Wat zegt ze nou?

,,Fiets kopen?!” Ik fiets door de Methorststraat en word ingehaald door een vrouw die in een flink tempo langs rijdt. Ze zegt het nog een keer; ,,Fiets kopen?”. Ik had het dus toch goed gehoord. De vrouw zit op een prachtige grijze cortina met een rek aan de voorkant. ,,Mooie fiets” zeg ik en ik vraag hoe ze eraan komt. ,,Het is mijn fiets, dertig euro” . 

Voor ik het weet is ze weg. Ik blijf verbijsterd achter en besluit 0900-8844 te bellen. Het nummer van de politie wanneer het gaat om niet urgente zaken. Ik vertel wat ik net heb gezien en geef een signalement van de dame.  ,We zullen naar haar uitkijken”, zegt de persoon aan de andere kant van de lijn. Hij bedankt me hartelijk voor het doorgeven.

Fietsendiefstal. Ik merk dat ik me er mateloos aan erger. Vorige maand werd de cortina van mijn buurjongen gestolen en Teun zijn fiets is ook al eens gejat. Irritant toch!?

Een paar dagen later zit ik boven aan mijn bureau en hoor ik een bekende stem buiten. Ik steek mijn hoofd uit het raam. Het is dezelfde dame, op een andere fiets. Haar tekst is hetzelfde. ,,Fiets kopen?” vraagt ze aan een voorbijganger.  Ik sta perplex. Het is zeker lopende band werk voor haar? Ik besluit de politie nog een keer te bellen.

Ik lees in de krant dat er veel fietsen zijn gestolen afgelopen week. Vooral in de binnenstad en je raadt het al; het gaat vooral om cortina’s. Volgens de politie is het handig om het framenummer van je fiets op te schrijven. Mocht de fiets gestolen worden dan kan er gekeken worden of hij in een andere stad opduikt. En natuurlijk moet je hem op slot zetten. Liefst nog met een tweede slot. Bizar toch…

Wat ik eigenlijk nog vreemder vind; ik voel me een klikspaan. Alsof ik iemand verlink. Misschien zit die vrouw wel vreselijk in de shit en ik vraag me af of zo’n telefoontje naar de politie überhaupt helpt. Het voelt toch niet helemaal goed. Ik weet dan ook niet zeker of ik de volgende keer weer mijn mobieltje pak…

Theater Terras niet divers genoeg?

Het waren de krenten in de zomerse pap, de juweeltjes in de maanden juli en augustus. Veertig jaar hebben we kunnen genieten van de voorstellingen van het Amersfoorts Theater Terras. Van een slapstickachtige voorstelling bij de Witte Vlinder in Kruiskamp, tot ontroerende dans op een bouwterrein aan de Havenweg. Van een hilarische voorstelling in een waterbassin in Vathorst, tot een ritmische voorstelling door mannen met bijlen op het Van Ostadeplein .

Maar de voortgang staat op losse schroeven want de organisatie krijgt geen subsidie meer van de gemeente; het publiek zou te weinig divers zijn. En dat valt niet te ontkennen; het publiek is voornamelijk wit. Twee jaar geleden was er een voorstelling midden in de woonwijk de Koppel.  Ondanks de publiciteit  kwamen er weinig kleurrijke omwonenden op de bankjes zitten. Wel gingen veel deuren open en keken nieuwsgierige bewoners op de balustrade mee.

Het blijkt gewoon heel moeilijk om verschillende bevolkingsgroepen bij dit soort culturele evenementen aan te laten haken. Maar is dat erg? Zelf ga ik ook niet naar een festival als Dias Latinos of een avond met Nederlandstalige muziek op de Hof. Dat is gewoon niet zo mijn ding. Net zoals Theater Terras ook niet bij alle Amersfoorters past.  Maar iedereen die wil is welkom en kan gratis naar een voorstelling.  Als je niet van acrobatiek houdt, kies je voor dans. Diversiteit genoeg!

