CEES

Daar lig je dan. Met je lievelingsvest aan. Je ogen dicht. Terwijl ik naar je kijk heb ik het gevoel dat ik je oogleden elk moment kan zien bewegen. Maar dat gebeurt niet. Je ligt stil. Je haar netjes gekamd. Je handen over elkaar heen gelegd boven op het laken.Naast je staat een stoel. Er branden kaarsjes. Je ziet er tevreden uit. Het is goed zo.

Vijfentachtig jaar heb je geleefd. Ik ken je pas sinds de laatste eenentwintig jaar. De vader van mijn man. De opa van mijn kinderen. Mijn schoonvader. We hebben samen veel meegemaakt. Onze kinderen zien opgroeien, gelachen, soms gehuild, verjaardagen gevierd, met de hele familie naar Hoppop gegaan, geborreld aan de ronde tafel. Vaak met een glaasje rode wijn.

Wat een cadeautje dat we vorige week zondag nog samen je verjaardag konden vieren en samen uit eten zijn gegaan. We waren er allemaal; Anneke, je vrouw, je kinderen, kleinkinderen en aanhang. De avond was bijzonder. Je kon niet alles volgen want soms ging het te snel,  maar hebt er wel van genoten. Net als wij. We hebben er zelfs nog een foto van, ons niet realiserend dat het de laatste foto zou zijn waar we allemaal op staan.

Maar nu is het klaar. Je was op. Het was tijd. In liefde loslaten heet dat. Van beide kanten. Ben blij dat je mijn schoonvader was!

 

Hoppop versus Lepeltje

,,Kijk, dat is Aaron toen hij klein was”. Ik wijs op de foto een klein knulletje aan. Pien lacht verbaasd. ,,Echt?”. Ze trekt het fotoboek bijna uit mijn handen en bekijkt de foto van dichtbij.  Hoppop1990 staat er voorop het fotoboek. In meneer Enzofoort zijn familie is Hoppop inmiddels een begrip; omdat het familieweekend altijd in het Pinksterweekend gehouden wordt en de familienaam met ‘Hop’ begint kreeg het weekend al gauw deze geuzennaam. Iedereen mag naar Pinkpop maar wij hebben Hoppop.

Terwijl ik de boeken doorneem trekt de familiegeschiedenis aan mij voorbij. Enkele ooms en tantes zijn inmiddels overleden en bij sommige foto’s moet ik goed kijken om te zien welke volwassen neef er zo’n 30 jaar geleden in zijn luier rondliep. Familieweekend. Drie dagen met zijn allen in huisjes. Drie dagen eten, drinken en kletsen. Meestal lekker buiten in het zonnetje. Ooit waren er speurtochten, spelletjesmiddagen en bonte avonden. Dit jaar hebben we een gezamenlijke barbecue en eten we samen Limburgse vlaai omdat het de 35e Hoppop is.

Ik heb een haat-liefde-verhouding met dit weekend. Ergens koester ik de momenten met familie en vind ik het geweldig om iedereen weer te zien, maar soms heb ik behoefte aan een andere invulling van de Pinksterdagen. Terwijl mijn man en ik zondagavond lepeltje-lepeltje in ons bed lagen -het huisje was niet al te groot en dat gold zeker ook voor het bed- hadden we het over het komende jaar. ,,Eigenlijk wil ik graag een keertje naar Lepeltje Lepeltje”, zei meneer Enzofoort. Mijn hart maakte een sprongetje, want dat leek mij ook wel wat. Toen we vorig jaar thuiskwamen van Hoppop hoorden we van verschillende stadsgenoten dat het zo’n geweldig feest was geweest. Vrienden, buren en kennissen waren unaniem enthousiast.,,Het is net de parade qua sfeer”, zei de één. ,,Man, wat heb ik lopen smullen”, zei de ander. Tel daarbij op dat het zich in onze eigen stad en op loopafstand van ons huis afspeelt en de keuze lijkt snel gemaakt. Toch blijft het een dilemma; tijdens Hoppop hoeven we niet te schuifelen omdat het zo druk is en bij beide evenementen is er eten, drinken, live-muziek én goed gezelschap. Een moeilijke keuze. Ik ben er nog niet uit.

Scheuren

Ik blik even terug op januari 2013. De scheurkalender met spreuken die we van Sinterklaas hadden gekregen hebben we in week twee van het jaar al weggegooid. Het leek een leuke kalender, maar de spreuken waren alles behalve inspirerend. Sterker nog; ze waren suf en saai. De BNN-scheurkalender die we op de deurmat vonden kon ons ook niet bekoren. We zijn daarvoor misschien inmiddels te oud, en de kinderen hadden er nog niets mee.Uiteindelijk werd het een “Fokke en Sukke” kalender. 

Na een paar weken kwamen we al tot de conclusie dat die toch niet zo leuk was als de Dirk Jan die we in 2012 hadden gehad. Dat kon je vooral merken aan het feit dat we soms een paar dagen niet hadden gescheurd. Daarom kregen we dit jaar van sinterklaas weer een Dirk Jan Scheurkalender. De kinderen zijn inmiddels op een leeftijd dat we de grapjes meestal niet meer uit hoeven leggen. Dat sommige grapjes niet voor kinderen bestemd zijn, daar moeten we maar mee leren leven; als het al te erg wordt kan ik altijd nog een blaadje voortijdig afscheuren. 

Vanaf morgen dus weer dagelijks een mopje van Dirk Jan. Vrolijkheid in huize Hopstaken.