Een hele toer

,,Wat een prachtige bossen”, zucht koningin Máxima terwijl ze naar beneden kijkt. De helikopter vliegt via het westen richting het Eemplein waar de koninklijke familie door burgemeester Bolsius zal worden ontvangen. ,,Kom Amalia, leg je telefoon weg”, bromt koning Willem-Alexander vlak voordat ze daadwerkelijk landen. Amalia doet wat haar vader zegt en trekt haar blouse nog even recht. Terwijl ze uit de helikopter stappen houdt koningin Máxima haar hoed vast. De haren van de prinsessen wapperen alle kanten op. Het waait op het Eemplein. Weg zorgvuldig gekapte haren.

“I want to break free”, klinkt het vanuit de caravan van Dj Lubbertus. Terwijl hij liedjes draait van Corry Konings, Prince en Queen maakt hij een praatje met prinses Alexia. Máxima en Amalia schudden handen en koning Willem-Alexander loopt met Ariane richting Kunsthal KAdE.  Daar is een expositie te zien is van verschillende Amersfoortse kunstenaars. Van Piet Schopping tot Piet Mondriaan en alles wat daar tussen zit.

Na een bliksembezoek kunnen ze meteen in het toeristentreintje stappen dat speciaal voor deze gelegenheid goudkleurig gespoten is. Bij Stadsbrouwerij De Drie Ringen is een korte tussenstop. Daar krijgt Willem-Alexander een biertje aangeboden. Ze rijden door naar Halewijn op de Hof waar dichteres Nynke Geertsma naast haar muurgedicht staat. ,,Kom staak je sores, steek de draak met Joris….”, leest Willem-Alexander. Hij wil verder lezen maar wordt door zijn dochters meegetrokken richting het podium waar Diggy Dex samen met Paul de Munnik ‘laten we dansen’ inzet. Even later staat de hele koninklijke familie te swingen. Ook Bolsius doet een poging.

Ze eindigen hun tocht bij De Stier waar het een hels kabaal is. Toeterende buurtbewoners rijden rondjes. Máxima houdt haar vingers in haar oren. Burgemeester Bolsius probeert boven het lawaai uit te komen. ,,Dat zijn onze Turkse stadgenoten, die houden wel van een feestje!”

Een half uur later is het officiële gedeelte voorbij. Máxima schopt haar hoge hakken uit en pakt een paar sneakers uit een koffer. De meiden kleden zich om en koning Willem-Alexander verruilt zijn colbert voor een jasje met tulpen er op. Kort daarna begeeft de familie zich incognito tussen de feestende massa op de Bloemendalsestraat. Dat is tenslotte de plek waar je écht moet zijn op Koningsdag!

Oranje Boven

Wat een raar woord eigenlijk. Prinsjesdag. Bij dit woord denk ik vooral aan die drie broertjes die vroeger tijdens de aubade op Koninginnedag met elkaar liepen te dollen. Een van die broertjes is nu koning en las deze week de troonrede voor. Echt een goed verteller is hij niet en het lukt me nooit om echt te blijven luisteren, maar dit jaar hoorde ik toch een zin die me intrigeerde. “Leven we in Nederland wel voldoende met elkaar en niet te veel naast elkaar.” Ik liet die zin nog een paar keer nagalmen.

Met elkaar leven. Ik kijk naar Willem-Alexander en denk aan de afstand die tussen ons is. Onze leeftijd, huidskleur en opleiding komen wel overeen. Verder zijn we beiden gelukkig getrouwd, hebben kinderen en wonen in een fijn huis. Toch staat hij mijlenver van mij af, voel ik een soort weerstand. Dat heeft vooral te maken met het kapitaal van het Koninklijk Huis. Zoveel geld terwijl er in Nederland zoveel gezinnen zijn die nauwelijks hun hoofd boven water kunnen houden.

In Amersfoort groeien ruim vierduizend kinderen op in armoede. Vierduizend! Een deel van hen staat straks tijdens Koningsdag te zwaaien met een vlaggetje en kijkt vol bewondering naar de drie prinsessen die samen lopen te dollen. Voor die Amersfoortse kinderen is en blijft zo’n leven een sprookje. Zij krijgen niet zoals Amalia 275-duizend euro per jaar als ze achttien worden.  Zij krijgen -als ze al gaan studeren-  een dikke studieschuld die ze nog jaren moeten afbetalen. Die jongeren moeten op hun achttiende een bijbaantje nemen om hun ziektekostenverzekering te kunnen betalen. Ze staan nu al met 1-0 achter.

