Een verjaardag in het kwadraat

27 januari 1976 

“Lang zullen ze leven, lang zullen ze leven, lang zullen ze leven in de gloria….” Ik sta als zevenjarig meisje naast mijn ouders. Op de platenspeler ligt een elpee die we vier keer per jaar tevoorschijn halen. Het kost altijd even moeite om de naald precies bij het begin van het liedje te zetten maar toen dat eenmaal was gelukt werd het volume harder gezet en is het tijd voor de jarigen om naar beneden te komen. Een kinderkoor zingt het verjaardagslied en mijn ouders en ik zingen mee. Ik hoor het gestommel al boven aan de trap. Ze zijn in aantocht! Eerst komt mijn zus Loes de kamer binnen en daarachter loopt Piet, mijn grote broer. Beiden nog in pyjama en met een grote glimlach op hun ietwat slaperige gezicht. Ik geef eerst Piet en daarna Loes een dikke zoen. De tafel is al gedekt en op de houten plankjes, die we als bordje gebruiken staan twee cadeautjes te wachten op de jarigen. Ze zijn geen tweeling, maar wel op dezelfde dag jarig. Toen mijn broer twee werd kreeg hij mijn zusje als verjaardagscadeautje. 

27 januari 2014

De tijd gaat best snel. Ik denk terug aan het jaar 1976; toen werd mijn broer twaalf en mijn zus werd tien. Dezelfde leeftijd als Pim en Puck nu. Ikzelf was bijna zeven.  Ik denk terug aan dat jaar omdat ik me nog kan herinneren dat mijn tante Doortje Adema vijftig werd. Het was een oudere zus van mijn vader en haar vijftigste verjaardag heeft diepe indruk op me gemaakt. Tenminste, genoeg indruk om me er nu nog iets van te herinneren. Ergens in mijn geheugen zie ik mijn tante in een ouderwetse groene jurk, we zongen met zijn allen ‘lang zal ze leven’ en ik vond haar destijds best al oud. 

Ik realiseer me dat mijn broer Piet nu dezelfde leeftijd heeft bereikt. Hem vind ik helemaal niet oud overkomen en dat hij vandaag vijftig is geworden kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Binnenkort volgt Marcoen en over vijf jaar ben ik zelf zo ver. Ik ben benieuwd hoe Pim en Puck later terugkijken op deze periode. Vinden zij mensen van vijftig oud? Ik zal het hen morgen tijdens het ontbijt alvast eens heel voorzichtig vragen….

Herinneringen

Onderin de doos vind ik een stapel foto’s, ik wist niet eens meer dat ik ze had. Foto’s van Marcoen toen hij nog bij BNN werkte, schoolfoto’s van de kinderen, een foto van mij gemaakt bij Radio Gelderland, foto’s gemaakt op Terschelling en… een foto van mijn vader met de kinderen. 

Ik kijk eens goed naar de foto. Wat een prachtmoment! Puck zit bij Pake op schoot en Pim staat naast zijn stoel, ze hebben duidelijk ‘een onderonsje’. Pim schatert het uit en mijn vader grijnst. Tenminste….daar ga ik van uit want echt goed kun je het niet zien. Wanneer zal het zijn geweest? Ik denk dat Puck daar ongeveer een jaar was, dus de foto is waarschijnlijk gemaakt in de zomer van 2004. De lokatie weet ik nog precies; Vilsteren. Op de camping, waar wij met onze kinderen, en vroeger onze ouders met ons, graag komen. 

De foto’s liggen verspreid op de tafel. Uiteindelijk vind ik nog drie foto’s waar mijn vader op staat. Eentje is op dezelfde middag gemaakt als bovenstaande foto, een andere tijdens ons huwelijk in 2001. Verder is er nog een foto waarop mijn vader te zien is met een zuurstofslang in zijn neus. Ik kan me het moment niet herinneren en herken de lokatie ook niet. Wat jammer dat ik niet zoveel foto’s meer heb waar mijn vader op staat. Ik geloof dat Marcoen nog wel een paar op zijn computer heeft staan, maar die is nu niet thuis en op dit moment wil ik gewoon foto’s in mijn handen voelen. Ze oppakken, dichtbij mijn ogen brengen, ze bestuderen.

