Horen, zien en…. opschrijven

“Echt, ze zochten een rode Skoda en ik zag hem zo langsrijden”, zei een mevrouw met een plastic muts op haar hoofd. “Heb je toen de politie gebeld?” vroeg een vrouw naast haar. “Nee, die reed er al achteraan. Trouwens, gisteren zochten ze een groene auto want er zou een vrouw ontvoerd zijn”. “Ja, was gewoon een echtelijke ruzie”, vulde de derde dame aan.

Ik lig in het zwembad van Sauna Soesterberg en het lijkt wel een soort toneelstukje voor me. Vijf vrouwen van een jaar of zestig liggen lekker te kletsen in het water. Ze hebben het over Burgernet en over dat iedereen weer andere berichten doorkrijgt “Het ligt er maar aan in welk gebied je zit”. Even later hoor ik ze in discussie gaan over een Hammam-behandeling. “Ik vond het echt tegenvallen…. vreselijk was het. Je moest je onderbroek aanhouden daar”. De vrouw die dit zegt tettert al de hele tijd boven de rest uit en ze komt niet erg sympathiek over. “Nou, wij zullen het gewoon wel meemaken straks”, zegt een andere vrouw terwijl ze toch iets teleurgesteld klinkt”. 

 Ik dobber nog wat rond en vang een flard op van een gesprek tussen een moeder en dochter. Dat ze moeder en dochter waren dacht ik al eerder te zien aan de identieke lichaamsvormen, maar ik weet het nu ook zeker door het gesprek dat ze samen voeren; “Het was zo leuk, ik zie het nog voor me; jij was 1 jaar geworden en tante Conny kwam langs. Ze woonde toen nog in de Van Oldenbarnevelt-straat”. Inmiddels zwemmen de dames van me weg en hoor ik ze even niet. Later hoor ik nog een stuk van hun gesprek; “Aan de telefoon is ze wel aardig, maar toen ze laatst langs kwam dacht ik, nou…die hoef ik niet zo vaak over de vloer te hebben.”  Gezellig die twee, ik hoor ze praten over verschillende familieleden. Opa en papa komen langs in het gesprek en even later hoor ik de moeder zeggen; “Ja meis, het is een bijzonder gecompliceerde familie, die familie van ons….”. 

Heerlijk vind ik dat, stiekem luisteren naar andermans gesprekken. Ik vul dan van alles in. Zo denk ik dat de vrouw die zo tettert geen makkelijk mens is en dat de dames binnenkort vast een keer slaande ruzie krijgen. Even later zie ik de vriendinnen die wel een Hammam-behandeling krijgen zitten voor de ruimte waar ze de behandeling zo zullen ondergaan. Die gaan daar vast zitten smoezen over de tetterende vrouw. In mijn gedachten zie ik de één al tegen de ander zeggen; “ Volgende keer gaan we gewoon samen, zonder Mien”.

Spoffin 2013

 

“Je mist meer dan je meemaakt, helemaal niet erg”. Een bekende uitspraak van de inmiddels overleden schrijver Martin Bril. Een tekst die vandaag bij mij boven kwam tijdens het plannen van de acts van Spoffin die ik met mijn kinderen wilde zien. Om eerlijk te zijn; ik vond het niet èrg, maar wel heel jàmmer dat ik een keuze moest maken.

Spoffin 2013 begon bij ons gisteren met  “Blaas of Glory”, een Heavy Metal Marching Band die klassiekers speelden. Hilarisch om die mannen gekleed te zien in hun veel te strakke leggings en om hun serieuze gezichten te bekijken onder de foeilelijke pruiken die ze op hadden. Vervolgens zagen we acrobatiek van manoAmano. Twee artiesten die een voorstelling hadden rondom en in een paal. Bizar hoe ze de zwaartekracht tartten en zich met grote snelheid van bovenaf lieten zakken met hun hoofd naar beneden. Gelukkig stopten ze op tijd. Helaas gooide de regen gisteravond roet in het eten en hadden we een uur voor niets gewacht op de Hof. De artiesten van ‘Compania de Circo’ konden niet spelen op een gladde, natte vloer. We zagen uiteindelijk nog het staartje van Manne Hanke & Matthias Romir die jongleerden met vuur.

