Keuzestress

,,Er kwamen bijna alleen jongens kijken”, dochter Pien trekt haar jas uit en ploft naast me op de bank. Ze komt net terug van de open avond op ‘t Hooghe Landt. ,,Ze kunnen het beter ‘onderzoek en ontwerpen’ noemen, dan komen er vast ook meer meiden op af.” Mijn dochter doet het Technasium en heeft toekomstige brugklassers enthousiast verteld over de opdrachten die ze krijgt voor dit vak.

Ik denk terug aan twee jaar geleden. Toen gingen wij zelf alle scholen af om te kijken welke middelbare school het beste bij haar zou passen. We fietsten van hot naar her.
Het Nieuwe Eemland deed ons denken aan Zweinstein van Harry Potter. De torentjes, de verschillende gebouwen, de sfeer. Pien werd er niet vrolijk van. Daarna mocht ze een les meedraaien op het Farel College. Ze had er enorm veel zin in. Toen ik haar op kwam halen en in de hal zat te wachten overviel mij een beklemmend gevoel. Ik besloot er niets over te zeggen want ik wilde Pien niet beïnvloeden. Toch was ik blij toen ze op de fiets naar huis al zei dat de school niets voor haar was omdat het zo ‘nevelig’ aanvoelde. Diezelfde avond gingen we naar ‘t Hooghe Landt. Ze stapte binnen en was meteen verkocht. Ze vond er een goede sfeer hangen.
Het is een hele klus, de schoolkeuze. Alles wordt uit de kast gehaald om de school zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Leerlingen lopen enthousiast rond. Maar ja, leerlingen die het geen leuke school vinden gaan natuurlijk niet op hun vrije avond de school promoten.

Laatst werd geopperd dat het misschien beter is wanneer kinderen pas rond hun veertiende naar de middelbare school gaan omdat ze dan beter weten wat ze willen en je op die leeftijd ook beter in kunt schatten welk niveau bij hen past. Ik denk dat dat inderdaad zo is. Voor Pien en Teun zou een paar jaar wachten niet zo gek zijn geweest. Hoewel, dan zouden we nu ook in de stress zitten over de schoolkeuze. Die hobbel hebben we al genomen. Teun moet dit jaar alleen beslissen welke vakken hij wil kiezen. Richting techniek of richting taal? Ik zou het wel weten.

Het ei is gelegd

,,Ik weet het, maar ik zeg het pas als we op de fiets naar huis zitten.” Pien kijkt ons samenzweerderig aan. We zijn op de open avond van ‘t Hooghe Landt, Pien zit nu in groep acht en moet een keuze maken. Waar wil ze de komende jaren naar toe? Het valt niet mee om te kiezen.

Zelf zat ik op een middelbare school in Bolsward en ik heb er de tijd van mijn leven gehad. Het was kleinschalig, iedereen kende elkaar en ik was vooral druk met de schoolkrant en het jaarlijkse cabaret. Dat er examens gehaald moesten worden kwam bij mij niet op de eerste plaats. Nu moet onze jongste kiezen en ik krijg er echt buikpijn van. Het is zo belangrijk dat een school bij je past. Het zijn toch de jaren waarin je de basis legt voor je verdere leven.

De eerste school die we bekeken was het Farel College. Tweetalig Onderwijs leek Pien wel wat en de excursies naar het buitenland die daarbij hoorden ook. Ik vond het allemaal prima klinken, maar had niet echt een héél goed gevoel bij deze school. Het sprankelde niet. Wat het was? Ik kon er mijn vinger niet op leggen. Vorige week was ‘Het Nieuwe Eemland’ aan de beurt. Een prachtige school bij de Stichtse Rotonde. Je zou denken dat Pien zo’n ‘Zweinsteinachtig’ gebouw helemaal het einde zou vinden, maar nee. Ze vond het te groot en te onsamenhangend. Dit werd hem niet. En nu ‘t Hooghe Landt.

Al bij binnenkomst heb ik een goed gevoel. Vrolijke leerlingen, een leuke indeling en er hangt een fijne sfeer. Maar goed, ík hoef niet te kiezen; dat moet Pien zelf doen. Wat vindt zij belangrijk? Gaat ze voor het tweetalige onderwijs en een -in mijn ogen-wat rustigere school, of kiest ze voor deze school waar cultuur hoog in het vaandel staat en waar ze volgens mij een heel gezellige tijd kan hebben?

Pas als we op de fiets zitten zegt ze stralend; ,,Ik weet het zeker; het wordt ‘t Hooghe Landt. Toen we naar binnen liepen wist ik het meteen; dit is het! ”. Zo moeder, zo dochter. Ik haal opgelucht adem. Onze Pien gaat naar de middelbare school. Een nieuwe fase.