Loslaten

Eén jaar was hij. Meneer Enzofoort en ik gingen een paar dagen naar het Oerolfestival. Teun bleef bij Pake en Oma. Ik durfde hem los te laten omdat ik wist dat hij goed werd opgevangen. Een grote stap voor mij. Een klein stapje voor Teun.

Ruim drie jaar later wapperden zijn haren in de wind. Voor het eerst op de fiets zonder zijwieltjes. Ik rende achter hem aan. Toen hij genoeg vaart had liet ik los. Teun reed wel in het gras zodat hij niet zo hard zou vallen wanneer hij uit zijn evenwicht zou raken. Zijn blik toen hij merkte dat hij kon fietsen was onbetaalbaar.

Tien jaar was hij. Hij reed voor mij op de fiets. Al lang zonder zijwieltjes, maar ook zonder handen aan het stuur. Ik had hem al een paar keer gewaarschuwd. Voelde me een zeur. Ik moest hem leren loslaten. Nog geen minuut later lag hij op de stenen. Zijn heup geschaafd, zijn ego kleiner dan de anderhalve meter die hij mat. Hij had losgelaten, maar het was fout gegaan.

Toen hij een jaar of elf was kwam de overbuurman naar me toe. Of ik Teun niet meer op het dak wilde laten spelen. Wat wij niet wisten was dat onze zoon af en toe op de nok van het dak zat. Zwaaiend met zijn houten zwaard alsof hij een stoere strijder was. Typisch Teun. Stel dat hij had losgelaten.

Hij was 14 en ging een week zeilen. Zijn tas had hij zelf ingepakt. Geen zoen bij het afscheid, maar een snel knikje en een ‘doei’. Ik moest hem loslaten. Na die week kwam hij anders terug. Ouder, sterker. Mooi om te zien. Ik was trots op mezelf en ik had het idee dat ik het best goed kon; loslaten.

Hij is bijna 17. We gaan binnenkort met zijn vieren op vakantie. Ik kijk deze week met andere ogen naar Teun. Juist deze week heb ik mij gerealiseerd dat je je kind niet overal voor kunt behoeden Zo kan je zoon denken dat hij de veilige weg bewandelt en wordt dat hem juist fataal. Valt hij en ben je er niet om hem op te vangen. Sta je met lege handen.

 

Leef het Leven!

Potverdorie. Ik lees dat vrienden en familie vandaag afscheid nemen van Koen. Morgen komt de huisarts en dan gaat Koen dood. Hoe dat moet zijn voor hem en zijn naasten kan ik me bijna niet voorstellen en dat komt vooral door Koen zijn leeftijd; 50 jaar…

Koen is een opvallende stadgenoot, ik zag hem voor het eerst toen hij op Koninginnedag in een prachtige outfit tussen de kraampjes liep met -volgens mij- zijn vrouw aan zijn zijde. Ze waren bijzonder geschminkt, liepen als een koning en koningin door de Bloemendalse-straat terwijl ze bellen aan het blazen waren. Het was bijna surrealistisch, er hing een sprookjesachtige sfeer om hen heen.

Ik wist toen overigens helemaal nog niet dat hij Koen, of eigenlijk -oorspronkelijk- Marcoen heette. Dat is niet de enige overeenkomst met mijn eigen Marcoen. Ze zijn beiden geboren in Breda en Koen is 50 jaar, Marcoen wordt 50 jaar.  Ze delen zelfs dezelfde doopnamen Cornelis Maria. Bij Marcoen komt daar nog ‘Frederik’ bij.

In mei hoorde Koen dat hij blaaskanker had en naast een blog waarin hij over zijn ziekte en zijn leven schrijft, heeft hij samen met zijn dochters Jip en Fee ook een voorstelling gemaakt. Half december hebben ze tijdens ‘Gluren bij de Buren‘  het stuk opgevoerd en de reacties waren overweldigend. Strekking van de voorstelling: “al ga je dood op je vijftigste, blijf tot de laatste minuut genieten en positief, zodat je met opgeheven hoofd je dierbaren achter kunt laten.” Begin januari stonden ze nog met het stuk in Breda en eigenlijk zouden ze woensdag zijn ‘kankermonoloog’ nogmaals op de planken brengen hier in Amersfoort. Ik had een kaartje bemachtigd, maar de voorstelling gaat niet door. Zijn leven stopt morgen. Koen, morgenavond open ik een bijzondere fles wijn en proost op jou en je gezin onder het motto “leef het leven!”

Een vriend van Koen beschreef de bijzondere manier waarop hij afscheid van Koen heeft genomen: http://cult.thepostonline.nl/2014/01/13/voorstelling-afgelast/