Ik denk weer aan de zin uit de Troonrede. “Leven we in Nederland wel voldoende met elkaar en niet teveel naast elkaar.” Wat betekent zo’n zin echt voor je als je jezelf geen voorstelling kunt maken van hoe anderen proberen te overleven. Als je zelf een van de redenen bent waardoor de kloof tussen arm en rijk steeds groter wordt. Als je letterlijk en figuurlijk hoog op een troon zit?  Dan blijf je naast elkaar leven en niet met elkaar. Dan blijf je het sprookje in stand houden. Bouw je luchtkastelen in plaats van bruggen.

Koninginnedag

Je lijkt wel een prinses! Zeg ik. Mijn vijfjarige buurmeisje kijkt me stralend aan. Ze draagt een roze jurkje en op haar hoofd draagt ze een plastic diadeem. Ze huppelt op haar lakschoentjes naar haar vriendinnetje die verderop in de straat woont. Een prinses zijn. Wat een aantrekkingskracht heeft dit op meisjes van die leeftijd. En ach, als ik eerlijk ben wilde ik dat vroeger zelf ook. Ik had weinig met prins Willem Alexander maar zag Constantijn wel als potentiele partner, hij had iets olijks, iets ondeugends. Wanneer ik zijn vriendinnetje zou worden zou ik wel mijn naam veranderen in Regina, één van mijn doopnamen. Nienke klonk natuurlijk veel te gewoon. Net als de naam Petra, dat was de roepnaam van Prinses Laurentien voordat ze zich aansloot bij de koninklijke familie. Uiteindelijk ging zij er met mijn prins vandoor.

Inmiddels kijk ik anders naar het koninklijk huis en heb ik ook mijn bedenkingen, maar vandaag vier ik toch met veel plezier Koningsdag. Koningsdag. Ik kan nog steeds niet aan die naam wennen. We vieren het al sinds 2014 maar voor mij blijft het Koninginnedag. Daarbij hoort een rondje over de Bloemendalsestraat, vandaag de leukste straat van Amersfoort. Met kleedjesmarkt, een kinderpodium en een DJ, alles georganiseerd door Stichting Gerbera. Aan het eind van de middag eet ik traditiegetrouw een hamburger, drink ik een biertje en proost ik op Willem Alexander, onze koning.

Hoe lang zal het nog duren voordat er weer een officiële Koninginnedag komt? Zou Willem Alexander doorgaan tot zijn vijfenzeventigste, net als zijn moeder? Tegen die tijd is Amalia tegen de veertig. En zou het dan uiteindelijk misschien KoninginneNdag worden?

Want wat zou het leuk zijn wanneer prinses Amalia later trouwt met een lieve vriendin. Dan heb je in eerste instantie twee prinsessen. Ik vraag me dan wel af of, wanneer Amalia haar vader opvolgt,  haar vriendin automatisch ook koningin wordt. Of krijg je dan een koningin en een prinses? Zeker is dat het een sprookjeshuwelijk wordt met veel aandacht vanuit de hele wereld. Ik mijmer nog even door. In gedachten zie ik ze al samen huppelen naar het altaar. Amalia met een fonkelende tiara. Haar toekomstige vrouw in roze jurk, met lakschoentjes.

 

 

 

 

 

Missie

Ik had een missie gisteren tijdens Koningsdag, namelijk het vinden van een specifiek koffiekopje. Dinsdag brak ik het lievelingskopje van meneer Enzofoort. Je kent dat wel. Zo’n kopje dat lekker vasthoudt, precies groot genoeg is en zo fijn drinkt. Het kopje stond op het aanrecht en ik wilde het in de vaatwasser zetten, maar dat was al niet meer nodig. Het lag ineens in stukjes op de keukenvloer. Meneer Enzofoort was niet boos of verdrietig, maar wel teleurgesteld. Vandaar dat ik gisteren heel Amersfoort heb afgezocht of ik ergens tussen de spelletjes, de boeken, de oude skates en het geluid van kinderen op hun blokfluit, zo’n zelfde kopje kon vinden.

