar begreep er geen zak van.
De Amersfoortse politiek heeft namelijk haar mond vol over burgerinitiatieven, cultureel ondernemerschap en maatschappelijk draagvlak, maar als puntje bij paaltje komt kiezen ze toch voor het grote geld. Er gebeuren zulke wonderlijke dingen op het stadhuis die voor de gewone man niet te bevatten zijn. Het lijkt alsof de politici er vooral voor zichzelf zitten in plaats van voor de inwoners. Een raadsvergadering is als een slecht toneelstuk. De publieke tribune zat stampvol maar uiteindelijk konden we vertrekken met loze beloftes. Teleurgesteld ging ik naar huis en terwijl ik aan de wijn zat is de Westelijke Rondweg er ook nog even doorgedrukt. Buijtelaar kwam, zag en overwon. Hij sliep die avond vast niet op zijn buik…