Theater Terras niet divers genoeg?

Het waren de krenten in de zomerse pap, de juweeltjes in de maanden juli en augustus. Veertig jaar hebben we kunnen genieten van de voorstellingen van het Amersfoorts Theater Terras. Van een slapstickachtige voorstelling bij de Witte Vlinder in Kruiskamp, tot ontroerende dans op een bouwterrein aan de Havenweg. Van een hilarische voorstelling in een waterbassin in Vathorst, tot een ritmische voorstelling door mannen met bijlen op het Van Ostadeplein .

Maar de voortgang staat op losse schroeven want de organisatie krijgt geen subsidie meer van de gemeente; het publiek zou te weinig divers zijn. En dat valt niet te ontkennen; het publiek is voornamelijk wit. Twee jaar geleden was er een voorstelling midden in de woonwijk de Koppel.  Ondanks de publiciteit  kwamen er weinig kleurrijke omwonenden op de bankjes zitten. Wel gingen veel deuren open en keken nieuwsgierige bewoners op de balustrade mee.

Het blijkt gewoon heel moeilijk om verschillende bevolkingsgroepen bij dit soort culturele evenementen aan te laten haken. Maar is dat erg? Zelf ga ik ook niet naar een festival als Dias Latinos of een avond met Nederlandstalige muziek op de Hof. Dat is gewoon niet zo mijn ding. Net zoals Theater Terras ook niet bij alle Amersfoorters past.  Maar iedereen die wil is welkom en kan gratis naar een voorstelling.  Als je niet van acrobatiek houdt, kies je voor dans. Diversiteit genoeg!

Het is wel spijtig dat de subsidie stopt bij deze club die geheel uit vrijwilligers bestaat. En ook wel bijzonder dat juist deze vrijwilligers het voor elkaar hebben gekregen deze zomer toch nog twee voorstellingen te organiseren in het Openlucht Theater. Geheel coronaproof.  Bestel meteen een gratis kaartje zodat je van een plek verzekerd bent en word dan ook meteen vriend.  Wie weet valt het tij te keren en kan het Amersfoorts Theater Terras toch blijven doen waar het goed in is: Prachtige locatie-voorstellingen organiseren. Voor iedereen die wil!

Magie

Met grote ogen keek ze naar de man. Hij had een rare duikbril op voerde grappige capriolen uit. Het was een voorstelling midden op de Hof. Pien was negen en ze genoot van de magie van het straattheater tijdens Spoffin, het internationale theaterfestival dat altijd eind augustus georganiseerd wordt in Amersfoort.

Sindsdien hebben we samen veel voorstellingen gezien. Niet alleen tijdens Spoffin maar ook bij de locatievoorstellingen van Theaterterras. Er zaten echt juweeltjes tussen. Zo zagen we een paar jaar geleden een dansgroep op een industrieterrein bij de Eem. Het regende. De dansers gebruikten de plassen water bij hun choreografie. Ontroerend mooi. En wat hebben we gelachen bij de voorstelling ‘Les garçons de café’. Deze hilarische voorstelling was te zien bij de Witte Vlinder aan de Van Galenstraat. Wat me daar wel opviel was dat de bezoekers vooral ‘wit’ waren terwijl er juist bij de Witte Vlinder zoveel mensen wonen die voor wat kleur hadden kunnen zorgen in het publiek.

Dit is ook niet onopgemerkt gebleven bij de organisatie van Spoffin. De artiesten komen uit alle delen van de wereld maar het publiek is vooral ‘wit’. Eigenlijk bizar als je weet hoe groot de diversiteit is in onze stad. Tijd dus voor verandering!

De organisatie komt met voorstellingen die beter passen bij Amersfoorters met een migratieachtergrond. Om meer bekendheid te krijgen bij die groep worden ze actief betrokken bij Spoffin. Zo komt er een parade met mythische figuren vanuit het Arabische deel van Afrika. De poppen van zo’n vijf meter hoog worden begeleid door acrobaten en muzikanten. Jongeren uit de wijken Kruiskamp en Liendert kunnen in augustus workshops volgen en meedoen aan die voorstelling. Geweldig toch?

