Kermis

Zes jaar was ik. Vol verlangen keek ik naar het lichtblauwe vliegtuigje. Daar wilde ik in. Mijn moeder kocht een ticket en daar ging ik. Na één rondje had ik al spijt. Terwijl ik hoog in de lucht ronddraaide zag ik mijn moeder naar mij zwaaien. Ik durfde niet terug te zwaaien. Mijn handen klemden zich om het stuur in een poging controle te houden. Wat voelde ik mij beroerd! Ik was blij toen het ritje afgelopen was en ik uit kon stappen. Terwijl ik met mijn moeder richting de suikerspinnen-kraam liep, voelde ik hoe het plein onder mij bewoog. Die dag hoefde ik geen zoetigheid.

Nu, ruim veertig jaar later, sta ik op de kermis op het Eemplein. Gek wel dat er zo weinig is veranderd. Nog steeds is er een spookhuis, kun je touwtje-trekken en ruik je de zoete geur van suikerspin. Nog steeds staan jongens zich uit te sloven voor hun leeftijdsgenootjes. De attracties zijn alleen groter, hebben meer knipperende lampjes en het geluid is harder dan in mijn herinnering. En er zijn camera’s om te zorgen dat onruststokers niet anoniem blijven.

De Booster draait met een enorme snelheid rond, als de driftige wijzers van een klok. Een groepje meiden gaat een paar keer over de kop terwijl ze zo’n vijftig meter de lucht in gaan. Het gegil van de dames is waarschijnlijk tot ver in de Kruiskamp te horen. Ik loop door. Bij de snoepkraam worden nog steeds zuurstokken en dropballen verkocht. Alleen is er nog veel meer keus dan veertig jaar geleden. De churros die ik ruik waren er toen nog niet.

Helemaal achteraan staan de vliegtuigjes. Ze zijn wat opgepimpt met lampjes en verschillende kleuren, maar ze werken nog hetzelfde. ,,Stuur naar beneden duwen, dan ga je omhoog” , zegt de medewerker door de microfoon. Het meisje dat beteuterd keek omdat alle andere kinderen wel omhoog gingen duwt haar stuur naar beneden en gaat de lucht in. De blijdschap straalt van haar gezicht. Een jongetje achter haar kijkt minder blij. Terwijl de vliegtuigjes vaart minderen stromen de tranen over zijn wangen. Zijn bleke huid neigt naar groen. We zijn veertig jaar verder. Er is weinig veranderd.

Knalzooi

Hoe sneu kun je zijn. Hoe stoer ben je wanneer je op het Eemplein tijdens de kermis nitraatbommen tussen het publiek gooit. Zou je dat vuurwerk ook naar je eigen broertje of zusje gooien? Zou je ook lachen wanneer je eigen oma wekenlang een harde piep in haar oor heeft omdat jij zo nodig de boel moest gaan verstieren? En ben je er trots op dat je het hebt verkloot voor een groot deel van de Amersfoorters? Ik begrijp er helemaal geen barst van. Eikels!

Nu ben ik sowieso al geen voorstander van particulier vuurwerk en na het incident woensdag op de kermis vind ik dat de gemeenteraad toch eens na moet denken over een vuurwerkverbod voor de hele stad. Niet dat je daardoor zulke idioten kan tegenhouden, maar gewoon om een statement te maken. Wat dat aangaat heeft Hiske Land het voorstel om meerdere vuurwerkvrije zones in te stellen net een dag te vroeg gedaan. Ik denk dat veel raadslieden zich nu achter de oren krabben en wellicht van gedachten veranderen. Ze vonden een vuurwerkvrije zone rondom het ziekenhuis voldoende.

Vuurwerk kost naast ergernis en gevaarlijke situaties zoals op het Eemplein ook nog eens veel geld. Een gemiddelde Nederlander geeft zo’n vijftig euro uit aan het vuurwerk. En die vuurpijlen, Romeinse kaarsen, grondbloemen en knallers zijn binnen een paar minuten afgestoken. Het zorgt niet alleen voor ah’s en oh’s maar ook voor overuren bij de ziekenhuizen in verband met brandwonden, afgerukte ledematen en oogletsel. Verder durven de stoerste honden de straat niet meer op en schieten katten onder de bank van angst. Mensen met astma kunnen rondom de jaarwisseling beter binnenblijven en dat geldt ook voor hartpatiënten die zich rot schrikken als groepen jongeren een duizendklapper naast hun fiets laten ontploffen.

En dan dat afval dat er achter blijft.Toen ik vorige jaar via de facebookpagina van de wijk Kruiskamp mijn medebuurtgenoten opriep om hun eigen vuurwerkafval op te ruimen kreeg ik echt van alles naar mijn hoofd geslingerd: ,,Rot op naar Verwegistan”, en ,,Ga zelf vegen, trut.” Dat ik al menigmaal mijn straatje had schoongeveegd was sommige van mijn buurtgenoten ontgaan.
Al met al genoeg argumenten om vuurwerk voor particulieren te verbieden. Het liefst nog voor de jaarwisseling!