Dilemma’s

Het wringt. Ik word er moe van. Dilemma’s in mijn hoofd. Ik kijk naar de wat kleurloze tuin. Het wordt wel tijd voor wat hangplanten, maar is dat nou noodzakelijk of is dat echt een luxe? En ga ik naar een tuincentrum of haal ik wat planten bij de supermarkt? Zal ik toch een keertje op afstand op kantoor afspreken met mijn collega of moeten we toch maar weer beeldbellen? En is het goed wanneer mijn driejarige buurjongetje gezellig naast me komt zitten terwijl ik voor op het bankje zit of moet ik hem toch wat meer op afstand houden?

De hele week moet ik keuzes maken waar ik normaal niet eens over na zou denken. Zijn er dilemma’s waar ik eigenlijk helemaal geen zin meer in heb. Ik heb behoefte aan meer bewegingsvrijheid maar vind het tegelijkertijd ook heel spannend om die vrijheid te nemen.

De eerste weken van de ‘lockdown’ was het niet zo moeilijk; thuisblijven was het devies. Ik kwam amper het huis uit. Maar naarmate de weken vorderen merk ik dat ik wat minder strikt zou willen zijn. En ik ben niet de enige zo te zien aan de rijen bij Ikea Amersfoort. Ik ben er zelf niet geweest, maar als Ikea en de bezoekers zich allemaal aan de regels van de RIVM hebben gehouden, wat is er dan mis mee? Waarom steigeren we wel wanneer mensen een ladekastje of servetten willen kopen en vinden we het minder erg wanneer er een rij voor de plaatselijke ijswinkel staat. Want hoe belangrijk zijn ijsjes?

Ooit zullen we weer terug moeten naar een ietwat normalere maatschappij. Dat het nooit meer wordt zoals het was is wel duidelijk, maar ergens moeten we ook leven. De een interpreteert de regels anders dan de ander. Misschien moeten we dat juist accepteren en elkaar minder de maat nemen. Het gaat er natuurlijk vooral om dat we ervoor zorgen dat er geen pieken op de IC terecht komen. Maar er is geen duidelijke, enige, juiste weg om de crisis te bestrijden.

Ondertussen gaat het maar door in mijn hoofd. Zo wil ik graag naar mijn moeder in Friesland maar ik ben bang haar te besmetten ook al voel ik mij niet ziek. Tegelijkertijd komt er wekelijks iemand haar huis schoonmaken. Wie van ons vormt het grootste risico?  Doodmoe word ik van die dilemma’s. Dat zal nog wel even zo blijven.

 

Tålamod

Wat een rij mensen voor ons. Zouden die allemaal bonnen hebben gekregen omdat hun spullen ook te laat worden geleverd? We staan in de rij voor een maaltijd bij een woonwarenwinkel. We gaan uit eten tegen wil en dank want thuis hebben we geen keuken meer.
Omdat onze keuken van ellende uit elkaar viel zochten we een paar maanden geleden een nieuwe uit. Meneer Enzofoort belde een aannemer, de montage werd geregeld en alles verliep voorspoedig tot we een mailtje kregen. Onze keuken zou tien dagen later bezorgd worden dan we hadden afgesproken. De winkel ging in zee met een nieuwe transportpartner. Punt.

Erg onhandig, want de aannemer was al gepland om de ruimte klaar te maken voor de plaatsing en die aannemer konden we niet meer verzetten. Dat betekent dat we ruim drie weken zonder keuken zitten. Toen meneer Enzofoort aan de dame van de klantenservice had uitgelegd hoe onhandig het is wanneer je zo lang niet kunt koken terwijl je twee opgroeiende kinderen hebt kregen wij ter compensatie veertig maaltijdbonnen om te gaan eten bij de winkel. Teun en Pien waren er blij mee. Omdat onze keuken nu een soort bouwplaats is staan we in de rij voor een warme maaltijd.

Wel lekker, even uit de zooi. De afgelopen dagen liepen werkmannen in en uit. Werden er leidingen gelegd. Sleuven gefreesd. Puin afgevoerd. Het gaat om een piepkleine keuken van acht vierkante meter maar overal ligt stof. De halve woonkamer is omgebouwd. De koelkast staat er, het koffiezetapparaat kreeg een plek naast de tv en de inhoud van alle kastjes ligt in bakken. Ik kan niets meer vinden. Het is een puinhoop.

Morgen is het voorbereidend werk gedaan. Dan duurt het nog tien dagen voor de keuken bezorgd wordt. Daarna zitten we nog vijf dagen in een kamer vol dozen want zolang duurt het voordat de keuken daadwerkelijk geplaatst wordt. Ik zucht. De rij slinkt. Ik heb inmiddels genoeg tijd gehad om uit te rekenen dat we de komende weken meer dan vijfhonderd Zweedse balletjes kunnen bestellen. Liever wil ik een werkende keuken. We hebben kastjes van de serie Veddinge besteld, maar we hadden beter die uit de serie Tålamod kunnen kiezen. Dat betekent geduld. Veel geduld.

In een deuk

Het is echt waar; ik lig constant in een deuk. In mijn bed welteverstaan. Drie jaar geleden kochten we matrassen bij Ikea. Met van die mooie namen, die van mij heet  “Sultan Hagavik” en was medium qua hardheid. Marcoen had een stevig matras met een andere Zweedse naam.  Na een paar maanden vond ik het bed al een beetje tegenvallen, en na een jaar zat er al een flinke kuil in. Pas toen een vriendin van mij zei dat er 10 jaar garantie op de bedden zat bedachten we ons dat we er wel eens een mail aan zouden kunnen wagen. Met een foto daarbij waarop goed te zien was dat er een kuil in het matras zit.

En zo gebeurde het dat we gisteren bij Ikea kwamen om een nieuw matras uit te zoeken. Helaas was er geen vervangend matras met de juiste dikte en werd het een soort puzzel; als wij nu samen nieuwe bedden nemen, dan kan het oude matras van Marcoen naar Pim. Of als de kinderen nu een nieuw matras krijgen, dan moet ik nog een matras vinden van 22 cm hoogte. Of de kinderen krijgen een nieuw matras, wij kopen ook een nieuw matras, maar dan houden we weer een goed matras over. Kun je het nog volgen?

Ik begrijp niet waarom Ikea werkt met al die verschillende hoogtematen. Want als er een standaardhoogte zou zijn, dan was het geen probleem geweest; dan zou ik mijn matras gewoon omruilen. Je zou er toch slapeloze nachten van krijgen…….zucht.