 

Vandaag hebben we zitten kijken naar Circus Katoen. Twee jonge mensen met een heerlijke uitstraling. Fysiek acrobatisch theater over twee mensen die gaan samenwonen. Soms ontroerend, soms spannend en soms hilarisch.

Uiteindelijk konden we “De Gillende Keukenprins” nog zien. Er waren al veel voorstellingen van hem uitgevallen omdat zijn ‘keuken/muziekinstallatie’ het niet deed. Hij bakte een pannenkoek en de Hof zag er na afloop ongeveer uit zoals onze keuken nadat er pannenkoeken gebakken worden. Meel, lege eierschalen en bestek her en der.

Met een biertje voor mezelf en cola voor de kinderen sloten we Spoffin 2013 bij de fonteinbar af. Nu baal ik er een beetje van dat ik veel minder heb meegemaakt van het festival dan ik had gewild…… Maar ja. Het is inderdaad zoals Martin Bril al zei: ‘Je mist meer dan je meemaakt…..’

(foto’s gemaakt bij Circus Katoen)

Weekend

“Wauw…..”, dat was onze eerste indruk toen we huisje nr. 266 binnen kwamen. “Wat een luxe!” De kinderen renden meteen naar boven en steggelden over wie op welke kamer mocht slapen. Ik keek rond en zag dat ik helemaal geen handdoeken, thee-doek of wasmachine-tablet mee had hoeven nemen. En wat een heerlijkheid; de bedden waren al opgemaakt.  Het moge duidelijk zijn; ik ben niet gewend aan zulke luxe huisjes.

We zitten in een huis van Landal Greenparks in Vaals, gewonnen via twitter. Daar werd een oproep gedaan door commercieel directeur Bas Hoogland. Hij was op zoek naar bloggers die het leuk vonden om een weekendje naar Landal Greenparks te gaan in ruil voor een blog. Wat ik niet had verwacht; ik won! En zo komt het dat we nu in het Zuiden van Nederland zitten. Niet naast de deur en daarom extra leuk!

Het was wel een rit met hindernissen. Puck werd voor het eerst van haar leven wagenziek met alle gevolgen van dien en door files deden we er bijna drie en half uur over. Maar nu zijn we er. Genoeg te doen hier in de omgeving zien we al in de folders. Onze planning is om morgen naar het drie-landen-punt te gaan, daarna misschien even naar Aken. We gaan eten bij Victor, een oud-collega van Marcoen. Hij besloot een aantal jaar geleden een Cubaans restaurant te beginnen; laat dat nou op 5 km van ons huisje zijn. Daar moeten we natuurlijk naar toe! Verder denken we dat we zondag lekker gaan zwemmen en voordat we dan weer naar huis gaan, gaan we nog eten in het restaurant hier. Nu eerst een spelletje doen uit de spelletjesdoos die hier ook gewoon ligt en dan een wijntje, open haard aan, en genieten maar….

 

Dit is het uitzicht vanuit ons huisje. Mooi toch!

Vilsteren

“Kijk, hier zie je een afdruk…..en hier”, ik loop met Laas het pad langs de camping af. We zijn op Landgoed Vilsteren en zien de sporen van een ree. Marcoen vertelde dat hij daar een ree zag lopen toen hij een praatje maakte met een mede-kampeerder. Vilsteren; ons paradijs in Nederland. Gelegen tussen Dalfsen en Ommen. Als kind ging ik al naar deze camping, met mijn ouders, broer en zus. En nu ga ik al jaren met man en kinderen naar dezelfde plek. Het meertje is veel kleiner dan toen ik kind was, de plek waar wij dode padden en muizen begroeven weet ik nog precies. Veel heb je niet nodig op deze camping. Electriciteit is er niet. Wel veel herinneringen.

 

En nu zijn we hier samen met Laas, de negenjarige zoon van een vriendin. Pim en Laas zijn uren bezig met het maken van hun eigen wereld. Zand, houtjes, water….meer hebben ze niet nodig. Puck geniet van het water en gaat haar eigen gang.