Het leek mij geen kansloze missie, want het kopje was een paar jaar geleden gekocht bij Jans Pakhuys aan de Grote Sint Jansstraat. Mensen met een beperking maken en verkopen hier kunst en cadeautjes en wij hadden dus zo’n kunstig kopje. Om eerlijk te zijn; ooit hadden we er vier maar de andere drie waren al eerder gesneuveld. Zo gaat dat in huize Enzofoort. Ik ben naar de winkel gegaan maar helaas zat dit type kopje niet meer in het assortiment. Terwijl meneer Enzofoort zich in zijn tulpenpak hees liep ik al langs de verschillende kleedjes. Ik begon op de Bloemendalsestraat. Wat een sfeer! Ooit zat ik daar zelf met Teun en Pien en dozen vol met zooi. Gisteren gingen zij hun eigen gang en kon ik mij storten op mijn eigen missie. Het gaf sturing aan mijn dag.

Ik zag pauwenveren, limonade in infuuszakken, koekjes en veel bekenden, maar tijd voor een praatje had ik niet. Ik stond dan ook niet al te lang stil bij de verschillende kraampjes en heb me vooral gefocust op serviesgoed. Kopjes genoeg. Ook met Willem Alexander en Maxima er op, maar niet het kopje waar ik naar op zoek was. Ook niet in de Langestraat en op de Kamp. Gisteren is het niet gelukt maar mijn kansen zijn nog niet verkeken. Op 10 juni hebben we rommelroute in de wijk Kruiskamp en de binnenstad. Als je iemand dan ziet turen naar het servies dat er tussen staat ben ik het. Want scherven brengen misschien geluk, maar meneer Enzofoort blijft voorlopig teleurgesteld.

Dit is het kopje waar het om gaat. De kleuren zijn nu wat flets, maar waren feller toen het kopje nog nieuw was.

Rood, wit, blauw en Oranje Boven!

,,..En dan geef ik de helft van de opbrengst aan Stichting Haarwensen!”. Pien pakt een DVD van K3 uit de kast en stopt hem in een doos. Het is een jaarlijks terugkerend ritueel; handelswaar verzamelen voor Koningsdag. Ik moet trouwens nog steeds wennen aan het woord ‘Koningsdag’. Tegen de tijd dat ik het makkelijk uit mijn strot krijg neemt Amalia de haar vaders werk over en wordt het toch weer Koninginnedag. Maar goed; Pien is er de afgelopen week druk mee bezig geweest en ze heeft weer een plekje gereserveerd op de Bloemendalsestraat.

In gedachten ga ik terug naar voorgaande jaren. Wat hebben wij plezier gehad. De sfeer in dit straatje is altijd heel bijzonder, de organisatie “Stichting Gerbera” groots. Vóór negen uur ‘s ochtends is het nog heel erg stil en pas om negen uur worden de plekken verdeeld dus je hoeft niet voor dag en dauw op. Elk jaar zie je hetzelfde speelgoed liggen op de kleedjes, alleen wordt het telkens weer verkocht door een andere eigenaar. Er zijn optredens en ook worden er originele spelletjes bedacht. Mijn buuf Cyrille liet een paar jaar geleden mensen vissen naar complimentjes. Met een magneet kon je papieren visjes met daaraan een paperclip opvissen en op elk visje stond een leuke tekst. Zo origineel en het bracht zoveel vrolijkheid!

Meneer Enzofoort, gekleed in een oranje blouse en tulpenpak vindt het altijd weer een uitdaging om onverkoopbare zaken toch te verkopen. Hij spreekt mensen persoonlijk aan en geeft er een leuke draai aan. Zo heeft hij een keer een oud boek over de sterrenkunde verkocht aan wetenschapsjournalist Govert Schilling. En dan dat jongetje. Ik zie hem nog voor me. Hij had nog tien cent en keek verlangend naar een prachtige grote speelgoed-dinosaurus die van Teun was geweest. ,,Dat is toevallig!” zei ik; ,,Dat is precies genoeg voor de Dino”. Zijn stralende gezicht was onbetaalbaar en het hoogtepunt van mijn dag.

Hoe zal het dit jaar zijn? Hopelijk blijft het droog en schijnt de zon. Dan sluiten we de dag vast weer af met een biertje en een hamburger. Als we dan thuiskomen schrikken we van de zooi die onze kinderen hebben gekocht. Dat is meteen een goed begin voor volgend jaar.