“We gaan beginnen. Ik stel voor dat we volgende week de laatste details doorspreken….”
Ik lees mijn mail nog een keertje en voel ineens mijn hart sneller kloppen. Is het echt waar? Ja… het is echt waar, maar helemaal geloven doe ik het nog steeds niet. Ik hap nog een keer naar adem en zeg tegen mijn zoon die achter zijn computer zit; “Jemig Pim, het is gelukt. Ik ga een column schrijven voor het Amersfoortse katern van het Algemeen Dagblad”. Hij kijkt verstoord op, “leuk…”.
Marcoen is niet thuis, hij is aan het werk. Ik pak mijn telefoon en bel mijn beste vriendin. Die schrikt zich in eerste instantie rot want mijn stem klinkt wat onvast. Ik bel mijn moeder en nog een andere vriendin. Tussendoor lees ik de mail van de nieuwschef van het AD Amersfoort nog een keer door. Ik kan het bijna niet geloven.
Ik realiseer me dat wekelijks een column schrijven echt een waanzinnige klus is, in meerdere opzichten. Lukt het me om elke week een mooie column te schrijven? Heb ik genoeg onderwerpen? Ik denk het wel, de afgelopen twee jaar heb ik in ieder geval flink geoefend door om de paar dagen een blog te schrijven. Verhalen over dingen die mij opvallen in de wijk waar ik woon, blogs over mijn persoonlijke belevenissen. Hopelijk worden mijn verhalen straks ook door de lezers van het AD gewaardeerd en laat ik wenkbrauwen fronzen, lachrimpels verschijnen of gaat de lezer nadenken over ogenschijnlijk onbelangrijke zaken….Ik heb er in ieder geval zin in!
enzofoort 