Bijzonder hoe je na een paar uur de waan van de dag achter je laat. Geen gedachten meer over je werk, je ‘things to do lijstje’. Gewoon genieten van de kinderen die hele eigen werelden maken bij het strandje, genieten van een boek, genieten van het concert dat gegeven wordt door de vele vogels. Gewoon….genieten.

Eindelijk….

Twee dagen mooi weer en de knoppen aan de boom zijn alweer voorzichtig bladeren geworden.  Je ziet ze per dag groeien en dat doet me deugd; ik heb het namelijk wel gehad met deze lange koude winter.

De kinderen speelden vandaag in de tuin en waren elkaar aan het nat spatten met water. “Kon het maar elke dag zulk mooi weer zijn” verzuchtte Puck. En ik was het daar helemaal mee eens. Toen ik ruim twintig jaar geleden door Australië reisde wist ik het al; geef mij maar alle dagen zon. Of misschien nog beter; een maandje herfst omdat het dan zo lekker is wanneer je natgeregend binnen in een warm huis komt. Verder zien de bossen er zo mooi uit en ook is dit de periode waarin je lekker bij mensen naar binnen kunt gluren; het is vroeg donker, maar mensen doen de gordijnen nog niet dicht. Na die maand herfst mag er van mij een maand winter komen omdat het ook wel iets heeft, sneeuw en ijs. Liefst met een straalblauwe lucht, daar geniet ik best wel van.  Daarna wil ik een hele lange lente van zo’n vijf maanden omdat dan de natuur weer ontwaakt. En die andere vijf maanden wil ik graag een mooie zomer, niet zo’n kwakkelende, maar een goede zomer met gemiddels 25 graden en ’s nachts lekkere verkoelende buien. Maar goed, ik heb het niet voor het zeggen, anders zou het morgen echt geen 10 graden worden. Nee…. dan zou ik de temperaturen van gisteren en vandaag wel hebben herhaald. 

Nog even genieten

Het is begin september, maar vandaag kon het gelukkig nogl; genieten van het zonnetje en de behaaglijke temperatuur. Vijftien kilometers heb ik gefietst met in mijn achterhoofd; het kan voorlopig wel de laatste keer zijn dat we zulk lekker weer hebben. Dat vind ik jammer, want de lente en zomer zijn mijn favoriete seizoenen en ik kijk niet uit naar de herfst en de winter. Aan de andere kant; het hoort bij Nederland. Om de zomer af te sluiten hebben we vandaag met zijn vieren gebarbecued. Nog even genieten van de zon en het zomerse gevoel.

Vilsteren

Nog even een paar dagen er tussen uit. Ik had geen cliënten ingepland en Marcoen had nog geen klussen en…. het zou mooi weer worden. Daarom gingen we vrijdag richting “Landgoed Vilsteren”, een camping waar ik 35 jaar geleden ook al kwam. Gelegen tussen Ommen en Dalfsen, zonder electriciteit of afgebakende plaatsen, met een meertje. Eerst ging er een vriendinnetje van Puck mee, later kwam er een vriendje van Pim.

 

Waar ik zo van genoot; de geschiedenis herhaalt zich. Pim kwam vol verhalen terug na een tocht over de camping; hij had een kikker begraven en hij en zijn vrienden waren naar de ‘heilige boom’ geweest. Ook wij begroeven vroeger alle dode beesten die we tegenkwamen en ook wij speelden bij de boom. Als kind had ik het gevoel dat het meertje enorm groot was maar toen ik het een paar jaar geleden na een lange tijd weer zag kon ik me niet voorstellen dat het meer echt niet kleiner was geworden.

Mijn moeder kwam ook een dagje langs, voor haar ook een dag vol herinneringen. We liepen even naar het kerkje in het dorp, vijfendertig jaar geleden gingen we daar op zondag nog wel eens naar toe. We liepen langs de boerderij waar de familie Lotstra hun hond Arko vandaan hadden gehaald. Door het bos liepen we terug naar de vouwwagen. Ondertussen haalden we herinneringen op; mijn moeder vertelde me over de rijlessen die ze van mijn vader had gehad. Zij reed rondjes terwijl wij langs het zandpad stonden om haar aan te moedigen. Ik kan het me nog herinneren….