Dat duurt nog even maar morgen kunnen we al genieten van theater op locatie. Op het grasveld tussen de flatgebouwen aan de Noorderkroon in de wijk Koppel is de eerste voorstelling van dit seizoen van Theater Terras te zien. Gratis toegankelijk!
In de flats wonen veel mensen uit verschillende windstreken. Ik hoop dat ze niet alleen vanachter de ramen kijken naar de voorstelling, maar dat ze ook met hun stoel naar buiten komen om samen met ons te genieten. Wie weet worden ze dan ook bevangen door de magie van het theater.

 

Goed Jaar

Ik voel het gewoon. 2018 wordt een goed jaar voor de stad Amersfoort. Na jaren van financiële debacles, domme beslissingen en gehakketak gaan we een mooi jaar tegemoet. En dat begon al met een enorme opsteker omdat er geen rellen ontstonden tijdens de jaarwisseling. Politie, brandweer en ambulancepersoneel werd met rust gelaten en het vreugdevuur in de Kruiskamp deed zijn naam eer aan. Dan kun je toch spreken van een goed begin!

Als ik denk aan het nieuwe jaar kijk ik nu al uit naar de opening van de Amerena. Nog een paar maanden en ik kan mijn wekelijkse baantjes trekken in een supersonisch zwembad. Tenminste… Ik ga ervanuit dat de opening ook daadwerkelijk in april is en dat het niet wordt uitgesteld door vallende tegeltjes, gedoe rondom de bar-vrijwilligers of constructiefouten.

En misschien geloven de bewoners van de wijk Jeruzalem het niet, maar ik hoop oprecht dat er dit jaar een oplossing komt voor de parkeerproblemen in hun wijk. Misschien toch overstappen op betaald parkeren. Kost wel wat, maar het geeft in ieder geval rust en ruimte. Ook hoop ik nog altijd dat de Westelijke Rondweg er niet komt. De Raad van State is er nog niet uit dus wie weet. Een rondweg lijkt mij overbodig, maar wat mij betreft zou het wel fijn zijn wanneer er in 2018 in alle wijken van Amersfoort een wijkmobiel komt zodat senioren er makkelijker op uit trekken.

En laten we ervoor zorgen dat er na de gemeenteraadsverkiezingen meer vrouwen in de gemeenteraad komen zodat het politieke klimaat wat vriendelijker wordt. Het zou helemaal te gek zijn wanneer een bepaald raadslid afscheid moet nemen. Te weinig stemmen. Klaar. Minder ruis. 2018 zou pas echt een goed jaar worden wanneer er geen Amersfoortse kinderen meer hoeven worden uitgezet naar een land dat ze niet kennen. En hoe mooi zou het zijn wanneer er een oplossing wordt gevonden voor die gevaarlijke rotonde De Nieuwe Poort. Natuurlijk wel een simpele oplossing die niet al te veel geld kost.

Zo heb ik nog wat wensen voor het komende jaar. Ik kijk uit naar 2018 en ben nieuwsgierig naar wat komen gaat. We gaan het meemaken.

Een goed begin

De bubbeltjeswijn staat al koud en de juiste oliebollenmix is al gekocht. Meneer Enzofoort bakt ze zondag onder het afdakje terwijl hij naar de top2000 op de radio luistert. Zoon Teun moet nog één keer werken dit jaar en dochter Pien heeft het druk met de voorstelling ‘Klikt’ van Circus Amersfoort. De laatste dagen van december. Typisch zo’n periode om terug te kijken op het afgelopen jaar. Het jaar dat begon met een flinke rel op nog geen halve kilometer van ons huis. Langs de Meridiaan in de wijk Koppel brak ‘de pleuris’ uit. Agenten kregen vuurwerk naar hun hoofd gegooid en een auto ging in vlammen op. De sfeer was grimmig. Burgemeester Bolsius moest midden in de nacht in actie komen en er werd een grote groep jongeren opgepakt.

Dit wil de buurt niet nog een keer meemaken en daarom hebben vaders en moeders uit de wijk de handen ineengeslagen. Samen met wijkagenten, jongerenwerkers en de jongeren zelf gaan ze tijdens de jaarwisseling toezicht houden om te voorkomen dat er weer rellen uitbreken. Een geweldig initiatief waarvan ik hoop en ook verwacht dat het slaagt. Wat ik ook een goede ontwikkeling vind: niet alleen de buurtvaders gaan zich inzetten maar de moeders doen ook mee.

