Drie vliegen

“Een kopje koffie en een cappuccino” bestel ik, terwijl mijn haren nog wat nadruppelen. Het is voor de eerste keer dat mijn vriendin en ik na het baantjeszwemmen koffiedrinken in het zwembad. Die behoefte hadden we niet bij het Sportfondsenbad, maar de Amerena nodigt daartoe wel uit.

Terwijl we met de koffie naar een tafeltje lopen kijken we rond. ,,Het lijkt wel een soort hotellobby”, zegt mijn vriendin. ,,Ja, maar de gangen met die automatische deuren lijken meer op die van een ziekenhuis”, is mijn antwoord. Blauwe, grijze en witte stoelen vullen de ruimte. Verderop staan lekkere loungebanken. Het heeft wel iets, maar toch lijkt het ook nog wat leeg. Dat ligt niet aan de hoeveelheid mensen want het is al flink druk. Vaders met rondrennende peuters, mensen die rustig baantjes hebben gezwommen en topsporters met fitte lijven. Daarnaast lopen er ook nog heel wat bouwvakkers rond voor de laatste klusjes.

Die leegte komt dus niet door de mensen, maar het komt door de muren. De binnenmuren van de Amerena zijn wit. Wit en groot en ze schreeuwen om aandacht. ,,Volgens mij zou het geweldig zijn wanneer er mooie grote foto’s of schilderijen opgehangen worden aan de muren”, zeg ik tegen mijn vriendin. Ze knikt en we beginnen te fantaseren over een wedstrijd. Een wedstrijd uitgeschreven door de gemeente Amersfoort. Speciaal voor Amersfoortse fotografen, kunstenaars en dichters. Laat die creatievelingen een foto, schilderij of gedicht maken met als thema “water”. De winnende kunstwerken krijgen een jaar lang een prominente plek op de muren van de hal en de overige inzendingen kunnen worden opgehangen in de lange gang richting het 50-meter bad of in de gangen naar de sporthal boven.

Drie vliegen in een klap. Je gebruikt de mooie witte muren als expositieruimte. Je biedt de Amersfoortse kunstenaars een ruimte om hun werk tentoon te stellen en de kunst wordt door veel inwoners van Amersfoort bekeken.

Het kan een jaarlijks terugkerende wedstrijd worden. Ik heb nog wel wat thema’s in mijn hoofd; kracht, mensen, kleur… we kunnen nog jaren vooruit. De prijs noemen we dan “De Amarena van de Amerena”; de kers op de taart. Ben benieuwd wie de wethouders van cultuur en sport worden. Binnenkort maar flink lobbyen.

 

 

Missie

Ik had een missie gisteren tijdens Koningsdag, namelijk het vinden van een specifiek koffiekopje. Dinsdag brak ik het lievelingskopje van meneer Enzofoort. Je kent dat wel. Zo’n kopje dat lekker vasthoudt, precies groot genoeg is en zo fijn drinkt. Het kopje stond op het aanrecht en ik wilde het in de vaatwasser zetten, maar dat was al niet meer nodig. Het lag ineens in stukjes op de keukenvloer. Meneer Enzofoort was niet boos of verdrietig, maar wel teleurgesteld. Vandaar dat ik gisteren heel Amersfoort heb afgezocht of ik ergens tussen de spelletjes, de boeken, de oude skates en het geluid van kinderen op hun blokfluit, zo’n zelfde kopje kon vinden.

Het leek mij geen kansloze missie, want het kopje was een paar jaar geleden gekocht bij Jans Pakhuys aan de Grote Sint Jansstraat. Mensen met een beperking maken en verkopen hier kunst en cadeautjes en wij hadden dus zo’n kunstig kopje. Om eerlijk te zijn; ooit hadden we er vier maar de andere drie waren al eerder gesneuveld. Zo gaat dat in huize Enzofoort. Ik ben naar de winkel gegaan maar helaas zat dit type kopje niet meer in het assortiment. Terwijl meneer Enzofoort zich in zijn tulpenpak hees liep ik al langs de verschillende kleedjes. Ik begon op de Bloemendalsestraat. Wat een sfeer! Ooit zat ik daar zelf met Teun en Pien en dozen vol met zooi. Gisteren gingen zij hun eigen gang en kon ik mij storten op mijn eigen missie. Het gaf sturing aan mijn dag.

