Zwemles

,,Kom op, buik hoog houden!” Ik hoor de badmeester roepen terwijl hij een grote haak onder mijn nek houdt. Ik lig op mijn rug in het zwembad en voel hoe er ondanks de haak steeds golfjes water over mijn gezicht stromen. Zeven jaar ben ik en ik zwem in het kleine 25-meterbad in mijn geboortestad Bolsward. De les bijna afgelopen. We moeten alleen nog een minuut watertrappelen. Vreselijk vind ik het. Ik doe verwoede pogingen om mijn wijsvingers omhoog te houden, maar af en toe verdwijnen ze onder water.

Als kind groeide ik op in een stad met veel water en kunnen zwemmen was belangrijk. Dat vonden wij ook en daarom ging meneer Enzofoort wekelijks met onze kinderen Teun en Pien richting zwembad Liendert. Ze haalden hun diploma’s maar wat me opviel was dat ze pas echt leerden zwemmen tijdens de vakanties. Lekker spelen en spartelen in het zwembad of het meertje op de camping. Volgens mij is het heel belangrijk dat de kinderen blijven zwemmen nadat ze hun diploma’s hebben gehaald.

De gemeente Amersfoort wil nu zwemles organiseren voor kinderen die niet door hun eigen ouders op zwemles worden gedaan. Alle kinderen vanaf groep zeven moeten in de gelegenheid worden gesteld alsnog hun zwemdiploma te halen. Een goed idee!  Aan wethouder Buijtelaar de eer om daarvoor een plan te maken.

Ik ben benieuwd hoe dat er uit zal zien. Het is nu al dikwijls dringen geblazen in de Amerena. Daarbij komt dat er maar weinig ruimte is om recreatief te zwemmen en juist dat met plezier blijven zwemmen lijkt me essentieel voor de zwemvaardigheid van kinderen. Om nou te zeggen dat de Amerena oogt als een aantrekkelijk zwemparadijs…nee. Daarvoor moet je toch naar de Octopus in Leusden en dat is toch enorm jammer met zo’n mooi zwembad in je eigen stad.

Zelf zwem ik op maandagochtend baantjes in de Amerena. Vrijwillig. Meestal een rustige schoolslag, maar soms doe ik een baantje op mijn rug. Er is niemand die roept dat ik mijn buik hoger moet houden. Het water gutst niet meer over mijn gezicht. Wel zwem ik door de drukte soms tegen iemand aan, maar zolang er niemand met een haak naar mij toe komt kan me dat niet zoveel schelen.

Bubbels

Het zal je maar gebeuren. Je bent twaalf jaar en gaat samen met een vriendinnetje zwemmen in de Octupus in Leusden. In het bubbelbad komen twee grote jongens en die betasten je en houden je vast. Je vertelt het de badmeester, die licht de politie in en meer dan een jaar later hoor je van de rechter dat de jongens vrij worden gesproken omdat er geen sluitend bewijs is. Door de bubbels waren er geen getuigen. Als het Pien was overkomen en ik een jaar later zou horen dat de jongens niet veroordeeld werden zou ik mij enorm machteloos, boos en verdrietig voelen. Slapeloze nachten zou ik ervan hebben.

Stel je bent een van de jongens en je vergrijpt je aan deze jonge meisjes. Zou je je dan schuldig voelen? Bang zijn voor de consequenties? Of voel je je onschendbaar omdat je weet dat er toch niets te bewijzen valt? En hoe zit het met de badmeester? Die liep rond in zo’n vreselijk lawaaiige omgeving en keek of er niemand verdronk, maar ondertussen had hij niet door wat er in het bubbelbad gebeurde. Zou hij slecht slapen ’s nachts? En checkt hij voortaan het bubbelbad extra om nog zo’n drama te voorkomen?

En dan de rechter, hoe staat zij erin? Misschien voelt zij wel aan dat de meisjes de waarheid spreken maar kan ze door het ontbreken van bewijs de jongens niet veroordelen. Zou ze haar werk dan nog steeds leuk vinden of ligt ze ’s nachts te piekeren en de zaak te overdenken?

