Hoppop versus Lepeltje

,,Kijk, dat is Aaron toen hij klein was”. Ik wijs op de foto een klein knulletje aan. Pien lacht verbaasd. ,,Echt?”. Ze trekt het fotoboek bijna uit mijn handen en bekijkt de foto van dichtbij.  Hoppop1990 staat er voorop het fotoboek. In meneer Enzofoort zijn familie is Hoppop inmiddels een begrip; omdat het familieweekend altijd in het Pinksterweekend gehouden wordt en de familienaam met ‘Hop’ begint kreeg het weekend al gauw deze geuzennaam. Iedereen mag naar Pinkpop maar wij hebben Hoppop.

Terwijl ik de boeken doorneem trekt de familiegeschiedenis aan mij voorbij. Enkele ooms en tantes zijn inmiddels overleden en bij sommige foto’s moet ik goed kijken om te zien welke volwassen neef er zo’n 30 jaar geleden in zijn luier rondliep. Familieweekend. Drie dagen met zijn allen in huisjes. Drie dagen eten, drinken en kletsen. Meestal lekker buiten in het zonnetje. Ooit waren er speurtochten, spelletjesmiddagen en bonte avonden. Dit jaar hebben we een gezamenlijke barbecue en eten we samen Limburgse vlaai omdat het de 35e Hoppop is.

Ik heb een haat-liefde-verhouding met dit weekend. Ergens koester ik de momenten met familie en vind ik het geweldig om iedereen weer te zien, maar soms heb ik behoefte aan een andere invulling van de Pinksterdagen. Terwijl mijn man en ik zondagavond lepeltje-lepeltje in ons bed lagen -het huisje was niet al te groot en dat gold zeker ook voor het bed- hadden we het over het komende jaar. ,,Eigenlijk wil ik graag een keertje naar Lepeltje Lepeltje”, zei meneer Enzofoort. Mijn hart maakte een sprongetje, want dat leek mij ook wel wat. Toen we vorig jaar thuiskwamen van Hoppop hoorden we van verschillende stadsgenoten dat het zo’n geweldig feest was geweest. Vrienden, buren en kennissen waren unaniem enthousiast.,,Het is net de parade qua sfeer”, zei de één. ,,Man, wat heb ik lopen smullen”, zei de ander. Tel daarbij op dat het zich in onze eigen stad en op loopafstand van ons huis afspeelt en de keuze lijkt snel gemaakt. Toch blijft het een dilemma; tijdens Hoppop hoeven we niet te schuifelen omdat het zo druk is en bij beide evenementen is er eten, drinken, live-muziek én goed gezelschap. Een moeilijke keuze. Ik ben er nog niet uit.

Hoppop 2013

“Waar gaan jullie heen?”, mijn collega kijkt me met een mengeling van verbazing en  verwarring aan.  “Hoppop”, antwoord ik, en ik vertel dat we jaarlijks met de familie van mijn man een familieweekend hebben. Altijd tijdens Pinksteren en in plaats van Pinkpop hebben wij Hoppop. Het gaat tenslotte om de familie Hopstaken.

Vorig jaar hadden we prachtig weer en gingen we met de vouwwagen, maar dit jaar waren de vooruitzichten zo slecht dat we het aanbod van mijn schoonouders om bij hen in de stacaravan te komen dankbaar aannamen. De kinderen hebben we amper gezien, die vermaakten zich met neefjes en nichtjes. Puck en Pim hebben het zwembad nog even uitgeprobeerd, maar het was toch echt te koud. Niet alleen de temperatuur boven water, ook de temperatuur van het water zelf was veel te laag.

 

Pim heeft zich verder vermaakt met stokken, pijlen, een zakmes en zijn neven. Gewoon een beetje chillen boven op een betonblok.

 

Op de terugweg vertelde Pim dat hij het weekend had ervaren als veel langer dan twee dagen. Hij vond het jammer dat het over was en dat het weer een jaar duurt voordat we weer naar Hoppop gaan. Puck was het met het laatste eens, maar zij vond de dagen juist supersnel omgegaan. Grappig, hoe ieder dat weer op een andere manier ervaart. Hoppop zit er op. Volgend jaar weer, maar dan hopelijk met meer familie en mooier weer!

HOPPOP

“Wat heb je gedaan? Hoppoppen? Wat is dat nou weer”. Mensen die mij al jaren kennen weten het inmiddels, maar nieuwe collega’s trekken hun wenkbrauwen nog altijd op als ze het horen. En steevast leg ik uit: We hebben jaarlijks tijdens Pinksteren een familieweekend met de Hopstakens. Mijn man zijn familie heet zo en omdat er ook al jaren het Pinkpop-festival is tijdens dat weekend  noemen wij het al jaren Hoppop. Snap je het nog?

Dit jaar waren we voor het eerst op een camping vlak bij Oosterhesselen. Een dorp dat ik nog ken vanuit mijn jeugd. Wij waren als gezin als enige met onze vouwwagen. De andere familieleden zaten in verschillende ‘chalets’ oftewel stacaravans. En op de velden tussen die ‘chalets’ brachten we uren door in het zonnetje. Het is leuk om elkaar in ieder geval 1x per jaar te ontmoeten en te zien hoe alle kinderen steeds groter, langer en slungeliger worden. Het is fijn om ’s avonds met een glaasje wijn bij te kletsen en eens over andere dingen te praten dan koetjes en kalfjes. Het is zwaar om ’s ochtendsvroeg wakker te worden van het gekwetter van de Hopstakens die niet alleen laat naar bed, maar ook vroeg eruit gaan. Dat was voor mij het enige minpuntje, want ook tijdens Hoppop heb ik last van mijn ochtendhumeur. Verder was het dit jaar prachtig weer en genoten we volop. Een paar van mijn neven waren samen met mijn zoon actief op een plas achter de camping. Wat mij en mijn gezin betreft; Volgend jaar weer. op