Geen plaats

,,Hoe ga ik dit toch aanpakken”, wethouder Tigelaar kijkt op zijn wekker. Het is 3.14 uur en hij heeft nog maar een paar uur geslapen. Toen hij wakker werd dacht hij meteen weer aan de opdracht die hij kreeg van de gemeenteraad. Hij moet onderzoeken hoe de stad haar eigen inwoners voorrang kan geven wanneer ze op zoek zijn naar een huis.

De wachtlijst voor een sociale huurwoning loopt flink op. Soms moeten mensen tien jaar wachten. En het lijkt of steeds meer mensen die geen betaalbare woning kunnen vinden in Amsterdam of Utrecht hier hun heil zoeken. Daar moet wat aan gedaan worden en aangezien hij ‘wonen’ in zijn pakket heeft…

Tigelaar gaapt, gaat op zijn rug liggen en staart naar boven. Het is bijna Kerst. Hij denkt aan Jozef en de hoogzwangere Maria. Zij kwamen uit Nazareth en zochten een plekje in Bethlehem om daar de volkstelling bij te wonen. Daar werden ze niet heel hartelijk ontvangen. Ze hadden geen geld, hadden geen financiële binding met de stad en kregen geen voorrang. Tigelaar draait zich nog eens om en valt in een onrustige slaap.

Hij droomt dat er allemaal mensen voor het stadhuis staan die scanderen; ,,Wij willen wonen, wij willen wonen”. En -heel gek- naast al die mensen staan Maria en Jozef. Maria draagt haar kind Jezus in een draagzak op haar buik. Jozef staat achter haar op een grote kei en torent boven iedereen uit De actievoerder kijken naar de jonge ouders en laten merken dat ze niet welkom zijn. ,,Ik wacht al jaren, we willen hier geen vluchtelingen”, zegt een van de betogers. ,,Eigen volk eerst”, roept een ander.

Tigelaar wordt zwetend wakker. Het klinkt makkelijk, een systeem optuigen zodat Amersfoorters voorrang krijgen, maar in de praktijk wordt het nog een hele klus. Want wat is eerlijk en hoever ga je. Wie krijgen er voorrang en wie niet?

Het is 7.01 uur. Wethouder Tigelaar bedenkt hij dat het wel bijzonder is dat juist Jozef zo prominent in zijn droom is verschenen. De vader van Jezus is namelijk beschermheilige tegen woningnood. Dit moet een teken zijn! ,,Het komt vast goed”, bedenkt Tigelaar en opgelucht staat hij op. Dat Jozef ook patroon is van hopeloze zaken was hij even vergeten.

Sudoku

Het is net een soort sudoku. Zo’n puzzel waarbij je alle vakjes moet invullen met de getallen 1 tot en met 9 zonder te dubbelen. Zo zie ik de feestdagen ook. Je hebt een aantal feestdagen, dat zijn de vakjes. En je hebt familie en vrienden die je wil uitnodigen of die je wilt bezoeken, dat zijn de getallen.

Het invullen van mijn kerst-sudoku begon een paar weken geleden en ik stuitte meteen al op een paar logistieke problemen omdat het ene deel van mijn schoonfamilie alleen de eerste Kerstdag in het land is en het andere gezin juist alleen op de tweede kerstdag kan afspreken. Op dat moment was ik ook nog niet op de hoogte van de plannen van mijn eigen familie die ik toch ook wil zien voor het einde van het jaar.

Het belangrijkste vind ik dat mijn moeder en schoonmoeder niet alleen zijn tijdens de kerstdagen. Dat is volgens mij gelukt, maar het blijft een ingewikkelde puzzel. Ook omdat Pien en Teun moeten werken op eerste kerstdag en Pien druk is met de voorbereidingen van de circusvoorstelling ‘Ontspoord’ in de Lieve Vrouw in het laatste weekend van het jaar. Daardoor hebben we weinig uitwijkmogelijkheden.