Ik zag pauwenveren, limonade in infuuszakken, koekjes en veel bekenden, maar tijd voor een praatje had ik niet. Ik stond dan ook niet al te lang stil bij de verschillende kraampjes en heb me vooral gefocust op serviesgoed. Kopjes genoeg. Ook met Willem Alexander en Maxima er op, maar niet het kopje waar ik naar op zoek was. Ook niet in de Langestraat en op de Kamp. Gisteren is het niet gelukt maar mijn kansen zijn nog niet verkeken. Op 10 juni hebben we rommelroute in de wijk Kruiskamp en de binnenstad. Als je iemand dan ziet turen naar het servies dat er tussen staat ben ik het. Want scherven brengen misschien geluk, maar meneer Enzofoort blijft voorlopig teleurgesteld.

Dit is het kopje waar het om gaat. De kleuren zijn nu wat flets, maar waren feller toen het kopje nog nieuw was.

Knellende Schoenen

,,En, hoe vind je ze?”. Ik keek naar meneer Enzofoort en tilde mijn been iets op zodat hij mijn nieuwe schoenen kon zien. ,,Echt Nienke-schoenen”, was zijn antwoord. Ik wist genoeg. Hij vond ze niet mooi. Omdat ze ook nog een beetje knelden verdwenen de schoenen achter in de kast.

Ik vraag me af hoe het gegaan is toen de Amersfoortse beeldhouwer Ton Mooy zijn bronzen ontwerp voor de fontein op de Hof liet zien aan wethouder Houwing van cultuur. Was haar reactie ,,een echte Ton Mooy” of zou ze enthousiast opgesprongen zijn en vol overtuiging ‘prachtig’ hebben geroepen? Ik zou niet graag in haar schoenen hebben gestaan. Het lijkt me moeilijk om compleet eerlijk te zijn wanneer een gerenommeerd kunstenaar met zijn schaalmodel binnen komt alsof het een prachtige taart is en dan te zeggen; ,,Mwah…..” Het is tenslotte toch zijn ‘kindje’ waar hij maanden aan gewerkt heeft.

Dat brengt me op het volgende dilemma; ik ben voor kunst en cultuur in Amersfoort en ik waardeer enorm de inzet van een organisatie als stichting “Open Oog” die zelf het benodigde geld door sponsoring bij elkaar probeert te krijgen maar ik vind het kunstwerk niet mooi. Ik heb er meerdere keren naar gekeken en heb geprobeerd er open voor te staan maar het lukt me niet om enthousiast te worden.De gedachte achter het kunstwerk kan me wel bekoren: Het moet een monument worden voor alle Amersfoorters en daarom zijn er beelden van gewone mensen in verwerkt zoals een vrouw met hoofddoek, een verliefd stelletje en twee vrouwen hand in hand. Toch een moderne gedachte.Het plan wordt voorgelegd aan de bewoners van Amersfoort. Ik ben benieuwd hoe. Komt er een soort enquête of wordt er op een andere manier gekeken naar de mening van de ‘gewone man’?
Ik wens de stad een goede keuze toe, ook al is het misschien niet mijn keuze.

Nog even over mijn schoenen. Ze stonden een tijdje in de kast tot mijn dochter vroeg waarom ik die leuke schoenen nooit meer aan had. Ik heb ze weer eens aangetrokken en inmiddels draag ik ze bijna dagelijks. Ze zitten nu namelijk heerlijk. Soms moet je even ergens doorheen voordat je iets gaat waarderen.

Kunst in de Kruiskamp

“Wat een leuk beeld, weten jullie hoe die hier komt?”, ik vraag het aan René en Floor die aan het eind van onze straat aan het spelen zijn. “Dat heeft de jongen die op de hoek woont gemaakt”, zegt René. Ik kijk eens goed en zie dat het beeld gemaakt is van een soort klei met bierdoppen erin. Grappig wel, ik dacht namelijk echt dat het een onderdeel was van een kunstproject, maar het is dus gewoon een beeld gemaakt en geplaatst op eigen initiatief. Hopelijk komen er geen fanatieke ambtenaren langs die vinden dat zo’n beeld niet thuis hoort op de stoep. Van mij mogen er nog veel meer van dit soort onverwachte objecten geplaatst worden. Het ontlokt bij mij in ieder geval een glimlach en ik ben vast niet de enige die hier vrolijk van wordt!