Het is wel spijtig dat de subsidie stopt bij deze club die geheel uit vrijwilligers bestaat. En ook wel bijzonder dat juist deze vrijwilligers het voor elkaar hebben gekregen deze zomer toch nog twee voorstellingen te organiseren in het Openlucht Theater. Geheel coronaproof.  Bestel meteen een gratis kaartje zodat je van een plek verzekerd bent en word dan ook meteen vriend.  Wie weet valt het tij te keren en kan het Amersfoorts Theater Terras toch blijven doen waar het goed in is: Prachtige locatie-voorstellingen organiseren. Voor iedereen die wil!

Lachgasgast

Daar stond hij. In de stomende regen. Een jongen met een ballon aan zijn lippen en in zijn hand een flinke tank met lachgas. In de steeg. Onze steeg. De jongen was doorweekt.Ik schrok van de aanblik, was even sprakeloos en fietste door.Toen ik thuiskwam en mijn telefoon bekeek, zag ik dat er al een hele app-geschiedenis was over deze jongen. Hij stond er al meer dan twee uur. Meerdere buren hadden hem gezien en gevraagd of hij weg wilde gaan.

Het was eigenlijk voor het eerst dat ik zo geconfronteerd werd met lachgasgebruik. Natuurlijk had ik wel eens zilverkleurige patronen zien liggen, maar om iemand daadwerkelijk aan een ballon te zien lurken deed me wel wat. Lachgas klinkt zo leuk en onschuldig, distikstofmonoxide klinkt al een stuk schadelijker, wat het ook is.

Deze week is er nog over gesproken in bij de gemeenteraad. Er valt weinig te doen aan de verkoop van lachgas omdat het nog steeds onder de warenwet valt. Burgemeester Bolsius zegt genoeg handvatten te hebben om de openbare orde en veiligheid te waarborgen maar dat vraag ik mij af. Er is door verschillende bewoners naar 0900-8844 gebeld met de vraag of de wijkagent langs kon komen. En misschien heb ik het gemist maar ik heb geen agent gezien. Er blijken daar vaker jongeren met lachgas te staan, het heeft vast geen prioriteit en het is waarschijnlijk dweilen met de kraan open.

Ondertussen denk ik aan mijn kleine buurjongetjes van amper zes. Die zijn dol op ballonnen. Wat als de buurkinderen lekker buiten gaan spelen en zo’n jongen compleet stoned de kinderen een ballonnetje aanbiedt? Het is niet alleen een probleem in onze straat, maar in het hele land.  Staatssecretaris Blokhuis zal nog voor het eind van dit jaar kijken wat er te doen is aan maatregelen en voorlichting. Vooral waar het gaat om de combinatie lachgas en het verkeer. Ik ben benieuwd naar de campagne. Zal die zo’n jongen die bij ons in de steeg stond aanspreken?

Twee buurvrouwen hebben nog een gesprek met onze lachgasgast gehad en uiteindelijk droop de jongen, letterlijk en figuurlijk af. Hij zocht een nieuwe plek aan de andere kant van de straat. Volledig naar de klote. Triest wel.

Krachtig

,,Ik had jou hier nog helemaal niet verwacht”, zegt kunstenaar Theo van der Hoeven tegen Ella Vogelaar die net binnen is gekomen. ,,Ik jou wel!”, antwoordt Ella terwijl ze nieuwsgierig om zich heen kijkt. ,,Goh, dit is dus de hemel?”. Theo beaamt het. Hij laat de oud-minister even landen en neemt haar daarna mee naar het uitkijkpunt. Ze zoomen in op de wijk Kruiskamp. De wijk waar ze elkaar ruim 12 jaar geleden ontmoet hebben.

Ella kijkt weemoedig. ,,Volgens het Sociaal & Cultureel planbureau heeft al mijn inzet geen meetbaar resultaat opgeleverd”, zegt ze. ,,Flauwekul!”, antwoordt Theo.,, Ik begrijp niet hoe ze dat hebben gemeten. Voor de wijk Kruiskamp heb je wel veel betekend. Mensen gingen weer geloven in een fijne leefomgeving. Er werden allerlei initiatieven ontplooit. Kruiskampers werden weer trots op hun wijkje. Dat is misschien niet uit te drukken in geld, maar heeft wel degelijk bijgedragen. En doordat Kruiskamp een Krachtwijk werd mocht ik wijkkunst maken. Dat was voor mij een inspirerende periode waar ik met een goed gevoel op terug kijk.”