Ineens rollen de tranen over mijn wangen. Ik denk terug aan vandaag precies 7 jaar geleden; de dag dat mijn vader overleed. Ik denk aan de verschrikkelijke strijd de nacht ervoor. Ik voel nog zijn hand in mijn hand, terwijl ik zachtjes in zijn oor fluisterde; ‘ga maar Pa, het is goed zo’, maar hij kon ons die nacht nog niet loslaten. Ik denk aan zijn wijsvinger die hij vlak voor zijn overlijden nog in de lucht stak en ik hoor de stilte weer, nadat zijn zuurstofapparaat uit was gezet. Die oorverdovende stilte. Al zeven jaar…..

Robin Hood

‘Het is ze gelukt. Robin Hood en zijn mannen hebben het weer voor elkaar gekregen; De dorpelingen zijn bevrijd uit de kerkers van het kasteel en de ‘vogelvrijen’  zijn weggereden met zakken vol goud. Gisborn en de sherrif blijven ontredderd achter.’

Sinds een paar weken kijken Pim en ik via Netflix naar de serie Robin Hood. Een serie uit 2006, gemaakt door de BBC. Een aflevering duurt drie kwartier en we genieten beiden van de serie. Ik vind de humor erg leuk, Pim geniet vooral van de vechtpartijen en de mooie beelden. Ik hoop dat dit zo’n serie is die hij zich later nog herinnert, net zoals ik me nog de beelden van ‘Floris’ herinner. Ook zit ergens in mijn geheugen nog het begin van ‘Doctor Who’, ik zie dan een man met raar grijs haar voor me met een soort glazen bol waar rook uit kwam -of een soort hand?- en ondertussen hoorde ik spannende muziek. Eigenlijk is dat het enige dat ik me van die serie herinner, want ik denk dat ik te jong was en dat ik meestal naar bed moest.

Verder keek ik ook naar ‘Het kleine huis op de prairie‘ ,‘Black Beauty’ en ‘Pipo de Clown” . Zouden onze kinderen zulke herinneringen later ook hebben? Wij hadden destijds geen video-recorder, er waren maar drie netten en het duurde best nog een tijdje voor we kleurentelevisie hadden. We hadden nog geen computerspelletjes en gingen niet vaak naar de film, dus wat we zagen maakte ook echt indruk. 

Pim heeft ontdekt dat er drie seizoenen ‘Robin Hood’ zijn die elk uit 13 afleveringen bestaan. In totaal dus 39 delen. Dat zal hij zich vast wel herinneren later. Hoop ik.

 

05-05-05

Ik zie hem nog zitten. Mijn vader in de rolstoel die we geleend hadden bij Dierenpark Amersfoort.  Het was een mooie dag, ongeveer zoals vandaag. De zon scheen en we genoten van de beren, de olifanten en de stokstaartjes. Pim was drie, Puck één jaar. Mijn moeder liep achter de kinderwagen, ik achter mijn vaders rolstoel. Hij kon wel kleine stukjes lopen, maar dat kostte hem veel energie, vandaar dat we een rolstoel hadden geregeld. Het was een bijzondere dag waar we later met een fijn gevoel aan terug dachten. Nu acht jaar later denk ik er weer aan. Ik heb gekeken of ik foto’s terug kon vinden van die dag. Eentje zou toen gemaakt kunnen zijn; Pim die op een ‘olifant’ zit. Helemaal zeker weet ik het niet, we gingen wel vaker naar de dierentuin.

Ik zocht verder en kwam heel veel andere foto’s tegen. Puck als baby, Pim verkleed als ijsbeer, de kinderen met hun neefje en nichtjes…. Met verbazing kijk ik naar de foto’s. Wat zijn ze binnen korte tijd veranderd, die kinderen.

Het was moeilijk me los te rukken van mijn computer met al die herinneringen. Net toen ik af wilde gaan sluiten kwam ik onderstaande foto tegen. Ongeveer acht jaar geleden gemaakt, zo schat ik. Niet in de dierentuin, maar in Makkum, vlak bij Bolsward. Ook dit was zo’n mooi moment. Nu wel gevangen in een foto.