Run op kaartje of stoel

Alles in me schreeuwt: Nee! Ik ga niet een plekje reserveren in een kroeg. Ik weet vaak van tevoren niet wanneer ik zin heb in een wijntje en om dan te moeten reserveren lijkt me niks. Langs Kafé van Zanten lopen en ter plekke  besluiten om naar binnen te gaan vond ik juist zo fijn. Onverwachts genieten van een drankje en een borrelplankje.

Natuurlijk ben ik blij dat we binnenkort weer terecht kunnen in de kroeg, dat we weer naar een tentoonstelling mogen of van een film kunnen genieten maar spontaan zal het niet meer zijn. Reserveren moeten we.

Dat deden we natuurlijk al eerder voor de film maar het voelt nu heel anders. Met drie vriendinnen op anderhalve meter een film kijken, wil ik dat wel? En juist na afloop een wijntje drinken en daarbij de koppen -letterlijk- bij elkaar steken om de film en de rest van ons leven te bespreken maakt zo’n avond voor mij zo waardevol. Als iedereen kan meeluisteren wordt de nazit toch anders.

Voor het terras hoef je niet te reserveren. Ik ben benieuwd  hoe de Hof er uit zal zien op een zomerse dag.  Er komt misschien wel een run op het beperkte aantal tafeltjes. Krijgen we van die taferelen dat mensen voor openingstijden hun jas al over de stoel gaan hangen om zeker te zijn van een plaatsje?

Kunst bekijken op afspraak vind ik dan nog het minst erg, want natuurlijk is het wel fijn wanneer het niet zo druk is bij een expositie en je rustig langs de objecten kunt lopen. Kunsthal KAdE is er al helemaal klaar voor. Via hun website wordt duidelijk uitgelegd hoe je aan kaarten kunt komen en wat daarna de bedoeling is.

Het is niet anders, maar als wij over vijf jaar nog naar het filmhuis willen, nog een biertje willen drinken op het terras bij Van Zanten of nog een expositie willen zien in Kunsthal KAdE dan moeten we juist nu investeren in deze zaken. Laten we de Amersfoortse ondernemers blijven steunen, anders kunnen we over een paar jaar nergens meer terecht. Dat zou toch zonde zijn!

Een hele toer

,,Wat een prachtige bossen”, zucht koningin Máxima terwijl ze naar beneden kijkt. De helikopter vliegt via het westen richting het Eemplein waar de koninklijke familie door burgemeester Bolsius zal worden ontvangen. ,,Kom Amalia, leg je telefoon weg”, bromt koning Willem-Alexander vlak voordat ze daadwerkelijk landen. Amalia doet wat haar vader zegt en trekt haar blouse nog even recht. Terwijl ze uit de helikopter stappen houdt koningin Máxima haar hoed vast. De haren van de prinsessen wapperen alle kanten op. Het waait op het Eemplein. Weg zorgvuldig gekapte haren.

“I want to break free”, klinkt het vanuit de caravan van Dj Lubbertus. Terwijl hij liedjes draait van Corry Konings, Prince en Queen maakt hij een praatje met prinses Alexia. Máxima en Amalia schudden handen en koning Willem-Alexander loopt met Ariane richting Kunsthal KAdE.  Daar is een expositie te zien is van verschillende Amersfoortse kunstenaars. Van Piet Schopping tot Piet Mondriaan en alles wat daar tussen zit.

Na een bliksembezoek kunnen ze meteen in het toeristentreintje stappen dat speciaal voor deze gelegenheid goudkleurig gespoten is. Bij Stadsbrouwerij De Drie Ringen is een korte tussenstop. Daar krijgt Willem-Alexander een biertje aangeboden. Ze rijden door naar Halewijn op de Hof waar dichteres Nynke Geertsma naast haar muurgedicht staat. ,,Kom staak je sores, steek de draak met Joris….”, leest Willem-Alexander. Hij wil verder lezen maar wordt door zijn dochters meegetrokken richting het podium waar Diggy Dex samen met Paul de Munnik ‘laten we dansen’ inzet. Even later staat de hele koninklijke familie te swingen. Ook Bolsius doet een poging.

Ze eindigen hun tocht bij De Stier waar het een hels kabaal is. Toeterende buurtbewoners rijden rondjes. Máxima houdt haar vingers in haar oren. Burgemeester Bolsius probeert boven het lawaai uit te komen. ,,Dat zijn onze Turkse stadgenoten, die houden wel van een feestje!”

Een half uur later is het officiële gedeelte voorbij. Máxima schopt haar hoge hakken uit en pakt een paar sneakers uit een koffer. De meiden kleden zich om en koning Willem-Alexander verruilt zijn colbert voor een jasje met tulpen er op. Kort daarna begeeft de familie zich incognito tussen de feestende massa op de Bloemendalsestraat. Dat is tenslotte de plek waar je écht moet zijn op Koningsdag!

Kleur bekennen

Het lijkt wel of ik dit schilderij eerder heb gezien. Ik buig me voorover om vanachter het touwtje zo dicht mogelijk bij het doek te komen. ‘Who’s Afraid of Red Yellow and Blue III’ heet het wereldberoemde schilderij van Barnett Newman. Het hangt in Kunsthal KAdE en ik vond dat ik het nu moest gaan zien. Zo’n bekend schilderij, hier in Amersfoort!

Het is rustig in de ruimte. Links van het doek zit een suppoost op een stoel. Een sympathieke charismatische man waar je toch geen ruzie mee wilt krijgen. Ik vraag hem of hij er niet moe van wordt, stilzitten in zo’n ruimte. Hij lacht. Ja, het is best vermoeiend. Mijn blik gaat weer terug naar het schilderij. Een heel groot rood vlak met links een blauwe strook en rechts een dun geel strookje. Ik weet niet goed wat ik ervan vind. Het is niet zo dat ik er enorm van onder de indruk ben. Eigenlijk zou ik het doek van dichtbij willen zien en even aan willen raken, maar dat touwtje zit er niet voor niets. Het is niet het oorspronkelijke schilderij. Eind jaren tachtig is dit doek met een stanleymes bewerkt door een schizofrene man met een psychose. Het is gerestaureerd, maar niet zoals het had gemoeten. Van de oorspronkelijke stipjes die Newman op het doek had geschilderd is niets meer te zien en de kleur schijnt ook anders te zijn.

Ik loop door en bekijk de andere schilderijen van de expositie “De Kleuren van De Stijl”. Mooi om te zien hoe verschillende kunstenaars onderzoek deden naar kleur. Eén tekening doet mij denken aan de tekenles op de middelbare school. Daar moesten we zelf ook kleuren mengen. Echt een feestje, net als deze tentoonstelling. Wat een bijzondere schilderijen. Wat een kleur! Ik verwonder mij bij een lichtinstallatie en ga op een vliegtuigstoel zitten die ontworpen is door Rietveld. Daarna loop ik nog even terug naar het wereldberoemde doek van Newman. Ik kijk nog eens goed. Nu weet ik het weer. Het doet me denken aan de slaapkamer van Pien. Daar hebben we een paar jaar geleden exact dezelfde rode kleur op de muur geverfd. Met een roller! Zonder blauw en geel…