Stel dat een agent bij mij voor de deur had gestaan met zoon Teun, omdat Teun werd verdacht van aanranding in het bubbelbad in Leusden. En stel je voor dat Teun het echt niet gedaan zou hebben maar dat de meisjes aandacht zochten of hem een hak wilden zetten.  Dan zou ik mij enorm machteloos, boos en verdrietig voelen. Slapeloze nachten hebben.

Het is een ingewikkelde zaak. En de enigen die echt uitsluitsel kunnen geven zijn de jongeren die gelogen hebben. Maar zijn dat de jongens die de meisjes daadwerkelijk hebben aangerand of de meisjes die hun verhaal hebben verzonnen? Zolang niet iedereen de waarheid vertelt valt er niets te bewijzen. Het zal je maar gebeuren. Klotebubbels.

Plakoorlog

,,Die is van mij!” Kleine Henk van 6 staat stampvoetend voor zijn klasgenootje Jopie. Jopie heeft namelijk een paar grote stukken papier gepakt en plakt er gekleurde rondjes op.,,Nee hoor, ik heb ze zelf uit de werkkast gehaald”, antwoordt Jopie terwijl hij met ingespannen blik zijn kwastje in de behangplak steekt. De gekleurde rondjes zitten inmiddels overal. Op zijn trui, zijn schoenen en ook op zijn wang. Henk kijkt bedrukt en begint bijna te huilen. ,,Van mij”, zegt hij nog een keer zachtjes. Gelukkig, daar komt juf Bea Middeling. Ze gaat door haar knieën en vraagt aan Henkie wat er aan de hand is. ,,Hij heeft meer papier dan ik.” Henk snikt. ,,Ja, Jopie dat is niet eerlijk”, zegt de juf en ze geeft een papier aan Henk. Het kan Jopie niet zoveel schelen. Hij gaat lekker door met plakken. Henk daarentegen kijkt triomfantelijk de klas rond; ‘dat heb ik goed geregeld’ lijkt hij te denken.
Henk en Jopie zijn inmiddels volwassen, maar hun oude vete zet zich voort. In Leusden. Daar is het oorlog. Een heuse plakoorlog. Met de Tweede Kamerverkiezingen in zicht heeft de VVD in Leusden het helemaal gehad met het ‘onbeschofte plakken’ van de SP. Kleine Henk Lonink, inmiddels VVD-raadslid, is boos. De Leusdense socialisten hebben namelijk afgelopen weekend drie(!) posters naast elkaar geplakt op een openbaar verkiezingsbord. Het is een schande. ,,Ze hebben er een handje van bij de SP. Ik vind het onbeschoft!”, aldus Henk. SP-afdelingsvoorzitter Jopie Welten is zich van geen kwaad bewust. ,,Er was nog zoveel ruimte, dus hebben we drie posters opgeplakt.” Joop vervolgt; ,,Wanneer er te weinig ruimte is mogen andere partijen rustig over onze posters heen plakken.”
Om zo’n zelfde ruzie tussen bijvoorbeeld Kees Kraanen (VVD) en Marijke Jongerman (SP) te voorkomen kiest de gemeente Amersfoort voor voorgedrukte campagneborden waarbij alle partijen evenveel ruimte krijgen. Om de posters ‘s avonds ook nog te kunnen zien worden ze van binnenuit verlicht. Een soort poldermodeloplossing, het mag wat kosten. Sjongejonge. Wat een gedoe over het plakken van posters. Alsof mijn stemgedrag afhangt van zo’n poster. Wat kunnen we nog meer verwachten de komende weken? Twitteroorlogen, photoshop-acties, valse-toezeggingen? De politiek nog serieus nemen. Het wordt steeds moeilijker.

Slachtofferrol

Ik ben allergisch. Allergisch voor mensen die zich verschuilen achter regeltjes en protocollen. Allergisch voor mensen die altijd anderen de schuld geven zonder dat ze een keertje naar zichzelf kijken. Allergisch voor mensen die niet achter hun eigen acties staan, of deze zelfs ontkennen. Met bewondering kijk ik naar mensen die zich vrijwillig inzetten om een evenement te organiseren. Die veel tijd, energie en transpiratie steken in iets waar kinderen en volwassenen blij van worden en die daar niet voor worden betaald. Zo heb ik bewondering voor bijvoorbeeld de ruim zestig vrijwilligers die zich hebben ingezet voor de avondvierdaagse in Leusden.

