Cultuurtempel of eigen sfeertje?

Ik heb bewondering voor mensen die durven te dromen. Die grootste plannen hebben en kijken naar de mogelijkheden in plaats van naar onmogelijkheden. Harold Warmelink, directeur van theater Flint is zo iemand.

Hij droomt over een cultuurtempel op de plek waar nu nog het stadhuis staat. Zijn droom wordt gevoed door het feit dat voor 2030 gebouwen die in het bezit zijn van de gemeente duurzamer moeten zijn en dat verduurzamen brengt veel kosten met zich mee. Dat geldt dus ook voor De Lieve Vrouw en Fluor. Regeren is vooruitkijken, dacht Warmelink, dus waarom niet de handen ineenslaan en er iets moois van maken?

Een culturele verzamelplaats, ik zag het al helemaal voor me. Een prachtig nieuw gebouw met een grote concertzaal. Maar ook met een creatieve broedplaats voor jong talent en ruimte voor bands en beeldend kunstenaars. Van de naam die Warmelink had verzonnen was ik minder gecharmeerd.  ‘Podium033′ dekt wel de lading maar is mij niet spannend genoeg.

Ik mijmerde verder. Is het echt wel zo’n goed idee? Nu vind je verspreid door de stad verschillende culturele instellingen. Met elk zijn eigen uitstraling en sfeertje en daardoor ook zijn eigen unieke publiek.  

De Lieve Vrouw is misschien niet zo’n handig gebouw qua indeling, maar het heeft wel charme. Ik geniet van de wachtrij voor de grote zaal waardoor de hele bar geblokkeerd wordt. De vierkante tafeltjes waar ik met vriendinnen na afloop van een film na zit te praten. De smalle trappen naar de verschillende kleine zaaltjes.  En zo geldt dat ook voor het gevoel dat Fluor oproept; dat gebouw brengt me terug naar mijn jeugd. Flint is wat dat betreft meer inwisselbaar.  

Hoe dan ook. Dromen is fijn, want als niemand droomt gebeurt er ook niets. En over de investering? Geen zorgen. Ik weet nog wel een projectontwikkelaar die nog wat te goed heeft van de gemeente. Kunnen we meteen zijn standbeeld voor het nieuwe gebouw zetten. Of we noemen de concertzaal naar hem.

Run op kaartje of stoel

Alles in me schreeuwt: Nee! Ik ga niet een plekje reserveren in een kroeg. Ik weet vaak van tevoren niet wanneer ik zin heb in een wijntje en om dan te moeten reserveren lijkt me niks. Langs Kafé van Zanten lopen en ter plekke  besluiten om naar binnen te gaan vond ik juist zo fijn. Onverwachts genieten van een drankje en een borrelplankje.

Natuurlijk ben ik blij dat we binnenkort weer terecht kunnen in de kroeg, dat we weer naar een tentoonstelling mogen of van een film kunnen genieten maar spontaan zal het niet meer zijn. Reserveren moeten we.

Dat deden we natuurlijk al eerder voor de film maar het voelt nu heel anders. Met drie vriendinnen op anderhalve meter een film kijken, wil ik dat wel? En juist na afloop een wijntje drinken en daarbij de koppen -letterlijk- bij elkaar steken om de film en de rest van ons leven te bespreken maakt zo’n avond voor mij zo waardevol. Als iedereen kan meeluisteren wordt de nazit toch anders.

Voor het terras hoef je niet te reserveren. Ik ben benieuwd  hoe de Hof er uit zal zien op een zomerse dag.  Er komt misschien wel een run op het beperkte aantal tafeltjes. Krijgen we van die taferelen dat mensen voor openingstijden hun jas al over de stoel gaan hangen om zeker te zijn van een plaatsje?

Kunst bekijken op afspraak vind ik dan nog het minst erg, want natuurlijk is het wel fijn wanneer het niet zo druk is bij een expositie en je rustig langs de objecten kunt lopen. Kunsthal KAdE is er al helemaal klaar voor. Via hun website wordt duidelijk uitgelegd hoe je aan kaarten kunt komen en wat daarna de bedoeling is.

Het is niet anders, maar als wij over vijf jaar nog naar het filmhuis willen, nog een biertje willen drinken op het terras bij Van Zanten of nog een expositie willen zien in Kunsthal KAdE dan moeten we juist nu investeren in deze zaken. Laten we de Amersfoortse ondernemers blijven steunen, anders kunnen we over een paar jaar nergens meer terecht. Dat zou toch zonde zijn!

Applaus

“Als iedereen rechts gaat, wil ik links”. Eén van de weinige zinnen uit de voorstelling Kloon van Circus Amersfoort. Een voorstelling over jezelf durven zijn. Een ontsnapping uit de werkelijkheid waar je constant in de gaten wordt gehouden door de anderen.

Zeventien jongeren treden op in theater de Lieve Vrouw en één van die jongeren is mijn dertienjarige dochter Pien. Wekenlang heeft ze getraind en nu staat ze samen met de andere jeugdige artiesten in de spotlights. Ze doet mee met een acrobatiek-act, zit op de eenwieler, en jongleert met balletjes. Een diepe buiging en mijn applaus omdat ze zichzelf durft te zijn. Voor me zit een meisje van een jaar of zes bij haar moeder op schoot. Vol verwachting kijkt ze naar het podium. Terwijl er een paar meiden ondersteboven aan de trapeze hangen zegt ze net iets te hard. “Hoe doen ze dat nou?” Dat is de magie van het Circus! Het meisje is vol verwondering en enthousiast klinkt haar applaus.

Applaus ook voor de voorstelling van de derdejaars van het Vathorst College. Ruim 260 leerlingen deden daar vorige week aan mee. Dans, zang, drama en beeldende kunst. Geweldig hoe zoveel verschillende pubers samen één voorstelling kunnen maken. In één van de scènes loopt een jongen de verkeerde kant op. Hij gaat links in plaats van rechts. Hij durft zijn eigen keuzes te maken. Prachtig! Een andere jongen danst vol overtuiging een solo en ik word erdoor geraakt. Aan het eind van de voorstelling een dans met alle derdejaars. Tussen al die scholieren zie ik mijn zoon Teun staan. Volkomen zichzelf!

Ik heb bewondering voor al die mensen die met jongeren aan de slag gaan en prachtige voorstellingen maken. Bij Circus Amersfoort is sinds kort een club speciaal voor kinderen en jongeren met een beperking. Hoe gaaf is het dat ook zij op hun eigen niveau oefenen met acrobatiek, jongleren en andere circusacts. Dat zou nooit gaan zonder vrijwilligers. Ook voor hen klinkt applaus.

Ik wens Amersfoort voor 2017 veel cultuur met diepe buigingen. Vooral ook voor en door jonge mensen, tenslotte heeft de jeugd de toekomst. En onthoud; als iedereen naar rechts gaat, ga dan ook eens naar links! Of andersom…