Opvoeden is Topsport

,,Ik zou mijn kinderen nooit Ritalin geven”, zei een vriendin jaren geleden nadat we na veel wikken en wegen hadden besloten om onze kinderen dit medicijn te laten proberen. Teun en Pien hadden beiden de diagnose ADD gekregen en we hoopten dat deze medicatie zou zorgen voor rust in hun hoofd. Ze zijn beiden slim, maar door gebrek aan concentratie en een overdaad aan gedachten kwam dat er niet uit en dat frustreerde hen. Meneer Enzofoort en ik hadden er uitgebreid over nagedacht en het met de kinderen besproken. De opmerking van mijn vriendin sneed dan ook door mijn ziel. Het raakte me enorm want we waren niet over één nacht ijs gegaan en wilden het beste voor onze kinderen. Wat komen opmerkingen over je manier van opvoeden hard aan.

Als ouder doe je je best en ik vind het de grootste uitdaging van mijn leven; zorgen dat we de kinderen laten opgroeien tot fijne volwassenen. Teun en Pien zijn inmiddels aardig op weg. Beiden in de puberteit, met alle gevolgen van dien. Meneer Enzofoort weet goed hoe hij Teun moet benaderen en ik kan juist Pien goed helpen deze ingewikkelde jaren door te komen. Wel vraag ik me vaak af of we het goed doen. Straf geven we eigenlijk nooit. We zijn wel eens boos, maar er zitten geen echte consequenties aan vast. Meneer Enzofoort en ik gaan er van uit dat we meer bereiken door het gesprek aan te gaan met onze kinderen dan door hen te straffen. Maar of we daar goed aan doen? Verder vraag ik me af of ik niet te beschermend ben. Geven we Teun en Pien genoeg ruimte om zich te ontwikkelen? Stimuleren we ze voldoende? En laat ik ze voldoende los… In gesprek blijven met elkaar, dat vinden meneer Enzofoort en ik wel het allerbelangrijkste.

Inmiddels is gebleken dat Teun door het slikken van Ritalin goed door de lagere schoolperiode is gekomen. Hij veranderde van een kwetsbare jongen in een fijne puber. Voor Pien wogen de bijwerkingen vaak niet op tegen de voordelen. Nu kiezen ze voor medicijnen als ze het zelf nodig vinden. Opvoeden is topsport; het kan altijd nog beter maar meer dan je best kun je niet doen.

Brainstorm

Daar zitten ze dan, Puck en Greet, in het zonnetje achter in de tuin van Greet. Ze zijn aan het brainstormen. Het is een brainstormsessie over een nieuw te ontwikkelen training voor kinderen zoals Puck; een soort mindfulnesstraining speciaal voor kinderen.

“Als je ergens voor het eerst komt, waar denk je dan aan?” Greet kijkt verwachtingsvol naar Puck. “Eh…nou….”. Puck moet er nog even inkomen. Ze vind het moeilijk om antwoord te geven. “Puck, alle antwoorden zijn goed hoor!”, Greet spreekt haar bemoedigend toe. Naarmate de middag vordert gaat het steeds beter en komt Puck steeds meer los.

“Dank je voor je antwoorden Puck! Nu heb ik twee titels in mijn hoofd die bij de training zouden passen. Welke zou jij kiezen”  Greet noemt de twee verschillende titels en Puck kiest één van de twee uit. Dat gaat hem ook worden, Greet en Puck zijn het eens.

Het wordt een training voor kinderen die zich af en toe wat wiebelig voelen. Die onzeker zijn en dat uiten door zich terug te trekken of juist door heel hard te schreeuwen. Het moet toch heerlijk zijn om dan van Greet wat handvatten te krijgen. Hoe sta je letterlijk en figuurlijk stevig in je schoenen? Hoe trek je grenzen? Hoe durf je toch dingen te zeggen? Waar ligt je kracht? Als er iemand is die dat volgens mij bij kinderen kan bereiken is dat wel Greet. Niet zweverig of vaag, maar vanuit onderlinge kindermassage en oefeningen uit mindfulness en rots en water. Voeg daarbij spontane “Greet-acties” en je hebt een paar gezellige, zinvolle middagen. Binnenkort hebben we een foto-sessie voor de folder en de website van Greet. Kortom: wordt vervolgd. Voor wie nu alvast even wil kijken op de website: www.greetblok.nl

Zon, zee en boegbeeld

“Heb je zin om in eind September mee te gaan zeilen in het water rondom Corfu?”, dat vroeg een goede vriendin van me een paar maanden geleden. Ik hapte letterlijk naar adem en wist even niet wat ik zou antwoorden. “Denk er maar over na. Je hoeft alleen voor je eigen vliegticket en je maaltijden en zo te zorgen”. Mijn gedachten gingen alle kanten op; Hoe moet het dan met Marcoen en de kinderen, ik kan niet zeilen, kan ik wel weg van mijn werk, dan moet ik vliegen, durf ik eigenlijk wel…. Maar het sterkste gevoel was: Ja, ik wil! Het was op dat moment koud en nat buiten en ik zag de zon en blauwe lucht en zee al voor me. Ik heb niet meteen toegezegd, maar na overleg met Marcoen heb ik de knoop snel doorgehakt. 

