Atze

Een blik op de klok. Kwart over negen. Eigenlijk ligt er nog een was op mij te wachten. Terwijl ik naar de deur loop zie ik in de schemering zijn rimpelige gezicht. Mijn buurman Atze. Ik doe de deur open en stap achteruit om hem binnen te laten. Meteen begint hij te vertellen.‘Ik wil je even de foto’s laten zien van zaterdag.’ Ik loop voor hem uit de kamer in en schuif een stoel naar achteren zodat hij kan zitten. In eenzelfde beweging loop ik door naar de kast. ‘Wijntje?’ vraag ik. Het is een retorische vraag, natuurlijk wil hij een wijntje.

Nog voordat ik met twee glazen en de fles aan tafel kan schuiven legt hij de foto’s voor mij neer. Ik herken de foto’s, heb ze al gezien op Facebook. Zijn kleindochter had ze eerder die dag gepost maar ik veins nieuwsgierigheid. ’Kijk, hier zit ik naast de burgemeester in de koets’. Trots straalt uit al zijn poriën. Zijn blauwe ogen twinkelen en zijn grijze snor doet mee. 87 jaar is hij al. Maar wat een kracht!  Met zijn mouwloze zwarte leren jasje over zijn donkerrode overhemd ziet hij er uit als een artiest, als een kunstenaar. Sterker nog. Hij ís een artiest, een kunstenaar. Op één van de foto’s is de sculptuur te zien die hij heeft gemaakt. Een beeld van lichamen, mooi vormgegeven. “Ik was eigenlijk al een beetje vergeten dat ik dit had gemaakt”. Hij strijkt met zijn hand door zijn grijze haar.

Terwijl ik de wijn inschenk en de foto’s bekijk werp ik een blik op Atze. Eén en al glimlach op zijn gezicht. Wat is hij trots. Trots op erkenning na al die jaren, trots op het feit dat er speciaal een koets voor hem van stal is gehaald om hem vijftig jaar na dato rond te rijden. Vandaag voelde hij zich bijzonder. Mijn buurman mocht zijn eigen -pas gerestaureerde- beeld opnieuw onthullen. Atze kijkt me aan terwijl hij zijn glas omhoog houdt. Zijn grote stevige hand houdt het ranke voetje van het wijnglas vast. Ik heb het gevoel alsof hij die ter plekke kan verpulveren. “Proost!”, zegt hij terwijl hij mij blij aankijkt. Met zijn andere hand pakt hij mijn hand en knijpt er even in. Mijn glas tikt tegen het zijne. Wat houd ik toch van deze man.

 

 

Digibeet? Digibeter!

“Toen moest ik zo’n balkje naar beneden krijgen en eerst lukte dat niet”, buurman Atze zit bij ons op de bank en vertelt hoe hij aan het worstelen was met het digitaal invullen van een formulier voor de belasting. “Even later drukte ik op een knopje en toen was alles weg! Het hele scherm was leeg…..”. Atze neemt een slokje van zijn wijn. “Uiteindelijk kon ik de pagina weer terugvinden. Ik weet helemaal niet hoe dat is gelukt, maar gelukkig kon ik verder. Maar ja, toen las ik dat ik mijn digicode moest invullen”. Een diepe zucht ontsnapt uit zijn keel. “De eerste keer stond er dat het niet het juiste wachtwoord was dus toen heb ik het nog maar een keer ingevuld. Na de tweede keer stond er dat ik het weer fout had gedaan en dat ik minstens een kwartier moest wachten tot ik opnieuw mijn wachtwoord kon intikken. Nou, toen heb ik maar een appeltje gegeten, samen met Basje de cavia”. Marcoen en ik kunnen onze lach niet onderdrukken. Wat een prachtig verhaal. Atze die bijna niets begrijpt van computers doet het toch maar mooi helemaal zelf. Hij vertelt nog meer; over hoe hij steeds meer ging zweten en dat hij iets had gedownload, maar dat hij eigenlijk helemaal niet wist wat dat nou inhield. Hij vertelde dat hij snel alle getallen op een papier had geschreven voor het geval het toch mis zou gaan en dat hij zich ineens herinnerde dat bij het wachtwoord nog een punt moest. “En uiteindelijk is het gewoon gelukt!”. Atze straalt van trots. “Nadat ik klaar was ging ik koffie drinken bij mijn dochter en heb meteen gezegd dat ik haar voortaan wel kon helpen. Ik draai er mijn hand niet meer voor om”. Atze kijkt ons olijk aan. Wij worden helemaal enthousiast; wat een topbuurman hebben we toch. 84 jaar, geen verstand van computers, maar toch doorzetten. Makkelijker kunnen ze het niet maken, maar voor Atze hoeft dat ook helemaal niet!