Ella tuurt naar beneden. ,,Oh, kijk…de speeltuin aan de Pullstraat heeft een nieuw gebouw gekregen!” Ze is blij verrast. ,,En je kunstzinnige schip op het Neptunusplein staat er ook nog!“ Kunstenaar Theo van der Hoeven lacht schamper. ,,Ja, voor zolang dat nog duurt. Er zijn klachten over het schip omdat het bij regen vol loopt.”

Ella’s glimlach verdwijnt. ,,Ik ben maar twintig maanden minister geweest Theo! Ik had het zo graag anders gezien.” De kunstenaar kijkt de oud-minister aan; ,, Veel ministers zijn na een paar jaar alweer vergeten maar bijna elke Nederlander kent jouw naam. Je bent voor altijd verbonden aan de krachtwijken. Vergeet niet dat veel mensen uit de Kruiskamp je betrokkenheid, warmte en positiviteit enorm gewaardeerd hebben.”

Ella’s blik wordt gevangen door de vlinders bij basisschool de Vlindervallei. ,,Ik genoot zo van die vlinders. Ik verlangde ernaar om net als die vlinders te kunnen vliegen, vrij te zijn!” ,,Ik had er nog veel meer willen maken, antwoordt Theo, maar helaas was die tijd mij niet gegeven”. De kunstenaar kijkt de oud-minister berustend aan. ,,Maar we hebben wel degelijk verschil gemaakt in de Kruiskamp.” Ella’s ogen lichten op. ,,Ja, dat hebben we toch mooi voor elkaar gekregen!”

Leukste straat

Tevreden kijk ik vanuit mijn slaapkamerraam de straat in. Na maandenlange werkzaamheden in de Kruiskamp is onze straat eindelijk klaar. Nieuwe riolering, nette stoepen en sinds deze week ook nieuwe boompjes. Wat wonen we toch leuk! Het enige waar ik me nog zorgen over maak is de enorme snelheid waarmee sommige auto’s door onze straat scheuren en het feit dat er misschien betaald parkeren wordt ingevoerd naast het vergunningstelsel dat er nu al is.

Niet dat ik andere mensen een parkeerplaats misgun, maar de grote vraag is: voor welk probleem wordt er eigenlijk een oplossing gezocht? Volgens verkeerswethouder Buijtelaar is betaald parkeren nodig omdat patiënten niet voor de deur van hun fysiotherapeut kunnen parkeren wanneer dat vergunningengebied is. Maar daar hoef je toch niet zo’n heel betaald parkeren beleid voor op te tuigen?

Als er echt een groot parkeerprobleem is vind ik dat we dat met zijn allen moeten dragen, we wonen nu eenmaal in een stad. Maar om heel veel geld in parkeerautomaten te investeren omdat sommige mensen niet voor de deur van hun fysiotherapeut kunnen staan vind ik raar. Daar moet je toch een simpelere oplossing voor kunnen bedenken?

Als het argument is dat mensen de stad niet meer in gaan om te winkelen omdat ze daar niet kunnen parkeren dan moet er meer aandacht komen voor de parkeergarages. Neem nu parkeergarage Flintplein. Bijna driehonderdvijftig auto’s kunnen daar terecht, 24 uur per dag, 7 dagen in de week en vanaf die plek is het een kippeneindje naar het centrum. Of stimuleer Amersfoorters op de fiets of met het openbaar vervoer naar de stad te komen. Amersfoort pretendeert toch zo’n groene stad te zijn? Doe daar dan ook wat aan!

Hopelijk stemt de meerderheid van de raad over twee weken tegen. Ik verwacht namelijk dat als ze voorstemmen het overleg met de bewoners van de B-vergunning-gebieden niet heel constructief zal worden. Als ze het wel door willen zetten raad ik wethouder Buijtelaar aan om in ieder geval duidelijk te maken wat het echte probleem is. En laat de stad meer gebruik maken van de Flint-garage om de hoek. Tenslotte wil ik wel dat onze straat de leukste straat van de Kruiskamp blijft.