Maar Ik mag beslist niet mopperen want ik weet dat ook het omgekeerde kan gelden. Dat je juist heel veel lege vakjes hebt en niet weet waar je heen kan om de feestdagen plezierig door te komen. Ik ben dan ook blij dat er in Amersfoort verschillende organisaties zijn die tijdens de feestdagen hun koks optrommelen om ervoor te zorgen dat niemand alleen hoeft te eten. Zo wordt er op de eerste kerstdag een kerstdiner geserveerd in het Meander en kun je op diezelfde dag in het Stadscafé aanschuiven voor een feestelijke maaltijd. Ook bij Bij Bosshardt en verschillende kerken staat de deur open.

Inmiddels heb ik onze familie-sudoku bijna af. Ik moet alleen nog weten vanaf welk tijdstip Teun zijn eetgasten moet bedienen en hoe laat Pien de vakken moet vullen in de supermarkt. Dan pas weet ik of het alleen koffie wordt bij mijn schoonmoeder of ook een kerstborrel. Een uitgebreid kerstdiner zit er voor ons in ieder geval niet in eerste kerstdag. Het wordt vast soep met broodjes. Ook goed!

Al jaren….

 

Ik hoor het klepje van de brievenbus, gevolgd door een lichte plof. Er liggen weer kerstkaarten op de deurmat. Deze keer een rode envelop en vier witte. Ik herken het handschrift van een vriendin en lees de lieve woorden van een nichtje. Verder een kaartje van mijn buurman en van een oud-cliënte. Even later hangen de kaarten bij de andere kaartjes. Wel bijzonder, want de laatste tien jaar hebben mijn man en ik geen enkele kerstkaart verstuurd en toch krijgen we jaarlijks nog heel wat kaartjes binnen. Destijds hebben we besloten om rond Kerst geen kaarten te sturen maar een flink bedrag te storten op de rekening van een goed doel. In het verleden was dat vaak “Artsen zonder grenzen”. Vorig jaar ging het naar “Serious Request” en ook hebben we een keer een bedrag gestort op een rekening voor Rett-kinderen omdat een collega zijn dochter deze ziekte had. Dit jaar hebben we gekozen voor “WarChild” en ik hoop zelf dat het geld terecht komt bij de kinderen in Syrie. Ach, eigenlijk maakt het niet uit in welk land het geld terecht komt. Een kind hoort gewoon niet op te groeien in een land met oorlog.

Maar ik moet wel een bekentenis doen. Soms voel ik me toch een beetje schuldig dat ik geen kaartjes stuur. Want natuurlijk wil ik al mijn vrienden, familie, buren en kennissen de beste wensen sturen. Natuurlijk hoop ik voor hen dat 2013 een mooi jaar wordt, met veel gezondheid & inspiratie. Natuurlijk gun ik ook andere de fijne blik op een muur vol kaartjes.  Maar wij doen dat dus via een andere weg….  al jaren!

Kerstengel

Dat had ik even niet verwacht toen ik thuiskwam uit mijn werk. De kerstboom stond al klaar en de drie dozen met kerstspullen stonden er naast. Puck had er nog niets uitgehaald, maar aan haar blik zag ik dat het niet al te lang meer moest duren. Eigenlijk had ik geen zin. Ik had dit woensdag willen doen, maar er zat niets anders op. De dozen werden uitgepakt en dochterlief heeft eigenhandig alle ballen en andere voorwerpen in de boom gehangen. Rode ballen, paarse ballen, groene ballen, voetballen, sneeuwmannen, je kunt het zo gek niet bedenken of ze hangen in onze boom. Hij lijkt dan ook in het niets op de bomen uit de VT-wonen of andere tijdschriften waarin mooie huiskamers te zien zijn, met stijlvolle meubels en dito kinderen. Onze boom is tenminste authentiek. Ik heb wel al voorzichtig aangekondigd dat we volgend jaar een boom doen in één of twee kleuren: zilver of/en rood. Moet ik wel zorgen dat de gekleurde ballen in een doos komen die we helemaal achterin zetten met als opschrift: “Niet openen”. Want al deze kitscherige kerstversiering weggooien wil ik niet; wie weet ga ik al die bonte ballen toch nog eens missen.

De lamp heb ik al wel versierd in rood met zilver….. Staat best mooi en stijlvol!