Het lijkt mij een mooi voorbeeld voor de andere wijken in Amersfoort. Laten wij als ouders of buurtbewoner ook een oogje in het zeil houden en jongeren aanspreken als dat nodig is. Of we nu in Vathorst, op de berg, in het Soesterkwartier of in Rustenburg wonen, het zou mooi zijn wanneer we de jaarwisseling op een normale, positieve manier kunnen vieren. Zonder dat mensen vuurwerk naar elkaar gooien, auto’s de fik in vliegen of er vechtpartijen uitbreken. En laten we dan als ouders er ook voor zorgen dat we samen met de jeugd maandag de straten weer schoonvegen zodat we niet nog wekenlang naar de rode smurrie hoeven te kijken.

Nog een paar dagen en we weten of het is gelukt. Of er inderdaad minder rellen zijn geweest in Amersfoort tijdens de jaarwisseling en of we onze stoepjes weer hebben schoongeveegd. En het belangrijkst; of de hulpdiensten gewoon hun werk hebben kunnen doen. Ik wens iedereen een veilige jaarwisseling!

Geen plaats

Oorlog in Jeruzalem. Het gebied is no-go-area. Mensen uit andere delen van de stad worden geweerd. Er hangt een dreigende sfeer. Jongens verschuilen hun gezicht achter hun zwart-witte Keffiyeh, ze gooien nog net niet met stenen. Verderop een volksopstand. Er wordt gescholden, iemand met lange krullen bedreigt een onbekende. Sommige inwoners staan nonchalant tegen een muur geleund. Ze klagen en klagen en klagen. Briefjes worden geschreven. Eén van de bewoners loopt richting de vuurlinie en stopt snel een briefje onder de ruitenwissers. ‘Wegwezen’, staat er op. ‘Dit is onze wijk. Het zijn onze parkeerplaatsen.’

De gematigde bevolking heeft de website wijwillenparkeren.nl gemaakt en probeert op vreedzame wijze een oplossing te vinden voor dit conflict. Maar anderen, de meer geradicaliseerden , steken autobanden lek, bekrassen auto’s en draaien zelfs de moeren van wielen los. Dat laatste is eigenlijk een poging tot zware mishandeling. Stel je voor dat die auto op de snelweg zijn wiel kwijt was geraakt en daardoor van de weg was geraakt. De gevolgen hadden heftig kunnen zijn. Wat bezielt iemand die dat doet? Oorlog in het buurtje Jeruzalem.

Een deel van de bevolking is boos op de leiders van de stad. Die hebben regels opgesteld waar de wijkbewoners niet achter staan. Iedereen mag hier namelijk gewoon legaal parkeren. Dat willen sommige bewoners niet want dat betekent dat er voor hen minder plaats is. Dat ze langer moeten zoeken. Maar hoe zouden zij het vinden wanneer ze ergens komen en hun auto parkeren op een plek waar dat mag en dan geconfronteerd worden met boze bewoners? Met de kans op woordenwisselingen en geweld? Met gevaar voor eigen auto? Waar gaat het nou eigenlijk om; dat bewoners van de straten in Jeruzalem hun auto niet altijd voor hun eigen deur kunnen parkeren. Je zou denken dat er grotere problemen zijn in de wereld.

Jeruzalem. What’s in a name. Verdraagzaamheid is ver te zoeken. Vijandigheid overheerst. Groepen staan tegenover elkaar. Het vreedzame gevoel dat ik had bij dit wijkje in de Amersfoortse Koppel is verdwenen. Ik denk aan kerst. Waar Maria en Jozef ook langs verschillende plekken trokken om ergens te parkeren. Maar ook voor hen was geen plaats. Vrede op aarde…

Om de tafel

De hele dag niets eten en drinken en pas ’s avonds na het ondergaan van de zon gaan eten. Ik kan me er niets bij voorstellen en ik zou het ook niet kunnen. Ook kan ik mij niet voorstellen dat er een God bestaat die dat belangrijk vindt. Maar om een periode te vasten en stil te staan bij het leven, tot bezinning te komen en de tijd en rust te nemen om zaken te overdenken heeft wel iets moois en sereens.

