Hangjongeren

Ik ben de hoek nog niet om of de wietlucht komt me al tegemoet. Nog voordat ik de jongeren zie, weet ik dat ze er staan. Het is donker en heeft net geregend. In de schemering zie ik zo’n vijf jongeren. Best intimiderend. Degene die het dichtstbij staat is minstens een kop groter dan ik ben.

Ik probeer soepel slalommend door het fietshekje te gaan en twijfel een kort moment. ,,Zo, hier ruikt het lekker ”, hoor ik mezelf zeggen. En ik meen het nog ook. Een paar jongens lachen wat en beamen het. Bijna wil ik weer vaart maken om naar mijn eigen schuurdeur te fietsen maar iets houdt me tegen. ,,Jongens, gezellig dat jullie hier staan maar zouden jullie de zooi straks gewoon weg willen gooien?” Ik weet niet wat me bezielt. Wat denk ik nou? Ik zie een sigaret oplichten. ,,Mevrouw….u heeft helemaal gelijk”, zegt een van de jongens. ,,We zullen er aan denken.” ,,Fijn” is mijn antwoord. ,,Prettige avond nog!” roep ik terwijl ik al een paar meter verder fiets. Ik ergerde me al tijden aan de zooi rondom de hangplek maar had er vooral thuis over gemopperd. Dat ik de jongeren rechtstreeks zou durven aanspreken had ik niet gedacht.

De volgende dag rijd ik langs hetzelfde fietshekje, maar de zooi ligt er nog steeds. Ik baal. Wat had ik nou eigenlijk verwacht?  Als er twee dagen later nog niets is veranderd besluit ik er zelf wat aan te doen. Ik pak een vuilniszak en loop door de poort. Ik schrik van de grote hoeveelheid rommel. Minstens tien wietzakjes, enorm veel plastic flesjes, lege koekverpakkingen, een kapotte mok en ander zwerfafval. Wanneer ik klaar ben hang ik een leeg vuilniszakje aan de horizontale stang van het fietshekje. Het verzamelde afval gooi ik in mijn container.

Twee dagen later weet ik niet wat ik zie; het vuilniszakje bij de hangplek zit vol. De grond eromheen is schoon.  Dat had ik niet verwacht. Ik neem de vuilniszak mee en wil hem in de kliko gooien maar ik ben te nieuwsgierig. Ik bekijk de inhoud. Ach gossie. Lege flesjes ice tea, wat sinasblikjes en… een leeg melkpak. Mijn moederhart stroomt over.

 

Knalzooi

Hoe sneu kun je zijn. Hoe stoer ben je wanneer je op het Eemplein tijdens de kermis nitraatbommen tussen het publiek gooit. Zou je dat vuurwerk ook naar je eigen broertje of zusje gooien? Zou je ook lachen wanneer je eigen oma wekenlang een harde piep in haar oor heeft omdat jij zo nodig de boel moest gaan verstieren? En ben je er trots op dat je het hebt verkloot voor een groot deel van de Amersfoorters? Ik begrijp er helemaal geen barst van. Eikels!

Nu ben ik sowieso al geen voorstander van particulier vuurwerk en na het incident woensdag op de kermis vind ik dat de gemeenteraad toch eens na moet denken over een vuurwerkverbod voor de hele stad. Niet dat je daardoor zulke idioten kan tegenhouden, maar gewoon om een statement te maken. Wat dat aangaat heeft Hiske Land het voorstel om meerdere vuurwerkvrije zones in te stellen net een dag te vroeg gedaan. Ik denk dat veel raadslieden zich nu achter de oren krabben en wellicht van gedachten veranderen. Ze vonden een vuurwerkvrije zone rondom het ziekenhuis voldoende.

Vuurwerk kost naast ergernis en gevaarlijke situaties zoals op het Eemplein ook nog eens veel geld. Een gemiddelde Nederlander geeft zo’n vijftig euro uit aan het vuurwerk. En die vuurpijlen, Romeinse kaarsen, grondbloemen en knallers zijn binnen een paar minuten afgestoken. Het zorgt niet alleen voor ah’s en oh’s maar ook voor overuren bij de ziekenhuizen in verband met brandwonden, afgerukte ledematen en oogletsel. Verder durven de stoerste honden de straat niet meer op en schieten katten onder de bank van angst. Mensen met astma kunnen rondom de jaarwisseling beter binnenblijven en dat geldt ook voor hartpatiënten die zich rot schrikken als groepen jongeren een duizendklapper naast hun fiets laten ontploffen.

En dan dat afval dat er achter blijft.Toen ik vorige jaar via de facebookpagina van de wijk Kruiskamp mijn medebuurtgenoten opriep om hun eigen vuurwerkafval op te ruimen kreeg ik echt van alles naar mijn hoofd geslingerd: ,,Rot op naar Verwegistan”, en ,,Ga zelf vegen, trut.” Dat ik al menigmaal mijn straatje had schoongeveegd was sommige van mijn buurtgenoten ontgaan.
Al met al genoeg argumenten om vuurwerk voor particulieren te verbieden. Het liefst nog voor de jaarwisseling!