 

Hangjongeren

Ik ben de hoek nog niet om of de wietlucht komt me al tegemoet. Nog voordat ik de jongeren zie, weet ik dat ze er staan. Het is donker en heeft net geregend. In de schemering zie ik zo’n vijf jongeren. Best intimiderend. Degene die het dichtstbij staat is minstens een kop groter dan ik ben.

Ik probeer soepel slalommend door het fietshekje te gaan en twijfel een kort moment. ,,Zo, hier ruikt het lekker ”, hoor ik mezelf zeggen. En ik meen het nog ook. Een paar jongens lachen wat en beamen het. Bijna wil ik weer vaart maken om naar mijn eigen schuurdeur te fietsen maar iets houdt me tegen. ,,Jongens, gezellig dat jullie hier staan maar zouden jullie de zooi straks gewoon weg willen gooien?” Ik weet niet wat me bezielt. Wat denk ik nou? Ik zie een sigaret oplichten. ,,Mevrouw….u heeft helemaal gelijk”, zegt een van de jongens. ,,We zullen er aan denken.” ,,Fijn” is mijn antwoord. ,,Prettige avond nog!” roep ik terwijl ik al een paar meter verder fiets. Ik ergerde me al tijden aan de zooi rondom de hangplek maar had er vooral thuis over gemopperd. Dat ik de jongeren rechtstreeks zou durven aanspreken had ik niet gedacht.

De volgende dag rijd ik langs hetzelfde fietshekje, maar de zooi ligt er nog steeds. Ik baal. Wat had ik nou eigenlijk verwacht?  Als er twee dagen later nog niets is veranderd besluit ik er zelf wat aan te doen. Ik pak een vuilniszak en loop door de poort. Ik schrik van de grote hoeveelheid rommel. Minstens tien wietzakjes, enorm veel plastic flesjes, lege koekverpakkingen, een kapotte mok en ander zwerfafval. Wanneer ik klaar ben hang ik een leeg vuilniszakje aan de horizontale stang van het fietshekje. Het verzamelde afval gooi ik in mijn container.

Twee dagen later weet ik niet wat ik zie; het vuilniszakje bij de hangplek zit vol. De grond eromheen is schoon.  Dat had ik niet verwacht. Ik neem de vuilniszak mee en wil hem in de kliko gooien maar ik ben te nieuwsgierig. Ik bekijk de inhoud. Ach gossie. Lege flesjes ice tea, wat sinasblikjes en… een leeg melkpak. Mijn moederhart stroomt over.

 

Koekeloeren

Ik kan er zo van genieten. Ongegeneerd de foto’s bekijken op Funda.nl. Gewoon bij buurtgenoten die hun huis te koop hebben gezet naar binnen gluren. Even kijken hoe hun slaapkamer er uit ziet. Het toilet, de keuken, de tuin. Wat ik altijd wel jammer vind is dat er zo weinig persoonlijks op de foto’s staat. Geen familie in lijstjes op het dressoir, geen rommel op het aanrecht en al helemaal geen shampoo in de badkamer.

Morgen is ook zo’n dag waarop je ongegeneerd kunt koekeloeren bij buurtgenoten. Niet via het internet maar live. Het is tijd voor de elfde editie van “Gluren bij de buren”. In 132 huiskamers zijn acts te zien en te horen van amateur-stadgenoten. Bij ons thuis komen onze buren Coen, Maartje en hun zoon Tijn nummers spelen van De Dijk. We hebben al een eerste en tevens generale repetitie gehouden en inmiddels zijn we druk bezig met de laatste voorbereidingen. Koffie en thee staan klaar, de stoelen zijn geregeld en als ik nog tijd heb lap ik de ramen.

Gluren is ons niet vreemd. We hebben ons huis eerder opengesteld voor artiesten, zijn zelf wel eens op pad gegaan om in andere woonkamers te kijken en hebben al een aantal keer zelf muziek gemaakt. Meneer Enzofoort achter de piano terwijl ik liedjes zong. Ons eerste optreden ging niet van een leien dakje. Ik krijg het nog benauwd wanneer ik daaraan terugdenk. Laat ik het zo zeggen; er moest flink worden geïmproviseerd. Maar dit jaar zetten we onze deur zelf dus weer eens open.

