Dilemma’s

Het wringt. Ik word er moe van. Dilemma’s in mijn hoofd. Ik kijk naar de wat kleurloze tuin. Het wordt wel tijd voor wat hangplanten, maar is dat nou noodzakelijk of is dat echt een luxe? En ga ik naar een tuincentrum of haal ik wat planten bij de supermarkt? Zal ik toch een keertje op afstand op kantoor afspreken met mijn collega of moeten we toch maar weer beeldbellen? En is het goed wanneer mijn driejarige buurjongetje gezellig naast me komt zitten terwijl ik voor op het bankje zit of moet ik hem toch wat meer op afstand houden?

De hele week moet ik keuzes maken waar ik normaal niet eens over na zou denken. Zijn er dilemma’s waar ik eigenlijk helemaal geen zin meer in heb. Ik heb behoefte aan meer bewegingsvrijheid maar vind het tegelijkertijd ook heel spannend om die vrijheid te nemen.

De eerste weken van de ‘lockdown’ was het niet zo moeilijk; thuisblijven was het devies. Ik kwam amper het huis uit. Maar naarmate de weken vorderen merk ik dat ik wat minder strikt zou willen zijn. En ik ben niet de enige zo te zien aan de rijen bij Ikea Amersfoort. Ik ben er zelf niet geweest, maar als Ikea en de bezoekers zich allemaal aan de regels van de RIVM hebben gehouden, wat is er dan mis mee? Waarom steigeren we wel wanneer mensen een ladekastje of servetten willen kopen en vinden we het minder erg wanneer er een rij voor de plaatselijke ijswinkel staat. Want hoe belangrijk zijn ijsjes?

Ooit zullen we weer terug moeten naar een ietwat normalere maatschappij. Dat het nooit meer wordt zoals het was is wel duidelijk, maar ergens moeten we ook leven. De een interpreteert de regels anders dan de ander. Misschien moeten we dat juist accepteren en elkaar minder de maat nemen. Het gaat er natuurlijk vooral om dat we ervoor zorgen dat er geen pieken op de IC terecht komen. Maar er is geen duidelijke, enige, juiste weg om de crisis te bestrijden.

Ondertussen gaat het maar door in mijn hoofd. Zo wil ik graag naar mijn moeder in Friesland maar ik ben bang haar te besmetten ook al voel ik mij niet ziek. Tegelijkertijd komt er wekelijks iemand haar huis schoonmaken. Wie van ons vormt het grootste risico?  Doodmoe word ik van die dilemma’s. Dat zal nog wel even zo blijven.

 

Rondje Roethof

 

Ze was me al opgevallen in haar crèmekleurige blouse, strakke zwarte rok, lange slanke benen en parmantige hoge hakken. Haar paardenstaart sportief door het gat in haar petje. Naast haar een jongeman met donkere krullen onder eenzelfde soort pet. Hij kijkt verliefd opzij.  Ik zit op één van de blauwe bankjes en kijk naar de lange rij voor mij. De jonge vrouw is aan de beurt. Ze buigt voorover en vraagt; ,,Heeft u ook suikervrij ijs in een hoorntje?”. Het antwoord hoor ik niet, maar even later loopt ze met een oubliehoorn in haar handen richting de Vermeerstraat. Haar vriend loopt trots naast haar.

Een ijsje van Roethof. Bekend in heel Amersfoort. In een tijd waarin we gewend zijn aan vele keuzes, is de keuze bij Roethof niet zo verrassend. Er is maar één soort ijs te koop; roomijs. Niet dat er niets te kiezen valt, want je kunt gaan voor wafels, oubliehoorns of ijsbekers van karton. Verder kun je kiezen voor nootjes of spikkels op het ijs en is er extra slagroom te koop.

Zelf ben ik niet zo dol op roomijs, maar met mijn gezin op de fiets naar Roethof vind ik geen straf. Terwijl meneer Enzofoort, Teun en Pien genieten van hun oubliehoorn kijk ik in het rond. In het kwartiertje dat we er zitten is er genoeg te zien. Het is een gaan en komen van mensen. Lopend, op de fiets en met de auto. Vanaf de Kersenbaan komt een stel van mijn eigen leeftijd aanlopen. Een paar meter daarachter hun puberzoon en zijn vriendinnetje. Tenminste, dat denk ik. De jongen heeft hetzelfde loopje als de man. Het meisje houdt zijn hand vast en kijkt met onwennige bambie-ogen in het rond. Zij komt hier vast voor het eerst. Haar toekomstige schoonvader kwam hier misschien als kind al.

Ik denk dat elke stad, dorp of buurt wel een Roethof heeft. Zo’n ijszaak waar in de zomermaanden mensen vanuit de hele omgeving naar toe komen om een ijsje te halen. Tijdens een lange lome dag even de benen strekken met een ijsje als beloning. Het wordt de komende week weer lekker weer. Geniet er van!