Kopje Thee

Een paar weken geleden zat ik een kop thee te drinken toen Puck ineens vroeg: ,,Wat is jouw favoriete seizoen van het jaar?”. Ik keek verstoord op en antwoordde; de lente. Ik geniet enorm van het moment waarop de eerste zonnestralen weer warm genoeg zijn om lekker in de tuin te zitten. Uit de wind en in de zon”. Daarna vroeg ik haar waarom ze de vraag stelde. Ze antwoordde; staat op het theezakje. Ik had de vraag op het label dat aan het zakje zat niet eens gezien.

Hoe anders is het deze week. Bij elk kop thee kijk ik even op het label. “Wat is jouw favoriete sport” en “Kies je voor een stedentrip of een strandvakantie”. Vragen die kortgeleden nog gewoon waren maar waar ik nu toch anders naar kijk. Mijn favoriete sport is momenteel een rondje wandelen rond de stad, ’s avonds zodat ik niet teveel mensen tegenkom. En zowel stedentrips als strandvakanties zitten er voorlopig niet in.

Op de vraag ‘Wat is voor jou belangrijk in een relatie?’ kan ik wel antwoord geven: elkaar steunen en elkaar de ruimte geven. Dat laatste is momenteel niet altijd makkelijk. Ons huis is niet groot. We spreken aan het begin van de dag af wie waar mag zitten en de indeling hangt af van de plannen van die dag. Een vraag als ‘Wat is je favoriete herinnering’ staat ook ineens in een heel ander daglicht. Een paar weken geleden zou ik nog geantwoord hebben; het jaar backpakken in Australië. Nu denk ik aan een moment waarop ik met vriendinnen een wijntje dronk nadat we naar de film waren geweest.

“Wanneer heb je jezelf voor het laatst uitgedaagd”. Het antwoord daarop is makkelijk. De afgelopen twee weken. Het is een hele uitdaging om normaal te leven in deze rare tijd. Om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Om elkaar de ruimte te geven. Om niet naar mijn moeder te rijden om haar te knuffelen. Om vanuit huis te werken, terwijl mijn werk eigenlijk voornamelijk bestaat uit mensen ontmoeten.

De vragen zetten me aan het denken. Ik realiseer me hoe de wereld is veranderd. Hoe ik -met terugwerkende kracht- blij had moeten zijn met de dingen die zo vanzelfsprekend waren. Een soort herwaardering van de normale dingen in het leven. Ik hoop dat ik dat gevoel de rest van mijn leven vast kan houden.

Ik hout van jou

,,Wauw, wat een mooie vloer”, denk ik terwijl ik de trap afloop. Ik haal diep adem door mijn neus en ruik die milde houtgeur die ik vroeger ook rook bij jou in de werkplaats. In de keuken zet ik koffie en als die klaar is ga ik op de bank zitten en kijk nog eens goed rond. Boven in de kast staat je foto. Gemaakt toen we in Vilsteren waren. De kinderen waren nog jong;  één en drie jaar waren ze. Mooie herinneringen…

Vandaag zou je 87 jaar geworden zijn. We missen je al negen jaar. Soms missen we je meer dan andere keren. De afgelopen weken heb ik juist weer veel aan je gedacht. We hadden een flink bouwproject hier in huize Enzofoort. Ik geloof niet in een hemel, maar hoop ergens toch dat je mee hebt kunnen kijken. Heb je meegekeken hoe je schoonzoon, zoon en kleinzoon aan het werk waren? Heb je gezien hoe hard ze hebben gewerkt om de oude vloer eruit te slopen? Heb je gezien hoe de balken rommelig en los in het zand lagen? Wat een puinhoop was het. En wat hebben ze hard gewerkt! Nieuwe balken, muurtjes slopen, zand uitgraven… Na vier lange dagen sjouwen, zagen, slopen, passen en meten was de vloer zover klaar dat de vakmensen het nieuwe houten parket er in konden leggen. Toen dat gebeurd was hebben we alle spullen weer teruggezet. En wat ziet het er gaaf uit!

Ik ben trots. Trots op mijn man die zoveel zelf heeft gedaan en die deze klus aan heeft gedurfd. Trots op mijn broer die ondanks het stof, waar hij flink allergisch voor is, toch is blijven helpen. Trots op mijn zoon die met zijn veertien jaar wel goed aangestuurd moest worden, maar die meer heeft geholpen dan ik ooit had durven dromen.Trots op vriend Sacha die geen moment heeft gedacht aan opgeven.

Pa, ik denk dat als je had kunnen meekijken dat jij ook enorm trots was geweest op je zonen en kleinzoon. En ik denk dat je blij bent dat het lelijke laminaat er eindelijk uit is. Toen we dat er in hebben gelegd heb je er nooit iets van gezegd, maar ik weet dat jij als timmerman het een onbegrijpelijke keus vond destijds. Maar goed. Nu was het tijd voor iets nieuws. Een nieuwe lente, een nieuwe vloer. En vanavond proost ik natuurlijk weer op je, op je verjaardag en op het leven….