Foutje…. Bedankt!

Oh, wat heb ik een domme fout gemaakt. Op 24 februari schreef ik over de kunstwerkjes van mijn dochter en zoon. Zij hebben beide tijdens een cursus van “Scholen in de Kunst” hun knuffel nagemaakt. Tenminste… ik dacht dat het ging om hun knuffel. Maar toen ik het er met Puck over had vertelde ze me dat zij niet haar knuffel “Puh” had nagemaakt, maar haar pop “Anna”. Ik heb de pop er even bij gepakt en snap nu ook waarom het beeldje niet echt leek op haar knuffel. Let op het ronde mondje, en de voeten en handen. Het is duidelijk, ik zat er helemaal naast. Dus: Bovenste plaatje klopt, onderste niet….

 

Kunst op Straat

Tijdens een wandelingetje door de Amersfoortse binnenstad zag ik hem staan. Hij stond voor een galerie en trok de aandacht. Felle kleuren, bijzondere tekeningen, mooie vormen. Toen ik door het raam van de galerie naar binnen keek zag ik allemaal artistieke dames en heren aan tafels zitten. Voor hen papier, in hun handen kwasten en op tafel glazen gevuld met rode wijn. Ik voelde me een voyeur en liep snel verder. Nog geen tien meter verder zag ik de camper van toffecamper.nl staan. Ook al zo’n mooi exemplaar. Wat zou de snelweg een stuk mooier worden wanneer er meer van dit soort voertuigen over de wegen zouden rijden. Weg met de saaiheid, meer kleur op de weg. Wij komen met onze brandweerauto-rode-peugeot een klein beetje in de richting. Misschien moeten we eens iemand vragen ook onze auto op te fleuren.

Kunst

Het voelde bijna alsof ik een prive-rondleiding kreeg in het Singer Museum in Laren. Samen met mijn buurman Atze (zie eerdere blogs) bekeek ik de erotische tekeningen van Rodin. Niet alleen zijn tekeningen, maar ook diverse beelden. Dat de beelden ook tentoon waren gesteld was een cadeautje, want dat hadden we niet verwacht. Mijn buurman is zelf beeldhouwer en weet veel van het maken van beelden, en van het tekenen van –in dit geval- blote dames.

Wat een meerwaarde was dat! Hij wees me bijvoorbeeld op beelden die grof uitgehakt waren, op bepaalde stijlen van tekenen,  op de tekeningen waarin Rodin er in slaagde ‘het moment’ te vangen, en hij vertelde me over “De Hellepoort” waar Rodin lang mee bezig is geweest. Rondin werd gevraagd een toegangsdeur te ontwerpen voor een nieuw museum, de voorstelling moest gebaseerd zijn op de “Divina Comedia” van Dante. Met passie vertelde Atze me erover.

Terwijl we samen rondliepen zag ik dat een van de suppoosten even bij ons in de buurt kwam staan om mee te luisteren, of misschien kwam hij ook wel dichterbij om zeker te weten dat we de beelden niet aan zouden raken. Snap ik best, want we stonden er echt met onze neus boven op. Zo konden we zien waar de verbindingspunten hadden gezeten, en zagen we hoe het marmer was bewerkt.

Na afloop trakteerde mijn buurman me op koffie met een muffin en vertelde hij verder over zijn bijzondere leven. Een leven nu, na ruim 65 jaar, zonder zijn vrouw Mieke, Atze heeft het er moeilijk mee. Hij vertelde me dat Mieke hem had gezegd dat wij, Marcoen en ik, wat meer moesten leren over kunst, omdat dat ons leven zou verrijken. Zelf hadden ze er ook altijd zo van genoten. Eerder kreeg ik al wat boeken, nu een rondleiding. Ik voel me vereerd en gelukkig.