De afgelopen vier avonden stookten we in de BBQ een vuurtje met hout dat de kinderen overdag bijelkaar hadden gesprokkeld. Mijn vader had ons moeten zien, hij zou genoten hebben. Ik hoop dat mijn kinderen later zich deze vakanties ook kunnen herinneren. Wie weet gaan zij over dertig jaar wel met hun kinderen naar dit prachtige gebied, en kom ik Oma Nienke samen met Opa Marcoen een dagje op visite……

Meditatief moment

De weegschaal gaf een getal aan dat ik daar nog nooit eerder had gezien, en mijn strakke broek zit niet meer gewoon strak, nee…hij knelt mijn bloedsomloop af. Kortom; er moet meer gesport en minder gedronken en gegeten worden.

Drie weken geleden had ik mijn hardloopschoenen achter in de kast gezet, maar vanavond hoorde ik ze zachtjes schreeuwen; ‘haal ons eruit, haal ons eruit”. Mijn stoute schoenen dus maar aangetrokken, strak in mijn sportpak, muziek op mijn hoofd en gaan.

Dat viel nog niet mee. Na tien minuten dacht ik al “waarom doe ik dit”. Na twintig minuten dacht ik “ik wandel gewoon een klein stukje” en na dertig minuten dacht ik “ik heb zo weinig hardgelopen, laat ik nu nog maar wat verder wandelen”.  En dat bood mogelijkheden! Want wat zie je veel wanneer je rustig loopt.

Zo zag ik dat er enorm veel rotzooi op straat lag, vooral bij bushaltes en bankjes. Koffiebekers, patatzakken, bierblikjes… En het idee “Run voor Rotzooi” werd geboren. Iedereen die recreatief hardloopt en af en toe moet lopen neemt een vuilniszak mee en gooit onderweg de zooi die hij of zij tegenkomt erin. Voor elke zak vuilnis krijg je een medaille. Je kunt je familie ook vragen je te sponsoren, per zak, niet per kilometer.

Even later zag ik de volle maan groot boven Amersfoort hangen en ik realiseerde me wat een prachtig gezicht dat was. Bijna surrealistisch, zo mooi. En ik moest denken aan een nummer van de Dijk over de stand van de maan. Dat is het nummer dat we ook voor Pucks geboortekaartje hebben gebruikt.

Toen hoorde ik Ramses Shaffy op mijn ipod-shuffle.  “Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder” en ging ik eindelijk eens echt op de tekst letten; prachtig. Maar wat een waanzinnige stem had die man ook.

Even later zag ik twee jongens verliefd op een muurtje zitten, hun gefriemel hing op toen ik langsliep. Ze leken betrapt.

Kortom. Eigenlijk was het wel fijn, om niet in een hardlooptempo, maar in de meditatie-modus te wandelen. Wat wel vervelend was. Ik had tijd om naar mijn schoenen te kijken. Wat zijn die lelijk, maar ja…. Toen ik ze kocht hoorde ik het zinnetje dat ik zelf ook tegen mijn kinderen zeg wanneer ze schoenen kopen. “Ze moeten wel lekker zitten”. Maar jemig, die veters, die kleur….arghhh… De volgende keer toch maar weer hardlopen, dan vallen ze niet zo op.

 

 

 

Playmobil

Ik kan er zo van genieten. Af en toe haalt mijn zoon van tien zijn bak met playmobil naar beneden. Oude Grieken gaan de strijd aan met moderne politie-agenten. Draken vliegen over de boerderij. Paarden, geiten en katten leven vreedzaam naast elkaar. En sinds kort heeft hij ook een enge wolfshond met vlammend rode ogen in zijn bezit. Ondertussen verzint mijn zoon de wildste verhalen. Niet alleen in zijn hoofd. Psssssstttttt……. Fieuwwww…….. Grraaauwww . Fijn dat hij niet alleen van computerspelletjes houdt maar dat hij zich ook volop op zijn playmobil kan storten. De geluiden neem ik daarbij voor lief.