Kater

Vorig jaar rond deze tijd was hij onvindbaar. Onze grijze kater Muis was na een nachtelijke tocht door de sneeuw niet teruggekomen. Zijn maatje Panter lag die ochtend nog gewoon op haar eigen plekje,  maar van Muis geen spoor. Ach, dat kon best natuurlijk. Hij kwam vast nog wel. Ik keek die dag constant naar buiten, maar nee hoor….geen Muis. Zelfs rond etenstijd niet en dat was echt vreemd, want meestal zat hij op dat tijdstip al voor de deur te wachten.

Die week viel er veel sneeuw en bereikte de thermometer min 10 graden. En nog steeds geen Muis. Wat waren we verdrietig. We drukten een foto af, schreven ons telefoonnummer erbij en hebben huis aan huis briefjes door de bus gedaan. Soms liep ik ’s avonds even door de poort, wie weet zou hij per ongeluk opgesloten zijn in een schuurtje. Op het parkeerterrein van de Moskee achter ons huis stond wekenlang een oplegger. Die was weg op dezelfde dag dat Muis verdween. We hebben nog naar het bedrijf gebeld om te vragen waar die oplegger heen was gegaan, maar dat konden ze niet achterhalen. Na die eerste week werd wel duidelijk dat het er niet meer in zat.

Dachten we. Want op vrijdagochtend, de ochtend dat onze kinderen carnaval zouden vieren op school, stond Muis om 6 uur voor de achterdeur. Marcoen hoorde hem miauwen. Ongelooflijk. Twee en een halve week was hij weg, en daar stond hij weer. Hij liep meteen door naar zijn etensbakje en schrokte binnen een minuut een bak eten weg. Daarna heeft hij twee dagen liggen slapen.

Eerst leek het alsof hij ongeschonden uit de strijd was gekomen. Later merkten we dat een deel van zijn oor hard was geworden, waarschijnlijk was het stukje bevroren geweest. Het is er uiteindelijk afgevallen en als je goed kijkt kun je het nog zien. We zijn enorm nieuwsgierig waar hij is geweest. Heeft hij ruim twee weken opgesloten gezeten in de buurt? Of is hij met de oplegger meegereden en heeft hij vele kilometers overbrugt om weer thuis te komen? Ik denk het laatste…..  Of eigenlijk hoop ik dat; dan heeft Muis in ieder geval een bijzonder avontuur beleefd.

 

Koud

Ik heb het de hele avond al koud. Mijn voeten voelen aan als ijsklompjes en af en toe loopt er een rilling over mijn armen. Wat een rotdag is het toch vandaag. Ik zat bij een cliënte toen ik zag dat ik gebeld was. Op mijn voicemail stond mijn baas met een korte boodschap; of ik hem even terug wilde bellen. Dat deed ik nadat ik afscheid had genomen van mijn cliënte en ik buiten stond. Ik zocht het nummer van mijn leidinggevende op maar er werd niet opgenomen. Dan maar het algemene nummer bellen van Maatschappelijk Werk….

“Hallo met Nienke, René is naar me op zoek maar ik heb zijn mobiele nummer niet”. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik een snik. Ineens realiseerde ik me dat mijn baas me niet belde met een leuk nieuwtje. “Ik verbind je even door, je hoort het wel van René”, zei mijn collega aan de telefoon. Even later hoor ik de stem van René; “Hallo Nienke…”. Er was iemand dood, dat was wel duidelijk. “Ik val maar meteen met de deur in huis….” En toen vertelde mijn baas me inderdaad dat een collega is overleden. Niet een directe collega, maar wel iemand waarmee ik wel eens evaluatie-gesprekken heb gevoerd.

Ik laat het nieuws even op me inwerken en fiets naar huis. Kan me gewoon niet voorstellen dat iemand van mijn leeftijd zomaar overlijdt. Gedachten schieten alle kanten op.  Ik zie het gezicht van mijn collega voor me, denk terug aan onze gesprekken. Ze vertelde nog over haar kippen… Ik zet mijn ipod-shuffle op en luister tijdens het fietsen naar wat liedjes. Het regent en ondanks mijn handschoenen krijg ik ijskoude handen. Thuisgekomen staat mijn man in de keuken te koken. Ik kom binnen en kan niet stoppen met huilen…..