Jammer dat ze allemaal zijn opgestapt door de commotie rondom de avondvierdaagse dit jaar. Die commotie ontstond toen een groep van twintig vluchtelingen niet meer mee kon doen omdat ze zich te laat zouden hebben aangemeld.Wat zou het mooi geweest zijn wanneer het bestuur van de avondvierdaagse in Leusden had gezegd; ,,afgelopen jaar was een klote-vierdaagse, maar volgend jaar gaan we het beter doen en gaan we ons wat flexibeler opstellen.’’

Maar nee, voorzitter René van der Salm wijst met zijn vinger naar Burgemeester Vermeulen, omdat zíj de organisatie zou hebben geprovoceerd door de kinderen die niet mee konden doen bij haar te laten staan tijdens het defilé.
Hij wijst naar de initiatiefnemers van de wandeling voor de vluchtelingen omdat zíj de kinderen niet individueel hebben ingeschreven.
En tenslotte wijst hij naar míj en mijn collega-journalisten omdat we negatieve en onjuiste informatie zouden hebben gegeven.

Maar waar is uw eigen aandeel dan meneer van der Salm? Het klopt toch dat u zich verschuilt achter de ‘wet en regelgeving’ en het klopt toch dat u het zelf had over een ‘risicogroep’? Fouten maken doet iedereen. Waarschijnlijk was het allemaal niet zo bedoeld en natuurlijk had u het graag anders gezien, maar in plaats van revanche te nemen gooit u de handdoek in de ring. Meneer van der Salm, ik wens u veel sterkte en wijsheid toe. Ik ken u niet en ben er niet op uit om u de grond in te stampen, maar kijk even in de spiegel. En stap alsjeblieft uit die slachtofferrol.

Misselijk

 

Een groep mensen niet accepteren bij een avondvierdaagsen omdat je de veiligheid niet kan waarborgen. Dat begrijp ik niet. Deze keer ging het om een groep vluchtelingen, eerder werd een groep gehandicapten geweigerd omdat ze zich te kort van tevoren opgaven. Waarom zou je maatregelen moeten nemen wanneer er twintig deelnemers bijkomen? Was de organisatie van de Leusdense avondvierdaagsen bang dat er bomgordels gedragen zouden worden in plaats van snoepkettingen?

Wat een flauwekul om zo’n kleine groep vluchtelingen te weigeren bij een evenement dat sportief moet heten.Ik heb echt heel diep nagedacht welke maatregelen je moet nemen om het meedoen van deze groep goed te laten verlopen. Eerlijk; ik heb geen idee. En het moeten wel heel bijzondere maatregelen zijn wanneer je minstens vier weken nodig hebt om het te organiseren. Het gaat niet om honderden wandelaars, maar om twintig! Hoe moeilijk kan het zijn?

Wat een gemiste kans ook. Hoe kun je vluchtelingen nou beter laten integreren dan via de avondvierdaagse? Hoe leuk is het wanneer ze na vier dagen “een potje met vet” mee kunnen zingen. Hoe mooi zou het zijn geweest wanneer ze over vijfentwintig jaar hun kinderen trots hun medaille laten zien met de woorden; dit was mijn eerste avondvierdaagse. In Leusden!

Ik heb begrepen dat de organisatie te weinig tijd had om ‘onderzoek te doen naar de gevolgen van de deelname van de vluchtelingen’. Wat een gezeik. Ik zie weinig gevaar. Weet je wie juist risico vormen tijdens zo’n avondvierdaagse? Tienjarige jongetjes die heel hard het talud op rennen en zich er rollend weer af laten vallen. Of moeders zoals ik die op de derde wandeldag helemaal uit hun plaat gaan omdat ze alweer een kind uit een tuin met rododendrons moeten plukken.

Mensen die weken gelopen hebben om naar een veilig land te vluchten kunnen ook wel vier avonden voor hun plezier wandelen zonder dat ze een risico zijn of veroorzaken, denk je niet organisatie? Bah. Wat heb ik toch een hekel aan die bureaucratisch organisaties met zelfopgelegde regeltjes. En aan mensen die zich verschuilen achter die regels. Om misselijk van te worden.