Raadslid Youssef el Messaoudi heeft de afgelopen weken ook nagedacht en hij denkt dat het goed zou zijn wanneer politie en burgemeester aanwezig zouden zijn bij een gezamenlijke iftar, een uitgebreide avondmaaltijd tijdens de Ramadan. Volgens El Messaoudi kan het een belangrijke brugfunctie vervullen en de kloof dichten tussen de verschillende bevolkingsgroepen in de stad. Liefde gaat door de maag, zal hij hebben gedacht, en het zorgt voor verbinding. En ik geef hem daarin gelijk.

Volgens El Messaoudi zijn de politie en de burgemeester niet zo happig en hij vindt dat de politie juist in deze periode met jongeren uit de wijk Koppel om de tafel zou moeten. Hier ben je mij kwijt. Zou hij bedoelen dat het goed is dat ze eens op een normale manier met elkaar kennis maken in plaats van elkaar te ontmoeten tijdens rellen op de Meridiaan? Wanneer er problemen zijn met –of eigenlijk door- jongeren in de wijk Koppel, waarom moet de politie dan midden in de nacht gezellig samen met ze eten voor de verbinding?

Laat die jongeren zelf eens aansluiting zoeken. Misschien kunnen ze het initiatief nemen en bijvoorbeeld meedoen aan NL doet, dat jaarlijks georganiseerd wordt door het Oranje Fonds. Of misschien kunnen zij zich als vrijwilliger inzetten om speeltoestellen op te knappen in de verschillende speeltuinen in de stad. Met natuurlijk een hapje en drankje na afloop, samen met de buurtbewoners en de wijkagent. Dan weet ik bijna zeker dat burgemeester Bolsius ook wel even langskomt voor een praatje en een sapje. Kortom. Bruggen slaan, daar ben ik dol op. Samen eten ook. Maar de organisatie daarvan bij de gemeente leggen vind ik raar. Dat is de wereld op zijn kop. Ramadan Moebarak!

Bel maar niet

,,Eens even kijken. U bent Jan met de korte achternaam en u heeft een ambulance nodig in de wijk Koppel, klopt dat?” De centralist van 112 stelt de vraag in alle rust. Jan antwoordt nerveus; ,,Ja, ik ben inderdaad Jan met de korte achternaam en mijn moeder hier in het flat bij de Meridiaan loopt blauw aan, kunt u snel komen?” Jan klinkt angstig en raakt in paniek. ,,Heeft u een momentje”, vraagt de centralist. ,,Nee!“ Jan schreeuwt inmiddels. ,,U moet nu komen met een ambulance….mijn moeder…” ,,Helaas”, zegt de centralist ,,U staat in het bel-ons-maar-niet-meer register omdat u tijdens nieuwjaarsnacht een vuurpijl richting mijn collega van de politie heeft geschoten. Hij heeft nog steeds last van zijn oog en kan voorlopig niet werken. U staat bij ons op de zwarte lijst. Kortom; jammer Meneer met de korte achternaam maar we komen een jaar lang niet meer voor u of uw familie in actie. Wanneer u zich tijdens de volgende oudejaarsnacht gedraagt dan overwegen we u weer te deblokkeren. Succes verder!” Piep piep piep. De verbinding is verbroken. Jan met de korte achternaam kijkt naar zijn moeder die er steeds slechter uit ziet. Woest is hij. Hoe durven ze!

Waarschijnlijk wordt bovenstaande scenario nooit de werkelijkheid omdat hulpverleners niet voor niets gekozen hebben voor hun vak. Toch lijkt het mij wel een goede straf wanneer Jannen met een korte achternaam eens merken hoe het is wanneer de hulpdiensten niet meer voor je klaar staan als je zelf in nood bent. Ik kan me voorstellen dat die hulpverleners het gebrek aan respect wel een keer zat zijn. Het lijkt me ook goed wanneer de achtenveertig Jannen die zijn aangehouden tijdens de rellen in de Koppel bij de volgende oudejaarsavond apart gezet worden. Misschien kunnen ze een nacht logeren in een pand vlak buiten de stad. Deuren barricaderen en rond middernacht het licht uit doen. Op 1 januari mogen ze dan na een kopje thee zelf naar huis lopen, want de brommers waarop en de auto’s waarin ze zijn gekomen zijn die nacht bij het vreugdevuur bij de Coninckstraat in vlammen opgegaan. Oog om oog, tand om tand.

