Kwetsbaar

Ik wilde geen column schrijven over de dood van Savannah en Romy. Wat valt er nu nog over te zeggen? De vermissing van Savannah op donderdag. Het vinden van een lichaam in Achterveld op vrijdagavond. De verwarring omdat dit om een ander meisje ging. De hoop dat Savannah nog op zou duiken en tenslotte het verschrikkelijke nieuws dat ook zij om het leven is gebracht. Beiden gevonden in het water. Dat alles binnen een paar dagen, op nog geen twintig kilometer bij elkaar vandaan.

Het zou zomaar een thriller kunnen zijn van een beroemd schrijver. Met een spanningsopbouw van heb ik jou daar. We zouden het boek in één adem uitlezen en dan tegen elkaar zeggen; twee moorden binnen zo’n korte afstand op twee van die prachtige meiden door twee verschillende minderjarige jongens is iets te toevallig. Dat verzin je niet. Klopt. Dat verzin je niet… het is geen boek. Het is geen film. Het is een nachtmerrie waar je niet uit wakker wordt.

Ik wilde geen column schrijven over de dood van twee prachtige meiden. Maar ik denk aan Kris en Lisanne. Drie jaar geleden vermist in Panama. Een zoektocht. Hoop dat ze nog leefden. En later het verschrikkelijke nieuws dat er resten waren gevonden. Het greep mij bij de strot. En dan Eva en Belle. Twee jaar geleden schuilden zij voor een regenbui in het park Randenbroek. Een bliksemschicht maakte een eind aan hun jonge leven. De stad was in rouw. Hoe is het toch mogelijk dat telkens twee ‘Amersfoortse’ meiden op steeds zulke verschrikkelijke manieren om het leven komen? Kris, Lisanne, Eva en Belle. En nu dus ook Savannah en Romy.

Ik wilde geen column schrijven over twee veertienjarige meisjes.  Maar een ander onderwerp klopte niet. Ik knuffel extra met mijn dochter Pien en omhels mijn zoon Teun die bijna net zo oud is als de vermoedelijke daders.

Ik wil geen column schrijven over de dood. Omdat ik er eigenlijk geen woorden aan kan geven. Ik kan me niet voorstellen hoe het is voor de ouders van Romy en Savannah. Voor de familie van de daders. Voor de politie. Voor klasgenoten. Liever had ik deze column niet geschreven.

Kris en Lisanne

(AD 27-06-2014)

Tranen springen in mijn ogen. Ik lig in bed en ben net wakker geworden door de wekkerradio. Tijdens het nieuws valt de naam Kris Kremers; het is duidelijk dat ook zij niet meer leeft. Langzaam biggelt een traan over mijn gezicht. Ik veeg met mijn hand de traan weg. Het is raar om te huilen om de dood van twee meiden die ik eigenlijk helemaal niet ken.

Tot begin april had ik nooit van Kris en Lisanne gehoord, kende ik hen niet. Door de interviews met hun ouders, de verhalen in de krant en de aandacht op televisie kreeg ik steeds meer een beeld van wie ze waren. Dat ze uit Amersfoort komen zorgt ervoor dat ze nog dichterbij kwamen. Het lijkt wel of bijna iedereen op de één of andere manier gelinkt is aan hen. Zo zat Lisanne op de school waar mijn dochter nu zit en kent een collega een vriendin van Kris.

Kris en Lisanne; twee meiden in de bloei van hun leven. Het brengt me terug naar september 1992. Mijn vriendin Elsa en ik gingen na onze studie Journalistiek samen naar Australië. We hadden dezelfde leeftijd als Kris en Lisanne Met onze rugzakken om, gezonde spanning in ons lijf en onze familie om ons heen namen we afscheid op Schiphol. Ruim elf maanden later kwamen we weer terug, vol verhalen. We reden met een oud VW-busje door de woestijn, doken tussen de haaien in zee en wandelden door prachtige natuurgebieden. We kwamen bijzondere mensen tegen en werden volwassen. Kortom: we hadden de reis van ons leven gemaakt.

De familie van Kris en Lisanne hebben hun dochters waarschijnlijk ook uitgezwaaid op Schiphol, niet wetend wat voor verschrikkelijke tijd voor hen zou aanbreken. Van het moment dat duidelijk werd dat de meiden niet terug waren gekomen in hun hostel tot het moment dat de ergste nachtmerrie waarheid bleek. Bijna drie maanden in onzekerheid leven, het is gewoon niet voor te stellen.

Stel dat Pien over een jaar of tien thuis komt met het idee om te gaan reizen met haar vriendin. Dat ze vol enthousiasme vertelt over de tocht die ze wil gaat maken. Ik hoop dat ik dan positief kan reageren, net zoals mijn moeder destijds deed. Ik hoop dat ik mijn dochter dan los kán en los dúrf te laten. Eén ding weet ik zeker. Wanneer ik mijn dochter uitzwaai op Schiphol zal ik altijd even denken aan Kris, Lisanne en aan hun ouders.