Waarom ik vooral aarzelde was het feit dat ik mijn man en kinderen een week niet zal zien. Sinds ik kinderen heb ben ik af en toe een nachtje weggeweest maar dat was bij hoge uitzondering. Marcoen en ik zijn –toen Pim een jaar was- drie dagen naar het Oerolfestival geweest zonder Pim en ik weet nog hoe moeilijk ik dat vond. Toen we terugkwamen wilde hij het eerste half uur niets van ons weten en bleef hij bij oma Nelletje en Pake in de buurt. Ik was gewoon opgelucht toen hij na dat half uur weer naar ons lachte en weer contact zocht.

Nu ga ik dus een week weg voor mijn eigen plezier, genieten van zeilen, zon en goed gezelschap. Ik realiseer me ineens dat ik vaker gezeild heb dan ik dacht toen mijn vriendin me belde; als 10-jarige een weekendcursus in Friesland, met de examenklas van de middelbare school heb ik gezeild rondom de Waddeneilanden, met mijn beste vriendin een paar dagen bij de Whitsundays in Australië, een week in de wateren rondom Turkije toen ik zo’n 24 jaar was. Kortom; zeilervaring genoeg, hoewel een groot deel van het werk toen verzet werd door anderen. Ook nu zullen mijn vriendin en haar vriend het meeste werk verzetten. Ze hebben inmiddels hun ‘CWO2 Kajuitjacht zeilen’ gehaald dus dat komt wel goed; ik hoef alleen voor boegbeeld te spelen.

Met Marcoen en de kinderen komt het ook wel goed. Loslaten heet dat geloof ik. Energie opdoen voor wanneer ik terugkom, want dan gaat Marcoen een weekje weg en zal ik alle zeilen bij moeten zetten. Gelukkig weet ik tegen die tijd wel hoe ik dat aan moet pakken.

Moederdag 2034

“Denk je dat ze nog zullen komen?”. Ik kijk Marcoen aan die met zijn kopje thee voor zich op zijn iPad-air bezig is. “We doen toch niet aan moederdag… bromt hij”. Hij heeft gelijk; we doen niet aan moederdag. Toen de kinderen naar de middelbare school gingen hebben we het min of meer afgeschaft, maar zo af en toe komen de kinderen toch nog langs met een bos bloemen of wat chocola. “Weet je nog, die keer dat Puck dat mooie gedicht had gemaakt en Pim nog snel een van zijn oude zelfgemaakte stripboekjes pakte om aan mij te geven?” zeg ik. Marcoen kijkt even op van zijn iPad. “Toen waren ze negen en elf, denk ik. Ze zaten nog op de basisschool. Juf Beer zorgde er toen wel voor dat er een mooi gedicht werd gemaakt”.

Ik heb dat gedicht nog ergens liggen, tussen de andere knutselspullen die de kinderen destijds op school hadden gemaakt. Die goede oude tijd….. Rondom diezelfde periode wilde Jet Bussemakers, minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap ‘Moederdag’ nog afschaffen. Het was haar niet gelukt. Eigenlijk wel jammer, want als ze dat wel had gedaan had ik vandaag niet zo zitten te wachten op mijn dochter met haar man en kinderen en mijn zoon met zijn vriendin. Ik had eigenlijk wel iets verwacht, al was het maar een telefoontje. Ik kijk op de klok. “Die komen echt niet meer, het is al negen uur. Sem, Pien en Iris liggen al lang in bed”, zegt Marcoen zonder dat hij van zijn iPad-air opkijkt. Hij heeft gelijk. Ik schenk nog een kopje thee in en pak het taartje uit de koelkast. “Wil jij ook nog een stukje?” vraag ik aan Marcoen. Hij knikt. Ik slik met het gebak mijn tranen weg. Volgend jaar komen ze misschien wel, troost ik mezelf.

Ninja

“Nu ook in Amersfoort; The Iga Warrior Hattori Ninja Kindertraining” . Ik zag deze tekst zo’n 4 jaar geleden in onze huis-aan-huis-krant staan en besloot de advertentie uit de krant te scheuren. “Vanaf 8 jaar” stond er bij. Pim was destijds 7 en was erg timide in die periode, hij stond niet stevig in zijn schoenen en had moeite met de drukte op school. Ik prikte de advertentie op de balk boven mijn bureau en daar zag ik hem steeds weer hangen. Tegen de tijd dat Pim acht werd gaven wij hem op.  Achteraf is het een van de beste beste beslissingen geweest die we de afgelopen jaren hebben genomen. Pim, die moeite had met concentreren, vond de concentratie-oefeningen bij Sensei Graham helemaal niet zo moeilijk. Hij deed fanatiek mee en zijn houterige motoriek werd met de week soepeler. Pim stond steeds steviger in zijn schoenen en toen ik hem vandaag bij zijn examen zag voelde ik me heel erg blij. Wat een groei heeft onze zoon doorgemaakt. Niet alleen lichamelijk. Dat zijn vriendin kwam kijken gaf extra glans aan dit examen. Hij was dan ook supertrots op zijn 2^e oranje slip op zijn gele band.

 

Dochter Puck stond ook te stralen na afloop van het examen. Het was voor haar de eerste keer en zij heeft nu de witte band. Ook zij is het afgelopen jaar gegroeid. Niet alleen in de lengte, ze is ook veel minder kwetsbaar geworden. Ze durft te zeggen wat ze denkt en weet wanneer ze bepaalde dingen juist niet moet zeggen. Ze heeft vriendinnen waar ze mee kan lachen en is heerlijk ontspannen. Niet zoveel tranen meer en we horen haar vaak zingen. Kortom. Het gaat goed met de kids en vandaag realiseerde ik me dat weer tijdens het examen van “The Iga Warrior”.

Kin