Ik hoor het klepje van de brievenbus, gevolgd door een lichte plof. Er liggen weer kerstkaarten op de deurmat. Deze keer een rode envelop en vier witte. Ik herken het handschrift van een vriendin en lees de lieve woorden van een nichtje. Verder een kaartje van mijn buurman en van een oud-cliënte. Even later hangen de kaarten bij de andere kaartjes. Wel bijzonder, want de laatste tien jaar hebben mijn man en ik geen enkele kerstkaart verstuurd en toch krijgen we jaarlijks nog heel wat kaartjes binnen. Destijds hebben we besloten om rond Kerst geen kaarten te sturen maar een flink bedrag te storten op de rekening van een goed doel. In het verleden was dat vaak “Artsen zonder grenzen”. Vorig jaar ging het naar “Serious Request” en ook hebben we een keer een bedrag gestort op een rekening voor Rett-kinderen omdat een collega zijn dochter deze ziekte had. Dit jaar hebben we gekozen voor “WarChild” en ik hoop zelf dat het geld terecht komt bij de kinderen in Syrie. Ach, eigenlijk maakt het niet uit in welk land het geld terecht komt. Een kind hoort gewoon niet op te groeien in een land met oorlog.
Maar ik moet wel een bekentenis doen. Soms voel ik me toch een beetje schuldig dat ik geen kaartjes stuur. Want natuurlijk wil ik al mijn vrienden, familie, buren en kennissen de beste wensen sturen. Natuurlijk hoop ik voor hen dat 2013 een mooi jaar wordt, met veel gezondheid & inspiratie. Natuurlijk gun ik ook andere de fijne blik op een muur vol kaartjes. Maar wij doen dat dus via een andere weg…. al jaren!
enzofoort 