Voor onze muzikale buren. We wonen in een straat met enthousiaste mensen want er doen wel drie huiskamers mee op de Kruiskamp, dus als bij ons de deur dicht gaat omdat er niemand meer bij kan kun je makkelijk uitwijken. Lukt het wel dan kun je tijdens het luisteren naar Coen, Maartje en zoon Tijn ongegeneerd kijken naar de spullen die we in huis hebben. Foto’s van Pien en Teun toen ze nog klein waren, het servies van mijn oudtante in de kast en ons rood-geel gekleurde toilet als je hoge nood hebt. Maar kom op tijd want vol is vol. Ik denk dat ik nu toch eerst even de ramen lap.

Vreugdevuur

Ze zijn teleurgesteld. En niet zo’n beetje ook. Jongeren uit de Kruiskamp die van plan waren maandag naar het vreugdevuur bij de brug bij Flint te gaan kunnen thuisblijven want dit jaar komt er geen vreugdevuur in de wijk. Vorig jaar was de laatste keer. Dat hadden de organisatoren van het vreugdevuur destijds al aangegeven. Ze waren niet verplicht te stoppen, maar vonden het zelf ook wel welletjes. Zo gaat dat, er is een groep enthousiaste mensen die zich ergens voor in zet en na een aantal jaar is het klaar.

Ook het vreugdevuur dat eerder gehouden werd voor de kerk op de Noorderwierweg is afgeschaft. De laatste keer dat daar een stapel hout in de fik ging was drie jaar geleden.Dat vreugdevuur werd te gevaarlijk en er werd geen vergunning meer voor afgegeven; veiligheid voor alles. Dit jaar komt er in plaats van dit vreugdevuur een feest in de wagenwerkplaats. Ook leuk.

Liefhebbers van een groot vuur kunnen zullen dit jaar moeten uitwijken naar Schuilenburg, want daar is dit jaar het enige grote georganiseerde vuur te zien bij de Verdiweg. Voor dit vuur is een vergunning aangevraagd en afgegeven. Om het wegdek niet te beschadigen plaatst de gemeente een container.Dat was inderdaad wel een dingetje bij het vreugdevuur bij schouwburg Flint. Elk jaar was het wegdek flink beschadigd, ondanks een flinke ondergrond van zand. Om nu te zeggen dat ik jaarlijks naar de brug liep om het vreugdevuur van dichtbij mee te maken. Nee… daar was ik veel te schijterig voor. Toen de kinderen nog klein waren vond ik het vuur te groot en toen ik een paar jaar geleden wel moed had verzameld om naar het vuur te gaan kwam er van alle kanten vuurwerk op mij af.

Maar toch had het ook wel iets magisch. Het was wel een plek waar mensen uit de wijk samen kwamen om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen. En het had wel wat: de bedrijvigheid op de dagen ervoor. Hoewel ik er niet elk jaar naar toe ging keek ik wel altijd even om het hoekje om te kijken hoe groot het vuur weer was. Die warme gloed, die ga ik missen.

 

 

 

 

 

 

Zuurverdiend

De poortdeur gaat open en vanuit huis zie ik het silhouet van een man. De capuchon van zijn hoodie over zijn hoofd, sjaal voor zijn gezicht. Aan zijn houding en loopje zie ik dat het Teun is. Hij komt net terug van zijn werk. Een baantje in de horeca waarmee hij een zakcentje verdient. Hij krijgt het minimumloon voor een zeventienjarige. Uren werken, zonder mopperen. Van zijn verdiende geld heeft hij inmiddels een computer en een gitaar gekocht. In de tas die Teun meebrengt zit zijn blouse met het bedrijfslogo er op.

