Hoop doet leven

Het lijkt me een nachtmerrie voor elke moeder: je kind te zien afglijden. Zien dat hij de vernieling in gaat en daar niets tegen kunnen doen. Een zoon hebben die zijn school niet afmaakt, geen woonruimte heeft, aan de drugs verslaafd raakt en uiteindelijk in de criminaliteit terecht komt. Hopelijk is en blijft het een ver-van-mijn-bed-show, maar toch zijn er in Amersfoort veel moeders die zo’n zoon -of dochter-  hebben.

Vorig jaar zwierven er vijfentachtig kwetsbare jongeren door de Amersfoortse straten omdat er onvoldoende opvangplekken voor hen waren. Kwintes luidde al een half jaar geleden de noodklok. De wachttijden voor opvangplekken beschermd- en begeleid wonen zijn lang. Veel te lang.

Veel kwetsbare jongeren zitten daardoor noodgedwongen tussen de volwassen daklozen waardoor hun situatie verslechtert.. Zonder dak boven je hoofd kun je vaak geen uitkering krijgen en wordt het moeilijk om je leven weer op orde te krijgen. Voor je het weet beland je in een neerwaartse spiraal en zie daar maar eens uit te komen.

Het geluid van die noodklok heeft nu ook de gemeenteraad bereikt. Youssef el Messaoudi van de PvdA heeft een motie ingediend bij het college van burgemeester & wethouders. “Hoop doet leven” is de titel. El Messaoudi wil een diepgaand onderzoek naar de aanpak van zwerfjongeren in Amersfoort en naar de noodzaak van het openen van een jongerenpension.

Help. Een diepgaand onderzoek. Ik zie het al helemaal voor me. Er wordt een extern bureau ingehuurd en die begint met het inventariseren van het probleem. Daarna gaan de medewerkers in gesprek met verschillende organisaties in de stad, zoeken ze de kwetsbare jongeren zelf op en na maanden van diepgaand onderzoek concluderen ze dat er een tekort is aan opvang- en behandelplekken in Amersfoort. Dat wisten we dus al.

Laat dus dat diepgaande onderzoek maar zitten gemeente Amersfoort en onderneem actie. En luister deze keer wel naar El Messaoudi want drie jaar geleden heeft hij dit probleem ook al aan de orde gesteld en toen is er niets mee gedaan. Had maar meteen naar hem geluisterd, dan liepen er nu niet zoveel kwetsbare jongeren door de stad. En ik denk dat tientallen moeders beter zouden slapen.

Opvoeden is Topsport

,,Ik zou mijn kinderen nooit Ritalin geven”, zei een vriendin jaren geleden nadat we na veel wikken en wegen hadden besloten om onze kinderen dit medicijn te laten proberen. Teun en Pien hadden beiden de diagnose ADD gekregen en we hoopten dat deze medicatie zou zorgen voor rust in hun hoofd. Ze zijn beiden slim, maar door gebrek aan concentratie en een overdaad aan gedachten kwam dat er niet uit en dat frustreerde hen. Meneer Enzofoort en ik hadden er uitgebreid over nagedacht en het met de kinderen besproken. De opmerking van mijn vriendin sneed dan ook door mijn ziel. Het raakte me enorm want we waren niet over één nacht ijs gegaan en wilden het beste voor onze kinderen. Wat komen opmerkingen over je manier van opvoeden hard aan.

Als ouder doe je je best en ik vind het de grootste uitdaging van mijn leven; zorgen dat we de kinderen laten opgroeien tot fijne volwassenen. Teun en Pien zijn inmiddels aardig op weg. Beiden in de puberteit, met alle gevolgen van dien. Meneer Enzofoort weet goed hoe hij Teun moet benaderen en ik kan juist Pien goed helpen deze ingewikkelde jaren door te komen. Wel vraag ik me vaak af of we het goed doen. Straf geven we eigenlijk nooit. We zijn wel eens boos, maar er zitten geen echte consequenties aan vast. Meneer Enzofoort en ik gaan er van uit dat we meer bereiken door het gesprek aan te gaan met onze kinderen dan door hen te straffen. Maar of we daar goed aan doen? Verder vraag ik me af of ik niet te beschermend ben. Geven we Teun en Pien genoeg ruimte om zich te ontwikkelen? Stimuleren we ze voldoende? En laat ik ze voldoende los… In gesprek blijven met elkaar, dat vinden meneer Enzofoort en ik wel het allerbelangrijkste.

Inmiddels is gebleken dat Teun door het slikken van Ritalin goed door de lagere schoolperiode is gekomen. Hij veranderde van een kwetsbare jongen in een fijne puber. Voor Pien wogen de bijwerkingen vaak niet op tegen de voordelen. Nu kiezen ze voor medicijnen als ze het zelf nodig vinden. Opvoeden is topsport; het kan altijd nog beter maar meer dan je best kun je niet doen.