Cracker, barritas en chocola

,,Alsjeblieft, een pakketje voor u.” Voor me staat een jonge vrouw naast haar bakfiets. Ze is fietskoerier. Haar wangen zijn rood van de inspanning. Ik neem de doos aan en mijn hart maakt een sprongetje. Voor mij! Van mijn werkgever. Een welkome verrassing tijdens deze nare, onrustige periode.

Even later sta ik met een schaar in de aanslag om de doos te openen. ,,Net als vroeger”, flitst het door mijn hoofd. Als kind was ik al dol op kerstpakketten. Ik stond er vaak met mijn neus bovenop wanneer mijn moeder de doos opende. Dat verwachtingsvolle gevoel! De hele familie stond er omheen, het was echt een momentje. In mijn herinnering zaten er altijd bakjes in van bladerdeeg, een blik ragout, bijzondere snacks die we zelf nooit kochten en een rollade. Het kerstpakket was echt een luxe in die tijd. Een mooie aanvulling voor de feestdagen. 

Ik zet mijn eigen pakket op tafel en doe de doos open. Wat ziet het er leuk uit! Het thema is ‘gezondheid’ want tussen de papiersnippers zie ik crackers, zonnebloempit-barritas, vitaminwater en een reep chocola. Er zit ook een goed afsluitbare lunchpot in waar we soep of yoghurt in kunnen doen voor als we ooit weer eens naar onze werkplek kunnen.

Ik lees dat het pakket is ingepakt door mensen die bij een sociale onderneming werken en een deel van de opbrengst naar een goed doel gaat. Dat is toch ook wel weer mooi. Het verbaast me hoe blij ik ben met dit pakket. Voorgaande jaren mocht ik iets bestellen via internet of konden we een cadeau uitzoeken op een kerstmarkt. Dat was leuk omdat je altijd thuis kwam met iets dat je lekker of leuk vond, maar dit pakket doet me veel meer. Het gaat niet eens zozeer om de inhoud, maar om het gebaar. De blijk van waardering. 

Er ligt ook een pakje met ansichtkaarten tussen de barritas en crackers. Met vragen erop. Een van de vragen is; ‘Wat wil jij dat anders gaat in 2021′.  Ik zucht en bijt een stuk chocola van de reep. Waar zal ik eens beginnen…

Uitmaken? Ik was er nooit goed in….

Ik kon er uren naar staren. Even loskomen van alles en genieten van de vlammen die steeds hun eigen weg zochten. Een kampvuur.  Het waren de mooiste momenten tijdens de vakantie. Een dag later rook je het nog in je kleding, heerlijk! Ook thuis brandde de open haard geregeld. Het bracht gezelligheid en warmte en was onlosmakelijk verbonden met een glas wijn en een toastje met kaas. Het had ook iets romantisch. Zo gaf ik mijn man ooit een pallet openhaardhout voor zijn verjaardag. Gewoon, omdat ik met dit symbolische cadeau het vuurtje letterlijk en figuurlijk wilde laten branden. En natuurlijk ook uit eigenbelang want ook ik genoot van die prachtige vlammen in de open haard.

Zo onbezorgd stoken als vroeger zal niet meer gaan. De gemeente Amersfoort wijst ons op de negatieve effecten van houtrook met de slogan “Hout stoken? Maak het toch uit!”  We moeten het uitmaken omdat het zoveel risico’s met zich meebrengt. Bij het opstoken van hout komen fijnstof en andere schadelijke stoffen vrij. Die veroorzaken problemen aan de luchtwegen, longen, hart en bloedvaten.

Tien jaar geleden was ik me hiervan nog niet bewust. Pas sinds een paar jaar ben ik op de hoogte van de gezondheidsrisico’s. Onze open haard heeft al tijden geen hout meer gezien en de vuurkorf wordt ook niet meer gebruikt, maar eerlijk is eerlijk; we barbecueën nog wel op houtskool. In de houtoven die mijn man van vrienden kreeg worden ook nog heerlijke gerechten bereid. Sinds kort hebben we ook een barbecue op gas. Die wordt steeds vaker gebruikt maar toch mis ik dan wel die typische rooksmaak.

We zijn dus al aan het afkicken, mijn man en ik. Maar helemaal stoppen lukt nog niet. Ik betrapte mezelf erop dat ik afgelopen week naar campings in Frankrijk zocht waar je een kampvuurtje mag maken. Dat blijft voor mij toch belangrijk. De laatste trekjes van een verslaving waar ik misschien wel nooit helemaal van af kom. Uitmaken. Ik ben er nooit goed in geweest.