Ergens anders komt omstreeks dezelfde tijd ook een zoon binnen. Zijn kraag hoog opgetrokken. Sjaal voor zijn gezicht. In de tas die hij bij zich heeft zit geld. Zuurverdiend.Niet door hem, maar door de eigenaren van snackbar Flinstones aan de Scheltussingel in de wijk Kruiskamp. Er is niet geschoten, maar de schrik zit er wel in. Wat zou de moeder van de overvaller denken. Weet zij hoe haar zoon aan het geld komt voor zijn scooter en de nieuwste iPhone?

Wat ben je toch een loser zijn wanneer je overvallen pleegt op winkels als De Rivon Shop in Nijkerk, Good Food in Hooglanderveen of Snackbar Flinstone bij mij om de hoek. De snackbar met die ongelooflijk hardwerkende eigenaren. Wat moet je met zulke -vaak jonge- criminelen? Het lijkt hen niets te deren dat ze geld stelen van mensen die er hard voor werken. Het maakt hen niets uit dat ze mensen bang maken door een wapen, of iets dat daarop lijkt, te gebruiken.

Ik hoop zo dat de daders van deze laffe overvallen opgepakt worden. Dan weet ik wel een straf. Een jaar lang werken in de zaak die je hebt overvallen. In het geval van Flinstone betekent dat uren zweten boven een bak frituurvet. Voelen hoe het is om de hele middag en avond klaar te staan om te zorgen dat bereklauwen, kroketten en patat goed gebakken de deur uitgaan. En wanneer je dan thuiskomt met je tas met je werkkleding zit je moeder op je te wachten. Trots omdat je eindelijk eens een normaal baantje hebt. En hoewel je geen geld verdient, verdien je dan eindelijk respect. Een soort van…

 

 

 

 

Wegwijzers

,,Je woont hier nog niet zo lang hè?” vroeg ik de man die schuin tegenover ons huis woont. ,,Vier jaar”, was zijn antwoord. Ik dacht dat ik door de grond zakte. Deze man woont al vier jaar bij mij in de straat en nu pas maakten we kennis. Het was geen onwil, maar het gebeurde gewoon. Veel straatgenoten ken ik wel van gezicht, sommigen bij naam en een deel spreek ik regelmatig. Ik heb ook wat nieuwe buren leren kennen door de renovatie in onze straat. Toen de bomen werden omgehakt kwamen we allemaal uit onze huizen om te kijken hoe de bomenrij verdween en tijdens een warm weekend werd de bouwplaats eenmalig omgedoopt tot mega-zandbak. Dat verbindt!

Hoewel social media niet altijd even sociaal zijn zorgt onze Kruiskamp-buurtapp ook voor meer verbinding. Zo weet ik nu dat een buurvrouw kurken zoekt om samen met haar kinderen mee te knutselen, wordt er geappt over de fietsenrekken die in de straat komen en zijn de voorbereidingen voor het Sint Maartenfeest ook alweer in volle gang.

En wat zo gaaf is; sinds deze week hebben we heuse straatambassadeurs; Cyrille en Fela, twee enthousiaste buurvrouwen. Zij worden de wegwijzers van de straat Kruiskamp. Ze inventariseren wat er nodig is, zijn het aanspreekpunt voor straatgenoten en wanneer er een nieuwe bewoner komt maken ze even een praatje zodat iedereen zich welkom voelt in onze straat. Ook uit andere straten in de wijk Kruiskamp hebben zich straatambassadeurs gemeld en volgens buurtnetwerker Jolande Koelewijn van Indebuurt033 zijn uit de onderlinge contacten al mooie plannen ontstaan.

Een sociale stad begint met contact in de buurt en de straatambassadeurs kunnen daarbij helpen. Hopelijk komen er steeds meer. Eerst in de wijk Kruiskamp maar op den duur ook in andere wijken van Amersfoort.

Wat zou het fijn zijn wanneer we in onze buurt meer betrokken zijn bij elkaar en wat meer voor elkaar gaan zorgen als dat nodig is. Aan Cyrille en Fela zal het niet liggen. Ik op mijn beurt zal wat eerder onbekende straatgenoten aanspreken zodat ik niet na vier jaar weer zo’n stomme opmerking maak als ,,je woont hier nog niet zo lang hè”. Een leefbare buurt begint tenslotte ook bij mijzelf.