Kilometervreter

,Oh, nee. Daar ligt hij’. Ik pak de envelop van Stichting Marathon Amersfoort van de deurmat en scheur hem open. Mijn startnummer is 6176. 21 km Wandelen staat er met grote letters. Ik pak het bijbehorende boekje met het parcours erop. Eerst langs de Eem, dan door Hoogland West en via de Bunschoterstraat weer terug. Dat stuk heb ik wel eens eerder gelopen. Maar daarna is er nog een hele ronde langs Schothorst en Zielhorst. Ik kijk vertwijfeld naar de route en lees de begeleidende brief.

Het leek me zo leuk, een half jaar geleden. Hardlopen gaat niet meer, maar zo’n afstand wandelen leek mij ook een mooie uitdaging. Ik zou goede wandelschoenen aanschaffen, wekelijks het tempo opvoeren, wat vaker wandelingen maken die langer waren dan tien kilometer en mij goed voorbereiden op deze best wel lange wandeltocht.

Sinds mijn plan om de halve marathon te gaan wandelen heb ik nog maar vier keer de tien kilometer gehaald en daarna was ik altijd blij dat ik er weer was. De wandeling met vriendinnen gingen wel, maar in mijn eentje vond ik het al een stuk zwaarder. En dan de schoenenkwestie: ik heb nog steeds geen goede wandelschoenen gekocht en twijfel nu tussen mijn logge bergschoenen en simpele gympies. Beiden niet ideaal.

Ergens schaam ik me. In mijn vrienden- en kennissenkring zijn er mensen die de Nijmeegse Vierdaagse fluitend uitlopen. Er zijn sportieve vrienden die hun hand niet omdraaien voor een hardlooprondje van tien kilometer. Ik ken mensen die zondag de halve marathon rennen. Ik ken zelfs iemand die soms honderd kilometer wandelt. Voor de lol!

Maar ik twijfel nog steeds. Niet gaan voelt als een afgang. Wel gaan wordt misschien een afgang. Waarom wilde ik dit zo graag en hoe erg is het om iets dat je je voorneemt toch niet te doen? Want als ik begin; haal ik het dan wel?
Het is een geweldig sportief evenement en waanzinnig goed georganiseerd. Helaas heb ik het zelf niet zo goed geregeld. Ik kijk nog eens naar mijn startnummer en voel een onbestemd gevoel in mijn maag. Ik wens alle vijfduizend hardlopers en wandelaars zondag een hele mooie dag toe. Ik twijfel nog even verder.

Vuurtje stoken

Wanneer mijn vader mij als kind een knuffel gaf dan genoot ik. Van het vertrouwde gevoel, van zijn armen om me heen, maar ook van de heerlijke geur die in zijn blauwe schipperstrui hing. Een mengeling van zaagsel en rook. Zaagsel van het hout dat hij had bewerkt en rook uit het houtkacheltje in zijn schuur. Meestal zat er ook nog wat zaagsel aan zijn mouwen en soms ook in zijn verwarde haren.

Mijn hele leven heb ik genoten van de geur van verbrand hout. Eerst bij mijn vader in de schuur, later tijdens de vakanties. Samen met mijn broer en zus zocht ik naar droge takken in het bos. Mijn vader zorgde ervoor dat ervoor dat ’s avonds het kampvuur lang en hevig brandde. Uren kon ik kijken naar de vlammen die elkaar achterna leken te zitten. De verschillende kleuren, een blauwige gloed, soms meer rood of oranje. En als de vlammen verdwenen waren zag je de kooltjes nog gloeien. De volgende dag was er weinig meer over van dat mooie schouwspel.

De traditie werd voortgezet in ons eigen gezin. In onze tuin hakt meneer Enzofoort houtblokken in kleine stukjes en zorgt hij samen met Pien voor een mooi vuur in de openhaard. Zoon Teun, ook handig met takjes en lucifers, kookt tijdens vakanties soep boven zijn eigen kampvuur. En ik? Ik geniet van de warmte van het vuur en droom lekker weg.

Maar die droom wordt ruw verstoord sinds ik van alle kanten informatie krijg over hoe slecht houtrook wel niet is voor onze gezondheid. Dat is ook de reden waarom de kerstboomverbranding aan de Hamseweg in Hoogland niet meer doorgaat. De verbranding is te belastend voor het milieu en de luchtkwaliteit. De gemeente Amersfoort gaat een voorlichtingscampagne houden over de effecten van houtrook en een megagrote kerstboomverbranding staat natuurlijk haaks op zo’n campagne.

Ik snap het, maar vind het wel jammer. De lol van het fikkie stoken gaat er zo wel af. Meneer Enzofoort krijgt van mij geen pallet haardhout meer op zijn verjaardag. En onze kerstboom? Die gaat dit jaar waarschijnlijk voor de laatste keer in rook op. Niet op de Hamseweg, maar gewoon thuis. Afkicken kost tijd.

Verfrissend!

,,Wegwezen! Ze komen er aan.” Binnen een halve minuut hebben de jongeren hun badhanddoek gepakt, zitten ze op hun fiets of brommer en rijden ze nog nat van het water richting Soest. De fietsbrug bij de Malesluis ligt er weer rustig bij en de politie heeft het nakijken. Ergens snap ik die jongeren wel. Hoe gaaf is het om op een mooie zomerse dag met je vriendengroep de Eem te gebruiken als ultieme badplaats. Hoe stoer is het om met ware doodsverachting van de brug af te springen en hoe spannend is het om met zijn allen te vluchten voor de politie? Daar scoor je meisjes mee lijkt mij.

Maar het komt ook voor dat de politie niet komt opdagen en dan ligt het scheepvaartverkeer stil omdat het te gevaarlijk is de brug te openen. Een brugwachter die vanuit Weesp op afstand de brug bij de Malesluis moet bedienen helpt dan ook niet mee. De jongeren blijven doorgaan met duiken en de bootjes die er wel onderdoor kunnen durven niet te passeren omdat de jongeren van alle kanten naar beneden komen. Natuurlijk begrijp ik ook wel dat het vreselijk irritant is voor bijvoorbeeld de fietsboot wanneer je een uur voor de brug moet dobberen omdat de jongeren de brug hebben ingenomen. En natuurlijk is het gevaarlijk wanneer de waaghalzen zonder te kijken in het water springen of duiken. Je wilt toch niet meemaken dat er eentje ondersteboven op je roeiboot terecht komt of erger nog; bovenop je eigen hoofd. Toch… de politie erop afsturen zorgt volgens mij vooral voor een extra spanningselement.

De betrokken gemeenten, de provincie Utrecht, de politie en de brugwachters in Weesp houden topoverleg maar waar zijn de jongeren in dit verhaal? Ga in gesprek met de jongeren in plaats van dat je op hen jaagt. Stuur brugwachter Joop de Keijzer uit Amersfoort er op af en laat hem de jeugd op humoristische wijze vertellen waarom het zo link en vervelend is. Organiseer een wedstrijd “bommetje springen” van de brug. Verzin een creatieve oplossing! Natuurlijk staan de beste stuurlui aan wal maar If you can’t beat them, join them lijkt me hier toch wel op zijn plaats.

(PS. deze foto is niet van de brug waar wordt afgesprongen, maar het plezier van deze jongens tijdens Hoppop, komt wel overeen met de lol die de jongeren hebben die van de brug afspringen)