Onder de indruk

,,Je maakt toch geen foto van me hè? Ik sla je hele camera verrot.” Een vrouw van een jaar of veertig loopt dreigend op mij af. Het duurt even voor ik door heb wat ze eigenlijk zegt. Totaal overdonderd ben ik. Wat een agressie. Voor het fotoproject ‘033 Outside In’ loop ik al weken met mijn camera door de verschillende wijken. Het is een warme zomeravond en omdat het avondlicht zo mooi is hoop ik op de Grote Koppel een paar bijzondere foto’s te maken.Ik liep net richting de Kwekersbrug en had die samen met de brandweerkazerne op de foto gezet toen de vrouw naar mij toe kwam. ,,Nee hoor, ik heb geen foto van jou gemaakt”, antwoord ik. ,,Wel waar”, zegt ze dreigend. ,,Ik zag dat je flitste dus dan sta ik op de foto.” Ze is woest.

Dat ik de dame in kwestie op de foto had genomen was me volledig ontgaan. ,,Als je nog één foto van me maakt sla ik je in elkaar”, voegt ze er aan toe. Ik loop stevig door en hoop dat de vrouw me niet achterna komt.Het blijkt nog een linke hobby; fotograferen. Gelukkig waren de andere ontmoetingen die ik had tijdens het project een stuk prettiger. Ik heb gekletst met de jongeren die aan het voetballen waren op de Meridiaan en sprak uitgebreid met één van de bewoners van de ‘Vuurtorenflat’. Het maakte het project extra waardevol.

‘033 Outside In’ is één van de vele onderdelen van 033Fotostad, het fotofestival van Amersfoort.  Zo’n zestig fotografen hebben zich in het zweet gewerkt en zijn de afgelopen weken druk geweest met het afdrukken, inlijsten en ophangen van hun foto’s. Heel Amersfoort ademt twee maanden lang fotografie. Van de Sint Aegtenkapel tot het Eemhuis, van Grand Café Halewijn tot Scheepshotel Vita Nova. Toen ik thuis kwam die avond nadat ik verbaal was aangevallen zag ik op mijn computer dat ik de dame wel degelijk op de foto had staan. Dat zag ik pas toen ik de opname flink vergrootte. Deze foto heeft het niet gered tijdens de selectie en is niet te zien tijdens het fotofestival. Mevrouwtje chagrijn kan dus opgelucht adem halen.

Kruiskop

“Nienke, er staat hier een vrachtwagen voor de deur met een heleboel dozen. Jolande van Welzin belt me terwijl ik thuis bezig ben met administratie voor mijn werk. “Ehh…..”  ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik zit in de redactie van “De Kruiskop”, maar weet niets van dozen en bezorgen. De hoofdredactrice van de wijkkrant is op vakantie en omdat Jolande en ik elkaar inmiddels goed kennen belt ze mij.

“Zet maar in de gang bij het wijkteam en dan haal ik het van de week wel op” is mijn antwoord. Ondertussen denk ik koortsachtig na. Wanneer moet ik dit nu weer regelen? De dozen moeten namelijk naar basisschool “St. Joris”. Groep 8 van die school gaat de krant rondbrengen en dat zou ik regelen.

Ook daar komt meer bij kijken dan ik op voorhand had gedacht. Want hoe zorg je er voor dat een hele klas de wijkkrant daadwerkelijk bij alle huishoudens in de wijk bezorgt?

Gelukkig biedt mijn man zijn hulp aan. Hij drukt plattegronden af waarin hij de wijk in tien stukken heeft opgedeeld. Zo kunnen de groepjes per deel aan de slag. Het kost ons bijna een hele avond om dit te doen. Want….het lijkt simpel, maar voordat je een duidelijk kaartje vindt en het op de juiste manier in kunt delen…wat een geklooi. Maar het resultaat is prachtig.

Terwijl hij zit te pielen, bereid ik een soort spreekbeurt voor want het is niet zo dat we de dozen en plattegronden op school achterlaten en hen succes wensen. Er zit ook nog een educatief kantje aan; ik ga vertellen hoe je zo’n wijkkrant maakt. Van idee tot bezorging. Ik denk dat uit mijn verhaal duidelijk naar voren zal komen dat het altijd meer werk is dan je denkt. Ik zal blij zijn wanneer de “Kruiskop”, daadwerkelijk op de deurmat ligt.