Regenboog

We waren er stil van. Wat een prachtig gezicht; een regenboog boven Hoogland West. Meneer Enzofoort stond stil en pakte zijn mobieltje om er foto’s van te nemen. De kleuren waren zo helder! Het leek even alsof er een God was die ons iets duidelijk wilde maken die zondagochtend.

Mijn hele leven heb ik wat gehad met regenbogen. In de jaren tachtig breide mijn moeder een hele lange sjaal in diezelfde felle kleuren. Toen was een regenboog nog gewoon een natuurverschijnsel.  Ik wist weinig van homo’s, transgenders en alle aanverwante zaken. Ja, ik had een nicht met een vriendin en een neef met een vriend. Dat was toen al geen big deal.

Maar nu, bijna veertig jaar later, komt de Nashville-verklaring uit de kast en SGP-voorman Van der Staaij ondertekende het pamflet. Niet heel bijzonder want hij staat er al jaren achter. Ergens waardeer ik Van der Staaij die achter zijn eigen idiote ideeën blijft staan, ondanks de kritiek. Vrijheid van meningsuiting toch? Maar wanneer een theologiedocent de ‘genderideologie’ vergelijkt met het gedachtengoed van de nazi’s, dan ga je echt te ver. Toen ik een petitie zag met een anti-Nashville verklaring tekende ik die dan ook meteen. De algehele verontwaardiging deed mij goed en mijn hart maakte een sprongetje toen ik de regenboogvlag zag hangen bij het stadhuis.

Maar als ik er over nadenk word ik verdrietig. Wat idioot dat we het nodig vinden om te laten zien dat we tegen de verklaring zijn. Het zou toch niet moeten hoeven! Wanneer ik nu mijn regenboogarmband draag is het bijna een statement. Eigenlijk is dat dieptriest.En als ik dan lees dat een predikant bidt voor de homoseksuelen en transgenders dan word ik pissig. Hij hoeft niet voor hen te bidden. Bid voor de kortzichtigheid van je eigen gemeenschap. Bid voor jezelf, dat je zelf maar verdraagzaam mag zijn. Als je bid voor homo’s en transgenders dan lijkt het alsof je boven hen staat, dat vind ik aanmatigend.

Wij zagen zondagochtend die prachtige regenboog. Licht dat uiteengaat in meerdere kleuren. Wat een diversiteit, wat een pracht! Van der Staaij zat op dat moment waarschijnlijk in de kerk. Met zijn ogen dicht. Blind voor de werkelijkheid buiten. Toch zonde!

 

Rondje Hoogland-West

De radiowekker geeft 8.09 aan, ik word langzaam wakker. Het is zondag, heerlijk…ik hoef niet te werken. Meneer Enzofoort komt met zijn hoofd om het hoekje van de slaapkamer. Hij is klaarwakker. ,,Gaan we nog?”, vraagt hij. Ik pers er een ‘ja’ uit en dwing mezelf op te staan. Slaapdronken loop ik naar beneden en ga rechtstreeks naar de badkamer. Ik weet dat het nu even doorbijten is, maar dat ik later op de dag blij ben dat ik het heb gedaan. Ik maak me klaar voor een ‘rondje Hoogland West’. Gewoon in wandeltempo.

Een jaar geleden zei meneer Enzofoort op een ochtend: ,,Ik heb een gek idee”. Ik verwachtte van alles, maar niet de vraag of ik zin had om voortaan op zondagochtend een eind te lopen door Hoogland West. Ik moest wel lachen, want wandelen was volgens mij geen grote hobby van meneer Enzofoort. Maar omdat ik dit een mooi alternatief vond voor hardlopen stemde ik toe en we hebben het al een jaar volgehouden.

We beginnen steevast bij het café De Plank aan de Coelhorsterweg. Via de Oude Weg lopen we door naar de Monseigneur van de Weteringstraat. Uiteindelijk komen we na zo’n drie en halve kilometer weer uit bij het café waar onze fiets staat. Niet te kort, niet te lang. Een prachtig landschap. We hebben de seizoenen zien wisselen; in de winter konden we de golfbaan zien liggen, in de zomer keken we naar de maïskolven. We zagen paarden, schapen, lama’s -ja echt- en af en toe een ree. We hadden tijd en rust om goede gesprekken te voeren, om te genieten van de natuur. Wij waren niet de enigen; menig sportieve stadgenoot deed hetzelfde rondje, maar dan in een hoger tempo.

Na afloop van ons tochtje haalden we verse broodjes en rond elf uur zaten we dan samen met Teun en Pien aan een uitgebreid ontbijt. Zo ook deze zondag. ,,Schat”, zeg ik, terwijl ik mijn eitje kapot tik ,,een jaar lang was het rondje Hoogland West prima, maar ik ben wel toe aan een nieuwe route. Wat denk je van rondje Amersfoort? Drie kilometer, ook wel beweegrondje genoemd.”. Meneer Enzofoort kijkt me aarzelend aan. Daar is het laatste woord nog niet over gezegd.

Lieve Romy

Sorry dat ik er niet bij was vandaag. Ik kon het niet. Ik kan een smoes verzinnen, maar die heb ik niet. Ik zag het gewoon niet zitten om naar Zandfoort aan de Eem te gaan. Het is normaal gesproken een prachtige lokatie daar niet van, maar ik kon het gewoon niet. Al die verdrietige gezichten, de tranen op de gezichten van allen die je dierbaar waren, al die verhalen over jou, over je leven. Ik kon het niet.

Weet je Romy. Ik heb je altijd al een bijzonder meisje gevonden. Je was geen doorsnee kind, dat bleek al gauw. Je had fantastische verhalen en hield er van om in het middelpunt te staan. Ik zie je nog staan tijdens de eindmusical van groep acht. Je straalde! En weet je nog, toen je samen met je klasgenoten de wijkkrant “Kruiskop” rondbracht? Je vertelde na afloop enthousiast dat je ergens had aangebeld omdat je zo nodig moest plassen. Je maakte er een hilarisch verhaal van. 

Vorige week zaterdagavond hoorde ik dat je was overleden, ik heb bijna de hele zondag aan je gedacht en mijn tranen zaten hoog. Ik schreef een blog over je, over wie je was en hoe je dood bent gegaan. Iemand was bang was dat mijn blog te hard zou overkomen en mailde me daarover. Ik heb het toen weggehaald want ik wilde niemand kwetsen, maar weet je, dood ís hard. Helemaal wanneer het gaat om een meisje zoals jij. Dertien jaar is geen leeftijd waarop je dood hoort te gaan, al helemaal niet na een astma-aanval.

Vandaag heb ik veel aan je gedacht, maar echt fysiek afscheid van je nemen kon ik niet. In plaats van naar je uitvaart te gaan ben ik een eind gaan lopen in Hoogland-West. Potverdorie Romy, je leven was intens maar veel te kort. Daar past maar één woord bij; Klote!